قهوه ی تلخ با شیر… خسرو باقرپور

انگشتِ اشاره ی تو بود انگار؛

که آن عریانی ی آرام و روشن را؛

در ظلماتی پُر جوش و پُر خروش،

زیستن بخشید

و مرا در شبی بی ستاره و تاریک

چشم انتظارِ سپیده،

بیدار نگاه داشت.

من پیر شدم!

در حسرتِ بامدادی که نیامد

هرچند که گاه گاه

خنکای نسیمِ پگاه را

بر گونه های سالخورده ی خود

احساس می کنم.

تنها نشسته ام

چشم انتظارِ سپیده ی فردا

یادِ روشنِ آوازت؛

انگار؛

چون شیر می چکد در فنجان قهوه ام

تیره ی غلیظ؛ رنگی مطبوع می گیرد

و صدای ظلمت زُدایِ تو؛

با این تلخِ قیر گون،

کارِ شیر می کند.

اسن. ۲۱ مهرماه ۱۳۹۹

چاپ کن