هوا تاریک و این باران نمی شوید غم از دل ها
به هر سویی روان بینم دگر سیلاب مشکل ها
تو گویی باده نوشی کن ندارد باده دیگر سود
چو بینم غم چنان کوهی به هر صحرا به ساحل ها
غمی چون رنج زندانی غمی چون جان اعدامی
غمی چون مادران در داغ فرزندان به منزل ها
از این غم ها رها گردی بهاری گر دگر آید
در آن دوران که بیداری کند بیدار غافل ها
به رویاها ببینم من که آید صبح هشیاری
همی سازد سیاست را جدا از دین قاتل ها
زمستان است هر روزی اگر دوری ز آزادی
بهاران در دلی آید که کارد گل به محفل ها
چه خوش گفتا غزل حافظ در آن دوران پر آشوب
که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها
