تفو بر تو ای دشمنِ مردمی
که خونخواری و تالی ی کژدمی
به ژرفای گورت نظر داشتی
چو زن کشتی و تخم کین کاشتی
به جوش آمده قلبِ پر دردشان
به آتش درافکنده سربندشان
بِبُرّند گیسو؛ کُنندش کمند
ببندند و لَشْ تان به صحرا کشند
همه جای ایران شود گورتان
فرامُش شود کیشِ منفورتان.
* دختر مینو مجیدی، آزادیخواه جانباخته ی کرمانشاهی با گیسوی بریده، ایستاده کنارِ مزار مادرش.
** بخشی از منظومه ی بلندِ “دختر مینو” سروده خسرو باقرپور.
