چه قیامِ قیامتی بوده از آغاز
پیکارگاهِ جهان:
همواره–
لشگریانی بی گناه
همچنان
به خاک و خون در میافتند
تا آزمندیِ اربابان را فرصتِ امکان دهند.
آه–
ای کاش سربازانِ بی اُجرت
از خوابِ غفلتی هزار ساله بیدار میشدند،
تیغ بر زمین برمی نهادند،
و هشیوارانه–
فرمان روایانِ “کنارِ گود” را
به ادامهی رزمهایِ بی سرانجام
آواز میدادند.
چه رستاخیزِ محشری!
آنک
میدانِ نبرد
از هماورد تهی میماند،
و بر دشت زارانِ خونینِ زمین
شقایقی دگر بر نمی رست
با داغِ سیاهی بر جگرگاه اش.
تیبوران- ۱۶ جولای ۲۰۲۰