مجالی برای به خود پرداختن – جهانگیر صداقت فر

در عصرِ هایهویِ بی‌ هلهله

با خودِ خویشتن 

                  به اندیشه نشستن

                                      محالیِ مجال است.

محبوسِ قفس تنگیِ خاک،

واهشته به کهکشانِ سرابیم

و سرگشته

         بر موج‌خیزِ حوادث،

اسیرِ حلقه حلقه‌های گردابیم.

شب

    پیاپی و پیوسته

                     سیاه تر می‌‌شود

                                       انگار

و ظلمت

        شادکامیِ استیلایش را 

 در آبخونِ حفره‌های قلوب

                               به سور می‌‌آید

و مجمرِآفتاب

یخبندانِ فاجعه را چاره ساز نیست .

***

در عصرهایهویِ تهی از هلهله

                            باری،                          

پرداختن به خودِ خویشتن

– در درنگایِ دمِ آهی حتا –

                       تمنایِ محالی ‌ست .

                             *********

ناپا – ۱۳ ژانویه ۲۰۱۵

چاپ کن