مسابقات جام فوتبال کشورهای عربی جنوب خلیج فارس با حضور تیم های عربستان, بحرین, یمن (دولت ضد حوثی ها), عراق، عمان، کویت، قطر و امارات با حضور فیفا در شهر بصره عراق در جریان است. دور فعلی این مسابقات در استادیوم بزرگ شهر بصره عراق تحت عنوان “مسابقات خلیج عربی” (کاس الخلیج العربی ـ “کاس” یعنی کاسه یا جام؛ “الخلیج العربی” هم که ترجمه نمی خواهد) در حال برگزاری می باشد.
لعنت بنده به جمهوری اسلامی حداقل چهار دلیل عمده دارد:
١ ـ جمهوری اسلامی در ساخت این استادیوم در بصره از پول مردم فقیر ایران کمک و بذل و بخشش فراوانی نمود تا در چنین روزی ” کاس الخلیج العربی” در آنجا برگزار شود. این در حالی است که درآمد سرانه عراق از ایران بیشتر است. سایت تابناک با بی شرمی نوشت: “افتتاح زیبا و دیدنی بیست و پنجمین دوره رقابت‌های فوتبال جام “خلیج فارس” در شهره بصره عراق با سخنرانی نخست وزیر این کشور برگزار شد, گفته می‌شود این ورزشگاه با همکاری ایران ساخته شده است”. در این خبر تابناک یک دروغ و یک حقیقت وجود دارد. دروغ اینکه اسم رسمی این مسابقات ” کاس الخلیج العربی” است. نکته حقیقت اینکه این ورزشگاه با همکاری رژیم (بخوان پول بیت المال) ساخته شده است.
٢ ـ بیش از ده سال پیش همزمان با ساخت این استادیوم در بصره, استانداری سیستان و بلوچستان با کبکبه و دبدبه اعلام کرد مردم فقیر و پابرهنه بلوچستان میلیاردها تومان از بودجه عمرانی سیستان و بلوچستان را برای بازسازی و توسعه اعتاب مقدسه در کشور عراق تقدیم و پیشکش کرده اند و این در تاریخ افتخاری خواهد بود برای مردم بلوچ که به عتبات عالیات اهل بیت در عراق کمک کرده اند. این عمل یک دزدی آشکار بدون اطلاع مردم بلوچ بود. بیاد داریم که سه ماه پیش همین رژیم جنایتکار و دروغگو و “ضد ایرانی ء بیگانه پرست” در جمعه خونین زاهدان صدها بلوچ را به اتهام دروغین تجزیه طلب و “طرفدار عرب ها” به گلوله بست و حدود صد نفر را کشت و بیش از سیصد نفر را زخمی کرد.
۳ ـ جمهوری اسلامی در طی ٢۵ سال گذشته هزاران میلیارد تومان برای اجرای صدها پروژه مذهبی, عمرانی, صنعتی, کشاورزی, زیربنایی و بهداشتی (از جمله بیمارستان تخصصی پیشرفته ۲۲۰ تختی در نجف) به عراق و همچنین کمک های نقدی فراوان از بیت المال ملت فقیر ایران به ستاد بازسازی “عتبات عالیات” عراق” در شهرهایی مثل کربلا، نجف، سامرا و کاظمین نموده است که مجموعه مبلغ آن نه تنها سرسام آور که ترس آور است. فقط در مورد یک فقره کوچک بعنوان مثال, سالها پیش یوسف افضلی معاون ستاد توسعه و بازسازی عتبات عراق از بودجه اولیه بیش از یکهزار و سیصد میلیارد تومان برای یک طرح توسعه زیرسطحی به نام “صحن امام محمد باقر” با وسعت شش هزار متر مربع در شهر کاظمین در کنار بقیه طرح ها مثل سنگ فرش های قیمتی و طلاکاری و توسعه حرم ها خبر می دهد.
۴ ـ در طی قریب به ۳٠ سال گذشته عراق بیش از ۵٢ میلیارد دلار خسارت جنگی به کویت پرداخت کرده است که آخرین پرداخت به مبلغ ۶٣٠ میلیون دلار دقیقا یک سال پیش بود. این در حالی است که ایران نه تنها یک دلار خسارت جنگی دریافت نکرد, بلکه برعکس تا به امروز میلیاردها دلار به عراق کمک کرده است. هر دو جنگ, یعنی تجاوز علیه ایران و کویت, توسط صدام حسین آغاز شده بودند که خسارات به ایران صدها برابر خسارات به کویت بود. بعد از سرنگونی صدام, رژیم ء اجنبی پرست نه تنها از حق مسلم ملت ایران گذشت کرد, بلکه در عمل میلیاردها دلار از جیب مردم محروم ایران به عراق کمک کرد. اما کویت که از نظر درآمد و سرمایه و ذخایر مالی و بانکی در مقایسه سرانه صد برابر از ایران ثروتمندتر است و بعنوان یک کشور عربی همسایه با عراق با یکدیگر “أُخُوَه العرب” هستند حاضر نشد در طی سی سال گذشته حتی یک “سنت” از آن مبلغ چشم پوشی کند و اکنون بعد از دریافت تمامی بیش از ۵٢ میلیارد دلار خسارت جنگی؛ این هفته خوشحال و خندان در بصره به همراه بقیه ممالک ” الاخوه العرب” خود به ریش ” ایران و ایرانی” یا بقول خودشان “عجم” می خندند. درباره این نوع “خنده پایانی” فرنگی ها مثلی دارند که می گوید: (having the last laugh at our expense). لذا بنده معتقدم سرنگونی این رژیم ضدایرانی, غارتگر و بیگانه پرست یک “واجب ملی” است. زیرا بقول فردوسی حکایت جنایات و خیانت های این رژیم به ایران و ایرانی “یکی داستانست پر آب چشم” که از شرح آنها “دل نازک از رستم آید بخشم”.
عبدالستار دوشوکی
تاکید بر نکته دوم کیا
خلیج « فارس » است یا « عربی »؟
آیا بر آبراهی که همه مردم دنیا، از آن استفاده می کنند، و هر روزه کشتی های حامل بار از آنجا گذر می کنند، و کالاها را به مردم دنیا می رسانند، متعلق به « همه مردم دنیاست » یا در مالکیت « ایران » و یا کشورهای « عربی »؟
بجز ناسیونالیسم افراطی « ایرانی و عربی » چه کسی می تواند این مالکیت را توجیه کند؟ اگر از زبان « حسین شریعتمداری » بازجو خبرنگار حکومت اسلامی، بشنویم، او روزی جند بار بستن « تنگه هرمز » را به حکومت توصیه می کند. ما بر روی کره زمین، چندین اقیانوس و خلیج و تنگه داریم، آیا هر کشوری که در جوار آنها قرار دارد، می تواند ادعای مالکیت بر آن ها را داشته باشد؟ در دنیائی بهم پیوسته و دارای نیازهای مختلف زندگی می کنیم، مراودات و داد و ستد و رساندن کالاهای مختلف به سراسر دنیا، از همین آبراه ها صورت می گیرد. ممکن است که هر کشوری، بر آبراهی که در محدوده جغرافیائی آن کشور قرار دارد، « نامی » بر آن نهاده باشد. اما، این نام ها، ارزش « محتوائی » ندارند. حالا اگر کشوری بخواهد از « نام این آبراه » برای مقاصد سیاسی استفاده کند و راه تردد کشتی های حامل کالا را ببندد، به بحرانی دامن می زند که، این بحران « خصلتی جهانی » بخود می گیرد، و با واکنش جهانی روبرو می شود. نه خلیج « فارس » نامیدن ما بایستی باعث نگرانی کشورهای عرب زبان بشود، و نه خلیج « عربی » خواندن کشورهای عرب زبا ن، بایستی باعث نگرانی ما ایرانی ها گردد. بقول کیا، « حسن همجواری و همسایگی » نبایستی ما را به افراط بکشاند. در ضمن ما، مفهومی بنام « ملت فارس » نداریم ، بلکه « زبانی بنام فذرسی » داریم، که زبانی مشترک برای مردم سراسر ایران است. بنابراین ترم « خلیج فارس » بی معناست. البته نکته آقای دوشوکی را می فهمم، که ایشان در نقد و مخالفت با حکومت اسلامی، موضوع خلیج را مطرح کرده است. ناسیونا لیسم افراطی، از هر نوعش، خطرناک است.
درود بر شما آقای دوشوکی! برخوردی بجا و بموقع و مناسب انجام داده اید. این حکومت به چیزی بنام « ملت » باور ندارد. به یک تجمعی عشیره ای قبیله ای و مربوط به ۱۴۰۰ سال پیش، بنام « امت » باورمند است. عده ای مسلمان عقب مانده در یمن و لبنان و عراق و سوریه و برخی از کشورهای آفریقائی را از « امت خود » می داند و با حاتم بخشی، از دهان مردم بلوچستان و کردستان و خوزستان و همه ایران ، می گیرد و آنها را به فقر می کشاند، و به حلقوم این ها می ریزد،و اسمش را هم می گذارد « عمق استراتژیک » و ساختن « تمدن اسلامی ». بگذار تا این حکومت از نظر اقتصادی به بن بست کامل برسد، تا این « مگسان گرد شیرینی » هم حکومت را رها کنند. همین روزها بک قایق ماهیگیری را با بیش از ۱۲۰۰ اسلحه کلاشنیکف روانه یمن کرده بودند، و تفنگداران آمریکائی آین قایق را با ۵ خدمه یمنی توقیف و مصادره کردند. بزودی کفگیر به ته قابلمه می رسد.
کل مطلب اشکالی ندارد ولی دو نکته قابل برسی و تامل را پیشنهاد می کنم.
۱. خسارت جنگی!
کویت خسارتش را بحق عنوان کرده است و پایش ایستاده است ولی حکومت ولایی از آن گذشت کرده است و بیشتر هم در عراق خرج کرده است ، این شاید به معنی هدف اشغال عراق و صاحب شدن آن باشد ، چون نیروی نظامی در آنجا دارد!
۲. مسئله نام خلیج فارس
کشورهای خلیج خواه ناخواه از خلیج فارس سهم دارند و عملا مرزکشی ها مشخص هستند و استفاده می‌شوند، انحصار کردن نام خلیج به فارسی و یا عربی در استفاده از آن عملا خدشه ای وارد نمیکند ، فقط یک اختلاف مصنوعی ایجاد می‌کند که روش خوب همسایگی نیست.