مُشتی پرِ دُرنا و خاکسترِ هزار درخت
شعر: خسرو باقرپور؛ ترجمه: ائلدار موغانلی؛ دکلمه: ویدا حشمتی
بیر اووج دورنا لله‌یی
قوشلار اولماسایدیلار،
خیالسیز،
سوسوز بیر چؤل اولاردی گؤی؛
آغاجلار اولماسایدیلار
آنلاشیلماز بیر سؤز اولاردی مئشه؛
اؤلو بیر قوش اولاردی خیال.
مئشه اولماسایدی، قوش اولماسایدی،
نه ده بوش و معناسیز گؤرونردی دونیا!
آه! منیم هر زامانکی یول یولداشیم، سئوگیلیم!
خیال اولماسایدی
یازیق اولاردی سئوگی،
من‌سه مین آغاجین پوکالمیش کولو کیمی
صحرا کولک‌لرینین اسیری اولاردیم،
و بیر اووج دورنا لله‌یی کیمی
اوچوش یوخوسونو داییما-
قاش- قاباقلی یاتمیش تیکان کوللاریندا گؤرردیم.
نه یاخشی کی خیال واردی
و سن منیم ائله همن مهریبان سئوگیلیمسن.
سنینله
قوشلارا یولداش اولور گؤی
و حیات های- کویو ایله داشلانیر مئشه.
نه یاخشی کی خیال واردی
سئوگیلیم!
مُشتی پرِ دُرنا و خاکسترِ هزار درخت… خسرو باقرپور
پرندگان اگر نبودند،
برهوتی تهی بود آسمان؛
خالی از خیال.
درختان اگر نبودند،
جنگل چه واژه ی تاریکی بود
و خیال همشکل پرنده ای مُرده بود.
جنگل و پرنده اگر نبودند،
چه خالی و بی هوده می شد جهان.
محبوبِ هماره ی همراه، آه!
خیال اگر نبود،
عشق چه بی چاره می ماند
و من چون پوده ای از خاکسترِ هزار درخت؛
اسیرِ بادهای بیابان بودم
و چون مُشتی پَرِ دُرنا
خوابِ پرواز را
در خاربُن هایِ خفته ی همیشه عبوس می دیدم .
شادا خیال هست!
و تو همان معشوقِ مهربانِ منی!
با تو آسمان؛
رفیقِ پرنده هاست
و جنگل؛
آکنده از غوغای زندگی ست.
محبوبِ من!
شادا! خیال هست.
این اثر در نشریه ی ادبی ی دو زبانه ی “ایشیق” نیز منتشر شده است:
اینجا
