سپیده در آینه ی غروب
مرضیه شاه بزاز

باز بر زنگار مزمن آینه فرود می آیم     

وآنسوی تپه های ناپیدا

مارمولکهای تاریکی

هیس شان به گوش هوش             

وآن کشتزارهای سرسبز با پهنه های دلکش

بر بوم یاد رنگ می بازند                                        

باز عوعوی سگی

درختان درهم تنیده ی چشم انداز را به هیئتی از هراس می کشاند        

باز داس بر دست، اشباح جان می گیرند

– به خود می گویم           

هر به شب گسسته ای را

صبح

می دهد پیوند-

آی مالروهای بر باد رفته ی کوهستان،‌ سبزایتان در فاصله ی اندوهِ برف ناپیدا

مرا  دریابید 

مرا که هرچند لنگان، اما از باتلاقهای بیشمار گذر کرده

مرا که به صعودِ هر صخره ی لیز

صد بار افتاده، چالاکتر برخاسته، 

برخاسته اما پاره ای از جان در خاک بجای مانده،

مرا که به هر دروازه ی گستاخ، خشم خدایی را سرکش می برافروختم 

و بی ترس از تازیانه ی دروازه بان، از چارچوب،

در، برمی کندم و

گاه نیز سال سال به رسوایی، پشت دروازه ای ایستاده، 

من که در کوره ی نگاهم،

صمیمانه

هر نگاه بیرنگ و پر رنگی را می برافروختم و گاه نیز می سوزاندم                          

وَ هر تابش پرچگالی معصومی، 

نگاهِ خیس مرا چون چاههای نفتِ اهواز شعله ور می ساخت، 

من که یاد کودکی ام، چون جامه ی یوسف در دست          

به قعرِ هر چاهی سرک می کشیدم

و چون به سنگدلی می برآمد ماه

از بستر رودخانه ای خود، جانِ بیتاب یعقوب

از چشمهایم بدر می زد در طغیان،

منکه  کاستی هر نبود را، از لَختی بودِ خود  به سرزنش، دلیل می انگاشتم 

و در میان بهت ناچیزْ بودن، ناگهان

چون گنهکاری معصوم بر خود می لرزیدم،

منکه از دشتی به دشتی                                

چوپانهایی را می دیدم   

که نی، تفنگ کرده بر دوش

عاقبت،

کشتزار را سراسر در خون فرو می بردند

و زنانی را در آشپزخانه 

که هر صبحدم، تیغه ی کارد را

میان دو چشم خود می کاشتند،         

آه . . . .

من در دیاری بالیده بودم که                

شماطه ی سپیده، صدای تک تیر تپه ی نزدیک بود و

خوابِ شهر را بر هم نمی زد.

آی آرزوهای خفته، آرمانهای همیشه زنده، رهنمودهای اکنون کپک زده

تا از کپکها خوشه ها برویند 

از درون جویبارهای بی انتهایم سر برآرید و

تا به مانداب نگندیده اید

فوران کنید                                                                  

که آنسوی تپه ها             

هنوز بابونه ها در گستر سبزِ باد می رقصند

و مارمولکها،

علفهای تازه ای هستند

از سرِ مِهر دست در گردن هر شاخه و جنبنده ای دارند           

و سوت زنان،                       

من بر برگهای پوسیده ی پاییزِ پار پای می کوبم و               

بر تپه صعود می کنم، با شوقْ، پی پروانه ای                    

نقش سرخِ بالش، خفیه گاهِ عشق.

زیرا هر چند لجام گسیخته اسبم در بیراهها و

تن اندکی خسته

در جوهره اما همان شوریده ی مستم که هستم.                 

    فوران کنید! 

که این بار باد ، با دهانی پُر از سبز و آبی، 

بسویم با فریاد می آید،

بیگمان مژده ای دارد.

مرضیه شاه بزاز

آتلانتا ، نوامبر ۲۰۱۹

divannpress.com