فراخوان به فراخوان دهندگان! – شهاب برهان

به جز محافظه کاری معیشتی و ترس از سرکوب، چه موانع ساختاری و دموگرافیک برای به حرکت درآمدن طبقۀ کارگر وجود دارد؟ چرا جنبش های کارگری و فرهنگیان و بازنشستگان که تا شب قبل از قتل دولتی مهسا امینی سال ها در خیابان بودند و مدام خطر می کردند، از ابتدای جنبش جدید به محاق رفته اند؟ آن ها  حتما منتظر ارشاد اخلاقی و فراخوان وجدانی ما نیستند، پس مشکل شان چیست؟

شما هر روز فراخوان می دهید که کارگران دست به اعتصاب بزنند تا رژیم سرنگون شود؛ تهران قیام کند و کردستان شود تا ایران گلستان شود؛ خوزستان و لرستان بپاخیزند؛ آذربایجان و لرستان به دفاع از کردستان برخیزند؛ ایران برای رهائی توماج صالحی قیام کند؛ مردم زندانیان سیاسی را آزاد کنند؛ پادگان ها را خلع سلاح کنند و غیره و غیره. من که خود را هرگز در جایگاه فراخوان دهنده از بیرون گود ندیده ام، اما فکری ام که چرا فراخوان های شما جواب نمی گیرند؟

امروز، پس از دو ماه به جائی رسیده ایم که امیدهای پرشور هفته های نخست، جای خود را به بیم و امید داده اند و این که چه خواهد شد؟  فکر می کنم وارد مرحله ای شده ایم که شور و شعار کفایت نمی کند، تحلیل ها و تفسیرهای رویدادهای روزانه، گرهی نمی گشایند و آنچه لازم است در دستور باشد، تأمل و تعمق در این پرسش است که چرا فراخوان های ما پاسخ نمی گیرند؟ کاری به این ندارم که آیا ما در جایگاهی هستیم که کسی منتظر فراخوان ما باشد یا نه، پرسش این است که خود آن ها چرا آنطور که ما فکر می کنیم باید و ضروری است، به حرکات میلیونی، به اعتصابات عمومی گسترده، به همبستگی عملی و واقعی با یکدیگر اقدام نمی کنند؟  نگاه اخلاقی و وجدانی به این موضوع و تصور آن که با فراخوان و تحریک حس مسئولیت و شرمسار ساختن وجدان می شود مسئله را حل کرد، ناشی از نشناختن مسائل است. وقت آن رسیده است که این همه را اخلاقی و معرفتی ندانیم و یا تنها با شدت سرکوب و ترس توضیح ندهیم و نگاه مان را از سطح وقایع روزمره به اعماق جنبش و جامعه معطوف کنیم و ببینیم به جز در چهارچوب مناسبات پائین و بالا، در بطن پائین چه خبر است؟ چرا جنبش موسوم به ” زن زندگی ازادی” عمق پیدا نمی کند و هیچ یک از مطالبات اساسی تلنبار شدۀ اقشار مختلف مردم به جان آمده از ظلم و ظلمت اقتصادی و سیاسی را به زبان نمی آورد؟ به جز محافظه کاری معیشتی و ترس از سرکوب، چه موانع ساختاری و دموگرافیک برای به حرکت درآمدن طبقۀ کارگر وجود دارد؟ چرا جنبش های کارگری و فرهنگیان و بازنشستگان که تا شب قبل از قتل دولتی مهسا امینی سال ها در خیابان بودند و مدام خطر می کردند، از ابتدای جنبش جدید به محاق رفته اند؟ آن ها  حتما منتظر ارشاد اخلاقی و فراخوان وجدانی ما نیستند، پس مشکل شان چیست؟ چه تضاد منافع، چه شکاف ها، چه تنش ها، چه زخم ها و هراس هائی هم اکنون در مناسبات بین ملل کرد و ترک و کرد  و  لر و غیره عمل می کند که فراخوان های همبستگی ما پاسخ دلخواه مان را نمی گیرند؟ چرا یک شعار تک افتادۀ تبریز ( آذربایجان بیدار است حامی کوردستان است) و ارسال سمبولیک دارو از تبریز، نه شعار و نه همبستگی واقعی تبریز و آذربایجان با کردستان است؟ چرا تضادها و تنش های موجود در بطن جنبش به بهانه موزیانۀ ” پرهیز از اختلاف افکنی” در رسانه ها سانسور می شوند و بازتاب نمی یابند؟ از خود بپرسید آیا سر در برف کردن به بهانه حفظ ” اتحادی”ی ناموجود در پائین، بی فایده تر از نوار چسب بهداشتی زدن بر زخمی نیست که چرک کرده است؟ از خود بپرسید چه عواملی سبب شده اند که جنبش ” زن زندگی ازادی” در عین حال که در تداوم جنبش آبان ۹۸  است، از جانمایۀ طبقاتی و مطالبات رادیکال آن عقب بماند؟ چرا این بار پس از چند هفته موضوع حجاب اجباری، مسئلۀ ملی برجسته شده است؟ به جز مقاومت چشمگیر متکی به موقعیت ژئوپلیتیک و تحزب و توان بسیجگری منحصر به فرد کردستان که شدت سرکوبِ آن را توضیح می دهد، چرا امروز جنبش موسوم به ” زن زندگی آزادی”، در داخل  و خارج از کشور و نیز مسئله ملی روی موضوع کرد  کانونی شده است؟

خلاصه کلام: واقعیت در بطن جامعۀ بسیار پر تناقض و تضاد منافع، انباشته از مشکلات واقعی زمینی ( و زیر زمینی) گوناگون است که نباید آن را با ساده گیری فقط به تضاد پائین با بالا، تنها به مسئلۀ سرکوب و ترس و جسارت خلاصه و راه حل اش را در فراخوان های ارشادی و تحریک وجدانی جستجو کرد. یا مثل من باشید که پاسخی به پرسش های خود اش ندارد و خود را صالح به رهنمود و فراخوان دادن نمی داند، یا از اینجا آغاز کنید که مخاطبان تان را بشناسید و از موقعیت و مسائل شان شناختی واقعی پیدا کنید.  مسئلۀ کلیدی این مرحله از جنبش، شناخت گیر و گرفت ها و  تضادهای درونی پائینی ها و  راه یابی برای حل آن هاست.

چاپ کن