با حافظه یی به وسعت ذهن یک شاپرَک
عجبی نیست یادَت نمانده باشد
پلّه های خانه ی قدیمی
و مغازه ی نبش کوچه
و بسیاری از این قبیل چیزها!
و بازهم عجبی نیست که ندانی،
چیز های خوبِ زندگی چیز نیستند.
از بادی که در باغچه ی خانه ی قدیمی وزید ،
آیا چه به یاد داری؟
از یاس ها، ازسوسن ها و نسترن ها
و بسیاری دیگر از همین چیزها؟
این خوب های تکرار ناشدنی زندگی
که چیز نبودند و پنداشتی چیز اند!
با حافظه یی به وسعت ذهن یک شاپَرک
سالها ها که سهل است
حتّی ثانیه ها را بیاد نخواهی داشت.
هم ازینروست که تا سر بر بالش می نهی ، خفته یی!
و من امّا هنوز
از اندوهان پلّه کانی که دیگر نیست
و مغازه یی که فدای تعریض معبر شد و
نسترن های پَرپَر
و سوسن ها و شب بوها …
باغچه ی ویران خانه ی قدیمی
نَرَسته ام
و این همه: « خواب در چشم تَرَم می شکند»*
بیدارم بی آنکه خواسته باشم.
* منّت دار ِ نیما هستم.
۱۱ فوریه ی ۲۰۲۴
