ما با نتانیاهو، حملات تروریستی و اشغال بزرگ شدیم. به ما گفته شد که درگیری با فلسطینی ها قابل مدیریت است. حماس صدها نفر از ما را به قتل رسانده است و اکنون در جنگ یک سرباز وظیفه هستیم. چه آینده ای برای پایان دادن به مناقشه داریم؟
انتظار برای طلوع آفتاب در یک مهمانی موسیقی شبانه در فضای باز. تصور کنید آنها در طول شب می رقصند و احساس می کنند که خورشید با آن ها طلوع خواهد کرد.
صبح روز ۷ اکتبر در نزدیکی مرز غزه، خورشید طلوع کرد و کشتار آغاز شد.
در اسرائیل، نسل من جزو بیشترین آسیب دیدگان این جنگ است. و این ما هستیم که باید بیشترین عواقب آن را تحمل کنیم.
بیش از ۲۶۰ اسرائیلی که عمدتاً در دهه ۲۰ و ۳۰ زندگی خود بودند، در آن قتل عام بیابانی به قتل رسیدند. تعداد زیادی از سربازان جوان که در امتداد مرز غزه مستقر شده بودند نیز در حمله اولیه کشته شدند.
فید رسانه‌های اجتماعی من مملو از تصاویر جوانان خندانی است که از زندگی روزمره حذف شدند، از جمله عکس‌هایی که دوستانم با عزیزانشان گرفته‌اند و صبح آن روز شنبه زنده نماندند.
نسل من همچنان در انتظار است. حدود ۳۵۰۰۰۰ سرباز، اعم از در حال خدمت و ذخیره در حال حاضر بسیج شده اند، به برخی از آنها “ماموریت غیرممکن” برای از بین بردن رهبری حماس در غزه را محول کرده اند. و حماس نیز به نوبه خود با آمادگی کامل در کمین است.
ژنرال بازنشسته آمریکایی دیوید پترائوس در مصاحبه اخیر خود به موضوع اصلی پرداخت: “تلفات غیرنظامی اجتناب ناپذیر است و خسارات سخت برای اسرائیل نیز در پیش است.”
غزه یکی از جوان ترین جمعیت های جهان را دارد: نیمی از جمعیت ۲.۳ میلیون نفری غزه زیر ۱۸ سال هستند. آیا غزه ای های جوان آینده ی مناسبی دارند که آرزوی آن را داشته باشند؟ به غیر از زنده ماندن تا یک سال دیگر، یک جنگ دیگر؟
هیچ وقت این قدر مضطرب و ناتوان نبوده‌ام، زیرا می‌دانم زندگی‌های بسیاری قبلاً به طرز فجیعی نابود شده و می‌دانم که زندگی‌های بسیار ِ دیگری در آینده نابود خواهند شد.
کلمات هنوز برای توصیف وحشیانه یورش حماس که جان ۱۴۰۰ نفر را در اسرائیل گرفت، کافی نیست. اسرائیل اکنون به موقعیت دردناک و قدرتمند خود بازگشته است. به گفته مقامات حماس، حملات هوایی به غزه حدود ۳۰۰۰ نفر، عمدتا غیرنظامیان را کشته اند.
صداهای شجاع اسرائیلی، مانند نتا هیمن، که مادرش توسط حماس ربوده شد، خواهش می کنند غزه را نابود نکنید. یاکوف ارگامانی، یک پدر اسرائیلی که دخترش اکنون در غزه زندانی است، گریه می کند و می گوید: پدر و مادری نیز در غزه هستند.
این جنگ ممکن است بی سابقه باشد، اما به خوبی در چارچوب زندگی اسرائیلی من قرار می گیرد. من دقیقا یک ماه قبل از ترور اسحاق رابین در سال ۱۹۹۵ به دنیا آمدم، او که با موفقیت روند صلح را شجاعانه رهبری می کرد، توسط یک قاتل راست افراطی کشته شد.
در مدرسه ابتدایی، اتوبوس ها در خیابان های زادگاه من اورشلیم بمب ها منفجر شدند. با صداهای تبادل آتش در شهر فلسطینی بیت جالا در نزدیکی این شهر خوابم می برد.
من نوه بازماندگان هولوکاست هستم. دو نسل بعد، خودم را در حال خدمت رزمی اجباری در ارتش اسرائیل پیدا کردم. من در کرانه باختری، مرز لبنان و مرز غزه، هر کدام برای ماه‌های طولانی خدمت کردم. پس از پایان خدمت، برای شریک نشدن در خشونت های ناشی از اشغالگری، از ادامه حضور در نیروهای ذخیره خودداری کردم.
و برای تکمیل زندگی نامه ام: بنیامین نتانیاهو بیشتر عمر من نخست وزیر بوده است.
من و نسل من؛ بسیاری از مردم اسرائیل را دیدیم که تحت حکومت او به راست افراطی چرخیدند. ما شاهد بودیم که احزاب چپ فرو پاشیدند و مرکز سیاسی تحت حمایت راست قرار گرفت و هیچ راه حلی برای درگیری ما با فلسطینی ها ارائه نکرد.
فاجعه برای ما این است که هیچ واقعیت دیگری را ندانستیم. ما اینگونه تربیت شده‌ایم که فکر می‌کنیم تنها کاری که اسرائیل می‌تواند انجام دهد «مدیریت» درگیری است، وضعیت جنگی با شعله کم.
من بخشی از نسل گمشده اسرائیلی‌هایی هستم که از زمان حال و آینده ای که رهبران به ما پیشنهاد می دهند سر خورده شده ایم. همین چند هفته پیش، بسیاری از ما در خیابان‌های سراسر کشور هر کدام صدای جنبش اعتراضی توده‌ای در مبارزه با نتانیاهو و تلاش او برای تصاحب قدرت توسط دولت آپارتاید-راست افراطی او، که زیر عنوان «اصلاحات قضایی» پنهان شده، بودیم.
در طول این سال، دولت همچنان به خیانت به ما ادامه داد و ما تا تاریخ ۷ اکتبر، حتی متوجه نشدیم که اوضاع چقدر بد است.
حمله حماس حقیقت ناخوشایند دیگری را نشان داد، جدای از کشته شدن یهودیان به دلیل یهودی بودن: وجودی ترین مسئله اسرائیل، رابطه ما با فلسطینی ها بوده و خواهد بود. سرنوشت ما به هم گره خورده است.
ما به عنوان اسرائیلی‌های جوان نمی‌توانیم این واقعیت را نادیده بگیریم که این درگیری در یک صبح آفتابی و خونین آغاز نشده است. تا زمانی که اسرائیل از فشردن دست فلسطینی‌های صلح‌جو خودداری کند، حماس یک تهدید باقی خواهد ماند.
من و بسیاری از دوستانم مایلیم به ساختن زندگی خود در جایی که آن را خانه خود می دانیم ادامه دهیم. اما می دانیم که اگر چشم اندازی برای پایان درگیری وجود نداشته باشد، آینده ای در اینجا نداریم.
ما را ضعیف یا ساده لوح خطاب کنید، اما دلیلی وجود ندارد که ما برای اینکه می خواهیم در صلح زندگی کنیم عذرخواهی کنیم. این مبارزه وجودی شخصی ما با اسرائیل است.
ما قبلاً شاهد یک تغییر بزرگ در داخل اسرائیل بوده ایم: اقدامات زیبای همبستگی و داوطلبانه برای کمک به بازماندگان و قربانیان. اعراب و یهودیان در شهرهای مختلط با هم متحد شدند، درک فزاینده این واقعیت که غزه ای ها نیز قربانی هستند.
نسل من باید نقش خود را در این کشور کوچک نیازمند تغییر پیدا کند. بازماندگان جشنواره قتل عام و ما باید در چه سمتی تلاش کنیم؟
نه اسرائیلی که با انتقام جویی هدایت می شود، بلکه کشوری که درد و رنجی که ما شاهد آن بوده ایم را درک کند، این می تواند لحظه ای برای تجدیدنظر جهت بازسازی اسرائیلی باشد که آینده مشترک و امیدوارکننده ای را برای خود و فلسطینیان می پذیرد.
نسل من باید خودش را پیدا کند تا بتواند مبارزه خود برای صلح را آغاز کند.
منبع: دیوید ایساچاروف – هاآرتص – دیوید ایساچاروف سردبیر اخبار انگلیسی است این روزنامه اسرائیلی است.
برگردان: حمید پارسا
مقاله ای مستدل و از دل نسلی که عمده عمرش جز نتانیاهو به یاد‌نمی آورد.
ادمین‌محترم: گویا دو نفر به نام مهرداد در این سایت هستند. می‌توانند مرا به نام مهرداد « س» خطاب قرار دهید. موردی نیست. گمان‌میکنم ممکن باشد به اشتباه به بعضی نظرات واکنش نشان داده باشم. با تشکر از زحمات دوستان