خلوت – احمد زاهدی لنگرودی

در کوچه

گام‌های احتیاط

ساکت و سرافکنده.

دزدها شتابان

حرمت نان خشک از رف می‌دزدند.

شکم گرسنه که دین و ایمان ندارد

کوچه

موزۀ مرگ است

فراموش کرده فریاد را

شتاب از پاها گرفته

و نگاه به نگاه نمی‌رسد.

در سکوت، فردا

فراموش می‌شود.

رد خون تباه شده است

و عابران

شرمسار گام‌های دزدانۀ خود نیستند.

در کوچه هیچ نیست

و از خاطرۀ کوچکی هم

آن فریادها

طنین نمی‌اندازد.

صدای پا و سلام

رد خون و نفیر گلوله

شعار و سرخی بر دیوار

کابوسی بود انگاری

یا رویایی

تلخ و شیرین.

در کوچه اما

این همه را دیوارها

که ریختند

و پنجره‌ها

که بسته‌اند

فراموش می‌کنند.

کوچه دیگر زنده نیست

جای زندگی نیست.

چاپ کن