با تو از تابوت بالا می پرم، می نشینم روی شاخه ای
در باغ صنوبر ها، و گور که از خاک و گریه پر می شود
ما فریاد می زنیم، آهای های، ما از ستم پریدیم بالا
و باز بالا و بالاتر می پریم، و از روی فرق صنوبر ها
با باد دور می شویم، تا دشت های رهایی، در جایی
*
اکبر ایل بیگی