رنگ اندوه ام سبز است (برای زیبای رقصان ندا آقاسلطان) – خسرو باقرپور

ای غربتِ دیر و دور و محزون
کوهِ تو سیاه و تیره هامون

روز و شبِ تو گرفته چون قیر
دل زین همه تیرگی شده خون

پاشیده دلم ز ابر تیره
افکنده سرم چو بیدِ مجنون

نور از دل و دیده ام به در شد
از بس نشدم ز خانه بیرون

داد از ستمِ سیاهِ قُطبی
گرما کم و سردی اش دم افزون

“خردادِ” خروش چون درآمد،
اُمیدِ روان شدم چو کارون

“دی” در سر من خیالِ خامی
در دل غمِ عالمی هم اکنون

رهزن زده گردنِ خیابان
چهرش شده رنگ خون و گلگون

“بهمن” چو بزد رَهِ اُمیدم
اشگم برود چو رود جیحون

چاپ کن