۱
شب ها زمزمه ی سیال خودگویه ها تنهایی را پر می کند
در رم زنی زیتونی در دهان می گذارد
در نیویورک پرستاری دست بر صورت خیس اش می کشد
در تهران مادری برای کودک اش کتاب می خواند
همه جا زمان به سنگینی از گذرگاه های زندگی می گذرد
همه جا تو، همه جا ما، همه جا ماسک
همه جا سایه ای که مدت هاست در خیابان ها جامانده
در تلویزیون آمار رفته گان امروز را اعلام می کنند
به تهران می اندیشم، به نیویورک، به رم، به هرکجا که تقلا
حافظه ام تب می کند
و عرق سردی بر پیشانی صبح می نشیند
۲
ماسک که هیچ،
وقتی سرشار از توام
نقاب الفبا هم نمی تواند
چهره ی ”دوستت دارم” را پنهان کند
.
یوسف صدیق
فروردین ۱۳۹۹
