تهران – سعید سلطانی طارمی

۱

تهران
زنی جوان
کز کرده در غبار آینه ها
                         سرخاب می زند
و هیچ
کاری به آن کلاغ ندارد
که انتهای چارقدش می خواند
در سوگ آن امیرزاده ی وحشی
که استکان قهوه اش آبی بود
و آخرین هجای زبانش زهر
و هیچکس ندید
که دُرد قهوه اش
                    دوشیزه ای میان چنارستان داشت
که لهجه اش برای بیابان می مُرد
و در نگاه های چموشش
اسبی به سوی شرق زمین می تاخت
اسبی که شیهه ­اش
غمنامه­ ی حماسی شهری بود
که در نبرد تن به تن از خود می­برد
که از فریب، زخم عمیقی می­خورد

۲

تهران
یک کاسه ی سفال کهنسال
در گوشه های گمشده ی پستو
که دست های نازک ساقی را
                         از یاد برده است
و هیچ
کاری به آن شراب ندارد
که در رگان یخزده اش جاریست
وبی ملاحظه از زلف های دوشیزه
فواره می زند
و عطر تند آن
صحرای مه گرفته­ ی چشمانش را
                           پر می­ کند
که با نگاه سرکش خود
روحیه ی عبوس عباهای مست را
سرگشته می کنند
و از دوایر سرد حدود می گذرند
و دامن کشیده خود را
برخواب های شب زده می ریزند.

۳

تهران
یک گرگ ومیش پیر که در آن
امواج آرزو
به  توده­ های خار و رگبار
                                 برخورد می کنند
و باز از دو سوی افق در صفی دراز
                                           چین می خورند
                                           قد می کشند
                                           آغوش باز می کنند
                                                         و می آیند
و در فضای ذهنی شبنم ها
پشت نماز  صلح  دعا می خوانند
و از خدای خویش
                               چیزی به جز امید نمی خواهند
امید آن که آفتاب بر آید
زهدان گرم خاک
 سروی هزار ساله بزاید

۴

تهران
         شبی شکسته و بی صبح
که با چراغ قوه­ ی کورش
انبار ورشکسته­ی تاریخش را
                              می­جوید
و دختران ترسخورده­ ی خود را
که در صف طویل تجاوز
در انتظار نوبت خود هستند
در آب­ های سرد فراموشی
می  ­شوید
و می رود که نعش جوانان را
پای چنارهاش بکارد
و با دهان بسته­ی آنان
در یک کر عظیم بخواند:
“این درد مشترک
هرگز جدا جدا
              درمان نمی شود”
آری شب شکسته­ی تهران
با چشم­های کور
دور از ستاره­ی سحری گریه می­کند،
دنبال آن جنازه که لبخند آخرش
یک پرسش ابدی بود.

۵

 
تهران
تاکی عظیم
تاکی که سایه پهن کرده به ایران
ایران بی­قرار که گنجشکانش
با ساده­ لوحی ازلی
احساس می­ کنند که سیمرغ­ اند
و قرن­هاست که می­ دانند
باید در انتظار کودکی زال
در کنج آشیانه بمانند
در کنج آشیانه بمیرند



تهران
تاکی عظیم
تاکی که از برآمدگی­ های قوزکش
دارد جوانه­ های شرابی سرخ
فواره می­ زند
که بوی روشنش
ذهن خموش و خواب خیابانها را
آشفته می کند
طوری که از شمال و جنوب و شرق
سر می­ نهند جانب آزادی
و در مسیر واقعه از نو
                   سرکوب می­ شوند

۶

تهران
شهری گناه باره که با خود
همخوابه می­شود
و بین بازوان خودش می­ خوابد.
و خواب مار غاشیه  می­ بیند
که در لباس کهنه­ ی یک قزاق
خرناسه می­ کشد
و منتشا به دُم
 دستور می­ دهد که ببندید
تا من ببلعمش



تهران درون معده­ ی قزاق­
دارد تقاص معصیتش را
                             می­ بیند
و بوی گند معده، دلش را
آشوب می­ کند
و ناگزیر هرچه خوشی کرده
و ناگزیر هر چه هوس کرده
بالا می آورد.
و در پیاده رو یله می­ سازد

۷

تهران
دستارخوان کهنه­ ی پر وصله
با چند نان خشک کپک کرده
افتاده پای چشمه­ ی خشکی
در دامن تکیده­ ی البرز


شروع: پاییز ۸۲              
 پایان: ۲۵/۷/۹۹

توجه: مصراع های داخل گیومه از آقای برزین آذرمهر است” این درد مشترک/ هرگز جدا جدا / درمان نمی شود.”





 

چاپ کن