دودهای غلیظ سیاه در آسمان رفح دیده می‌شود. این دوشنبه، تنها چند ساعت پس از دستور تخلیه بخشی از شهر، ارتش اسرائیل تهدیدات خود را عملی کرد. نشانه‌های هولناک از حمله گسترده به شهر مرزی در انتهای جنوبی نوار غزه، جایی که ۱.۲ میلیون غیرنظامی شامل ۶۰۰ هزار کودک در آن فشرده شده‌اند. نه هشدارهای سازمان ملل، نه اخطارهای سازمان‌های غیردولتی درباره پیامدهای فاجعه‌بار چنین عملیات نظامی، و نه هشدارهای هم‌پیمان آمریکایی‌اش، هیچ‌کدام نتوانستند بنیامین نتانیاهو را از اهداف سیاه خود باز دارند.
تصاویر رفح یادآوری دردناکی است. درست است که اخبار این منطقه در روزهای اخیر از صفحه اول رسانه‌ها و پخش ویژه شبکه‌ها و ایستگاه‌های خبری محو شده است. عملکرد بی‌رحمانه چرخ رسانه‌ای یک موضوع را با موضوع دیگری جایگزین کرده و اغلب به مناقشات بیهوده دامن زده است. اما این تغییر، واقعیت روزمره یک ملت گرفتار در آتش، مرگ، گرسنگی، کمبود مراقبت‌های بهداشتی و کمبود همه چیز را پاک نمی‌کند. این همان واقعیتی است که دانشجویان در دانشگاه‌های دو سوی اقیانوس اطلس به طور مداوم و علی‌رغم جرم‌انگاری از سوی دولت‌ها، فریاد می‌زنند تا این کشتار پایان یابد.
در تل‌آویو نیز، هزاران معترض که هر هفته خواستار آزادی گروگان‌ها هستند، از نخست‌وزیر درخواست می‌کنند از بمباران رفح دست بردارد. آنها نیز شنیده نمی شوند. بنیامین نتانیاهو فاز جدیدی از جنگ خود علیه غزه را آغاز کرده است و در حال حاضر هیچ‌کس نمی‌داند آیا پذیرش آتش‌بس توسط حماس ممکن است شرایط را تغییر دهد یا نه. نخست‌وزیر اسرائیل قبلاً اعلام کرده بود: او به حمله خود ادامه خواهد داد، صرف‌نظر از پیشرفت در مذاکرات آتش‌بس.
در مقابل فاجعه انسانی در غزه و ظهور دوباره خشونت‌های هولناک در کرانه باختری، جامعه جهانی باید اقدام کند و دولت‌ها همه ابزارهای موجود را به کار گیرند. با قطع ارسال سلاح به اسرائیل، با اجبار به بازگشت به مسیر دیپلماسی، با به رسمیت شناختن کشور فلسطین و مبارزه مشروع ملت آن برای خودمختاری.
