واقعیت ناراحت‌کننده این است: گاهی «خشونت» تنها راه باقی‌مانده برای مبارزه است – برگردان: بنفشه جمالی

جناب قربانی,
فاصله شورش با انقلاب به اندازه فاصله زمین تا آسمان است, تازه این شورش هم شورش نژادی ست نه طبقاتی. “راست”, بسیار متحد تر از “چپ” بسیار بسیار پراکنده است. با یک قاشق آب که نمیشود به شنا افتاد.

انقلاب کمونیستی، انقلاب قهری پرولتارها، یک ضرورت فوری است!
“طبقه کارگر در سیر تکاملی خود، سازمانی را جانشین جامعه کهنه بورژوایی خواهد ساخت که فاقد طبقات و اختلافات آن ها است و دیگر در واقع قهر سیاسی ای وجود نخواهد داشت، زیرا درست همین قهر است که مظهر رسمی اختلافات طبقاتی در درون جامعه بورژوائی است.
در این فاصله، آنتاگونیسم بین پرولتاریا و بورژوازی، مبارزه یک طبقه علیه طبقه دیگر است مبارزه ای است که عالی ترین تجلی آن، یک انقلاب کامل است.
در ضمن آیا جای تعجب است که جامعه ای که براساس اختلافات طبقاتی بنیان گذاری شده است، به تضاد بی رحمانه ای که نتیجه غائی آن تصادم تن به تن است، منتهی گردد؟
نباید گفته شود که جنبش اجتماعی در برگیرنده جنبش سیاسی نیست. هیچ جنبش سیاسی ای وجود نداشته است که در عین حال یک جنبش اجتماعی نیز نبوده باشد.
در نظامی که طبقات و اختلافات طبقاتی در آن وجود نداشته باشد، رفورم های اجتماعی، دیگر انقلابات سیاسی نخواهند بود. تا وقتی که این زمان فرا برسد، در آستانه هر تغییر شکل کلیِ جدید جامعه، آخرین جمله علم الاجتماع همواره چنین خواهد بود:
« یا مرگ یا مبارزه، جنگ خونین یا نیستی، مسئله به صورت سرسختانه مطرح است. »
(ژرژ ساند ) (۱)
پایان کتاب فقر فلسفه از کارل مارکس

۲- پرولتارها و کمونیستها
قدرت حاکمه سیاسی بمعنای خاص کلمه عبارت است از اعمال زور متشکل ( دیکتاتوری – من) یک طبقه برای سرکوب طبقه دیگر، هنگامیکه پرولتاریا بر ضد بورژوازی ناگزیر بصورت طبقه ای متحد گردد، و از راه یک انقلاب ( انقلاب مسلحانه – من) ، خویش را به طبقه حاکمه مبدل کند و بعنوان طبقه حاکمه مناسبات کهن تولید را ( استثمار گرانه که بر مالکیت خصوصی و کار مزدوری پرولتاریا متکی است – من) از طریق اعمال جبر ( دیکتاتوری طبقاتی – انقلابی پرولتاریای مسلح- من) ملغی سازد، آنگاه همراه این مناسبات تولیدی شرایط وجود تضاد طبقاتی را نابود کرده و نیز شرایط وجود طبقات بطور کلی* و در عین حال سیادت خود را هم بعنوان یک طبقه از بین میبرد.
بجای جامعه کهن بورژوازی، با طبقات و تناقضات طبقاتیش، اجتماعی از افراد پدید میآید که در آن تکامل آزادانه هر فرد شرط تکامل آزادانه همگان است. »، تأکید از من است. مانیفست حزب کمونیست.
« کمونیستها عار دارند که مقاصد و نظریات خود را پنهان سازند. آنها آشکارا اعلام میکنند که تنها از طریق واژگون ساختن همه نظام اجتماعی موجود، از راه جبر، ( یعنی بکارگیری قهر، یعنی با استفاده از قدرت کارگران مسلح و… حمید قربانی) وصول به هدفهایشان میسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند. پرولتارها در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را بدست خواهند آورد.
پرولتارهای سراسر جهان، متحد شوید ! »، پایان مانیفست سال ۱۸۴۸.

آیا این عبارات بیان کننده،وضع امروز جهان و راه حل آنرا، پیش پای ما، میلیارد ها کارگر و زحمتکش نمی گذارد؟ آیا برای رسیدن به جامعه ای که در آن دیگر جایی برای خشونت نباشد، انقلاب قهری کمونیستی لازم نیست؟ اگر لازم نیست، پس باید در مقابل این همه نیروی مسلحی که شهر ها غرق می کند و به آتش می کشد و ویران می کند، چه باید کرد؟ باید مُرد و خفه خون گرفت؟ اگر خشونت بد است، پس چرا، این همه خشونت بکار می برید؟ که تمام و یا اکثر حتا فیلم های بازی های کودکان را در بر گرفته است؟ چرا بمب بر روی شهر و حتا خانه های کاهکلی – بمب ۱۰ تنی می ریزید؟ چرا؟ دولت ها، ارتش، پلیس و گارد و سپاه ها را به جای لغو و نابود کردن، تقویت می کنید و یکی بعد از دیگری موجودیت می دهید؟ چرا؟ هزینه تسلیحات نظامی هر سال ۱۰ تا ۱۵% بالا می برید؟ نه، ما کارگران و زحمتکشان که تولید کننده تمامی نعم جهان از مواد طبیعی هستیم، ولی خود محرومترین طبقه و اقشار هستیم که باید یا برای شما کار کنیم و یا از گرسنگی بمیریم و یا با گردنی کج و کاسه ای در دست بر در خیریه های مذهبی و غیر مذهبی برای یک کاسه آش و یک لیوان قوه و یا چای با یک لقمه نان ساعت ها بایستیم، دیگر نباید فریب شما را بخوریم، باید خودمان را متحد کنیم، باید خودمان را مسلح کنیم و باید بدانیم که در جنگی که صدها سال است که شما بر علیه آغاز کرده اید، که ما باید پیروز شویم تا از مرگ همه گانی نجات یابیم، مرگی که نظم سرمایه و طبقه سرمایه دار با دولت هایش برایما، تدارک دیده اند، فقط و تنها، درجه سازمان یافته گی، درجه جذب همه طبقه کارگر و کل زحمتکش، درجه تسلیح طبقاتی ما تعیین می کند که هزینه و تلفات آن کمتر یا بیشتر باشد.

ما این پیام لنین را با گوش جان می شنویم و برای عملی کردن، با تمام تلاش و کوشش می کنیم ، ما آزادی، ما رهائی را بدست خود و با زور از شما می گیریم :
“طبقه ستمکشى که براى آموختن طرز استعمال اسلحه و بدست آوردن آن نکوشد فقط شایسته آن است که با وى همانند برده رفتار کنند. زیرا اگر ما به پاسیفیستهاى بورژوا و یا اپورتونیست مبدل نشده باشیم نمیتوانیم این نکته را فراموش نماییم که در جامعه طبقاتى زندگى میکنیم و جز مبارزه طبقاتى راه خروج دیگرى از آن وجود ندارد و نمیتواند داشته باشد. در هر جامعه طبقاتى، اعم از اینکه بنایش بر بردگى یا سرواژ باشد و یا، مانند امروز، بر کار مزدى، در هر حال طبقه ستمگر مسلح است. نه تنها ارتش دائمى فعلى بلکه میلیس فعلى هم – حتى در دمکراسى‌ترین جمهوریهاى بورژوازى مثل سوئیس – تسلیح بورژوازى بر ضد پرولتاریا است. این حقیقت آنقدر ساده و روشن است که تصور نمیرود به مکث در روى آن نیازى باشد. همینقدر کافى است یادآور شویم که چگونه در کشورهاى سرمایه‌دارى از ارتش بر ضد اعتصاب کنندگان استفاده میشود.
تسلیح بورژوازى بر ضد پرولتاریا یکى از بزرگترین، اساسى‌ترین و مهمترین واقعیات جامعه معاصر سرمایه‌دارى است. آنوقت در مقابل یک چنین واقعیتى به سوسیال دمکراتهاى انقلابى پیشنهاد میشود “خواست” “خلع سلاح” را مطرح نمایند! این کاملا برابر است با عدول کامل از نقطه نظر مبارزه طبقاتى و دست کشیدن از هر اندیشه انقلابى. شعار ما باید تسلیح پرولتاریا براى پیروزى بر بورژوازى، سلب مالکیت از آن و خلع سلاح آن باشد. این یگانه تاکتیک ممکن طبقه انقلابى و تاکتیکى است که از تکامل عینى میلیتاریسم سرمایه‌دارى ناشى شده و معلول این تکامل است. پرولتاریا فقط پس از آنکه بورژوازى را خلع سلاح نمود، میتواند، بدون خیانت به وظیفه تاریخى-جهانى خود، اصولا هر نوع سلاحى را دور اندازد و شکى نیست که پرولتاریا همین کار را هم خواهد کرد ولى – فقط آنوقت و به هیچ وجه نه زودتر از آن.” برنامه نظامی انقلاب پرولتری

ما انقلاب کمونیستی قهر آمیز را به پیروزی خواهیم رساند! بله خوب می شنوید: انقلاب کمونیستی قهر آمیز!