چرا کنفرانس دانشگاه جرج تاون تفرقه افکنانه و محکوم به شکست است؟ – حسن شیرازی

درود جناب نیک،
با شما کاملاً هم نظر هستم. دست مریزاد.
هیچ گروه و سازمانی به تنهایی قادر به سرنگونی و نابودی حکومت جنایتکار اسلامی نمیشود، نه چپ ، نه سلطنت طلب، نه ملی و…! این شعار “اگر باهم یکی نشیم، یکی یکی کشته میشیم ” در اصل باید راهنمای همه ی مبارزین راه آزادی باشد.
جناب کهنسال گرامی و جناب امیدوارپور گرامی، شما گرامیان بر نوشتار من انتقاد کرده اید که چرا به جریان چپ انتقاد کرده ام؟ خوب من خود را یک چپ گرای طرفدار رئال پولیتیک real politics می‌نامم و معتقدم که نابودی حکومت جنایتکار اسلامی بدون ائتلاف و اتحادی ملی، فراگیر و فراجناحی بین همه‌ ی گروه ها و احزاب ، از چپ و راست و جمهوری خواه و پادشاهی خواه و ملی و… ناممکن است. ما باید با خواسته های مشترک حد اقلی متحد شویم والا که ۴۴ سال دیگر نیز در بر همین پاشنه خواهد چرخید. من نیز تعلق به نسلی دارم که مانند بسیاری دیگر از ازادیخواهان ، کف خیابان بوده ام، مبارزه کرده ام، دستگیر شده ام، کتک خورده ام و …! اینرا از این بابت خدمتتان عرض کردم که بگویم، چندان نو پا نیستم و از سیر مبارزات چپ و فداکاری ها و نیز خطا هایش مطلع هستم.
با این وجود متأسفانه در فرهنگ ما ایرانی ها، با هر نوع طرز تفکری، چیزی به نام انتقاد از خود ، یا وجود ندارد و یا بسیار کم رنگ است. این انتقاد طبیعتا شامل حال اینجانب نیز می‌شود.
کافیست که ما پروسه ی اتحاد احزاب چپ در آلمان پس از اتحاد آلمان‌ را ، با پروسه ی اتحاد احزاب چپ ما، که البته هنوز پس از ۴۴ سال در گام های نخستین میباشد، مقایسه کنیم تا به عمق فاجعه پی ببریم. من پروسه ی اتحاد احزاب چپ آلمان‌ را در آن زمان همراهی کرده ام و مشاهده کرده ام که چه سریع آن‌ها در اینراه پیش رفتند. اما متأسفانه ما قهرمان جهان در انشعاب زدن بوده ایم و حرکت مان برای اتحاد ، حرکتی به معنای واقعی کلمه “لاک پشتی” بوده است.
در اروپا و دیگر کشورهای دموکراتیک مرسوم است که احزاب و گروه های سیاسی پس از هر شکستی در انتخابات، اقدام به تحقیق و پژوهش علمی برای یافتن دلایل گوناگون شکست در فلان انتخابات می‌کنند. اما در فرهنگ سیاسی ایران زمین، در بین تمامی احزاب، چپ و راست و میانه و… ، متأسفانه ما با چنین ساز و کارها، متد ها و روش های پزوهشی علمی بیگانه ایم. به همین دلیل نیز ما با پدیده ای به نام “رهبران مادامالعمر” روبرو هستیم. ما فقط پادشاه مادام‌العمر نداریم، دیدیم که یه آخوند چوسکی هم، با پوزش، خود را با هزار هیله و خدعه رهبر مادام‌العمر کرد و متأسفانه همین فرهنگ به نوعی در احزاب سیاسی مان هم مشهود است. این را من رفتاری “جهان سومی” نامیده ام. اما در فرهنگ ما متأسفانه هر که بر خلاف جریان آب شنا کند و انتقادی بکند با این مثال روبرو می‌شود: “خواهی نشوی همرنگ، رسوای جماعت شو ” !
در این موضوع هیچ شکی نسیت که هم جریان های چپ گرا و هم مجاهدین خلق و…فداکاری بسیار کرده اند و بسیاری قربانی حکومت جنایتکار اسلامی شدند و جانشان را فدای آزادی ایران زمین کردند، اما در خارج از کشور، در کشورهای دارای دموکراسی نیز اپوزیسیون ما تلاشی درخور وشایسته برای اتحاد نکرد و بدین ترتیب نتوانست از مبارزات درون جامعه حمایت لازمه را بکند و هنوز هم متأسفانه کم یا بیش، در بر همان پاشنه می‌چرخد. متأسفانه این ضعف فرهنگی ماست!

بدون شک آقای رضا پهلوی باید با سلطنت طلبان چماق بدست برخورد کند، تا اعتماد بین جمهوری خواهان و پادشاهی خواهان ایجاد شود. اما ما نباید فراموش کنیم که برای آزادی ایران از چنگال خونین حکومت جنایتکار اسلامی، ما نیاز به هر یک نفر داریم و ایرانیان با هر گرایش گروهی و ایدئولوژیک و قومی و …با ما در این مبارزه سهیم هستند.
از طرفی نیز بپذیریم که از ماست که بر ماست. مگر ما چپ گراها در این ۴۴ سال حکومت ننگین اسلامی کدام گل را به سر مردم زده ایم که تا حرکتی گروهی شکل میگیرد، آنها را به باد انتقاد میگیریم. احزاب سیاسی ما، به خصوص جریان چپ ، تا به حال در جا زده است و به معنای واقعی کلمه غیر مسئولانه و جهان سومی رفتار کرده است و بسیار عقب تر از نسل جوان ایران ، که با دست خالی در کف خیابان‌ها با حکومت جنایتکار اسلامی مبارزه میکند، رفتار کرده است. ما به عنوان جریان چپ، پس از ۶ر تظاهراتی در ایران فقط چند تا بیانیه صادر کرده ایم ، همین و بس. ۴۴ سال است که مثل بچه ها فقط تو سر و کله ی همدیگر زده ایم، همدیگر را تخریب کرده ایم و انشعاب پشت انشعاب داده ایم. حالا به چه دلیلی نسل جوان دنبال ما بیفتد و روی ما حساب باز کند؟
در مورد تشکیل گروه ۸ نفره باید خوشحال بود و آنرا
به فال نیک گرفت و تبریک گفت و راهی برای همگرایی جستجو کرد و نه تخریب انها. خوب ما هم می‌توانستیم و می‌توانیم چنین حرکتی، چنین گروهی را در بین جمهوری خواهان انجام و تشکیل بدهیم و بعد ائتلافی ملی، فراگروهی و فراجناهی تشکیل داد. چه کسی جلوی مان را گرفته است ، غیر فرهنگ سیاسی جهان سومی مان؟
زمانیکه آقای علی کریمی به عنوان فوتبالیست تیم ملی با برخی دیگر ورزشکاران تیم ملی در مسابقات جهانی فوتبال در فرانسه با بازوبند سبز وارد زمین شدند، همه ی ایران و ما نیز، از این حرکت آزادیخواهانهی آنان‌ خوشحال شدیم. حالا همه ی ما نیز می‌دانیم که علی کریمی نقش مهمی در این حرکت داشته و محرک دیگر بازیکنان تیم ملی هم بوده است، اما حالا که دار و ندار خود را در ایران گذاشته و در خط مقدم این مبارزه قرار گرفته است، ما به جای قدر دانی از این حرکت ارزشمند او، دست به تخریب او میزنیم ، که او تجربه ی سیاسی ندارد و…جرا ؟ چونکه او در کنار رقیب مان نشسته است،
در مورد خانم گلشیفته ی فراهانی نیز ما همین رفتار را داریم، همانند برخورد زشت و بی شرمانه ی عبدالکریم سروش، اما با رنگ و لعاب سکولار!
شما در این مقاله همه ی این هموطنان گرامی و آزادیخواه مان را زیر سئوال برده اید، اما اگر آن‌ها در کنار ما می نشستند، ، هرگز دست به تخریب آن‌ها نمیزدیم.
اگر آن‌ها با ما چپ ها همگروه می‌شدند آیا باز هم با دید منفی با آن‌ها برخورد میکردیم ؟ مطمئنن جواب منفی است، حتمن آن را در بوق و کرنا میکردیم تا حقانیت خود را به نمایش بگذاریم.
نقشی که چهر ه های سلبریتی، ورزشکاران و هنرمندان در مبارزات آزادیخواهانه بازی میکنند، بسیار پر اهمیت است و هر جریانی که بخواهد آنها را تخریب کند، فقط خود را تخریب میکند.