در ماتیِ مرآت – جهانگیر صداقت فر

آن گاه

رها کردنِ آهی ز تنگایِ احتضار

که نه حسِّ رهایی از عذاب را همانند

نه تضرعِ برگی خزان زده در معرضِ باد؛

در آهنگ اش 

            نه خواهشِ ماندن،

نه فرجامِ واقعه را 

                 رغبتی به پذیرفتن.

 .

آخرین دم و بازدمِ مرغِ بسمل است

                                  پنداری

که گم می‌‌شود به نا‌گاه

                     در فضایِ لایتناهی.

 .

آن گاه

نگاهی بهت زده در ماتیِ مرآت

و رها کردنِ آهی ز حنجرِ هیهات…

تیبوران- ۱۷ جون ۲۰۲۳

چاپ کن