شبگیری، در سه‌ پرده – جهانگیر صداقت فر

 ۱-

دلتنگی‌‌ام چکاوکِ اندوهی ‌ست
که هر شب،
             با گلویِ گرفته
                      ز پرچینِ باغِ پر ملال می‌‌گذرد
تا هم نوایِ سرودِ سُربیِ صبح
پَر بریزد 
         در پرده‌ی سکوت.
 ]خداش آمرزیده بدارد 
                           خروسِ سحر را
که از تهِ کوچه‌ی بن بست
مرا به بامدادِ امیدی دوباره 
                                 فرا می‌‌خواند .[
 در شبانه‌یی چون این دلگیر،
شبگیرِ پیر
         از ترنّمِ نوتِ آه‌ام در می‌‌ماند.

۲-

به اقتضای تراکمِ ابرِ سیاه است
که ماهتاب
                 جاودانه
                            مانده در محاق
و خورشید در کسوف.

شبگیرِ پیرِ خسته،
سرگشته در سپیدیِ کاذب
                             اسیرِ تاریکی ‌ست….
و شب آویز
از بلندا‌یِ سپیدار
                   جیغ می‌‌کشد .

۳-

بر شاخسارِ کدامین دارِ خزان
واپسین سرودِ سحر را
                    بدرود ساز می‌‌کنی‌ ؟
شبگیرِ پیر !
به پشتِ سنگرِ پرچین 
                       – اگر چه بی‌ بهار –
                                            بمان ؛
کرکسانِ کریه
                به ساحتِ بوستان در نمی آیند
برای جستنِ نخجیر .

تیبوران – ۱۵ نوامبر ۲۰۱۴

چاپ کن