خُرده کاهی نیستم
پا در گریز
با وزیدنِ آهی از سرِ یأس.
بید بُن نیستم که به لرزه در‌آیم به ضربِ تازیانه‌یِ باد.
علف هرزه نیستم
یا نهالکی که به تسلیم
سر خم کنم در گذارِ نسیم.
.
ریشه در ژرفِ تاریخ سروی
قامت کشیده تا طلایه‌یِ نورم من؛
سپیدار واری
سر برکشیده تا بلندایِ غرورم من.
.
طاقتِ کهسارم
در معبرِ تندر و
شلاقِ آذرخش.
نسلی آزاده زادم-
از تبارِ حماسه و شیرافکنانِ دلیر،
عصیانگری گسسته ز پا زنجیر.
.
میرنده نیستم؛
ققنوسی از سُلاله‌یِ مرزی کهن ساله‌ام من
که جان بر آتش می‌‌افکنم-
بی محابا
تا جوجکانی نو بزایم از بیضه‌یِ تدبیر.
.
نه-
نه پرِّ کاهی
نه علف هرزه ئی
نه بید بُنی
نه نهالکی نو رسته از دلِ خاک،
بل نسلی ز هیبتِ صخره‌هایِ ستبرِ اساطیرم،
پشت کشیده به آرشی کمان گیرم.
**********
تیبوران- ۲۸ نوامبر ۲۰۲۲
