به نام نامی آزادی ، که گاهی برای داشتن آن باید از جان مایه گذاشت.
انسانی که برای بدنیا آمدنش از کسی دستور نمیگیرد، برای آزاد زیستن نیز نیازمند دربند بودن نیست، آنکه تو را دربند میخواهد ، هم نوعی ست که اندیشه خویش را دربند دیگری گرو گذاشته. انسان آزاد، میتواند دربند قانون باشد، اما ستم پذیر نیست، اگر آنچه را که قانونگذار برای رفاه همگان در کتاب قانون نگاشته است از تو باز دارند، برآنند که تو را در بند کشند.
برده داری مدرن نه زنجیر دارد نه شلاق، همینکه تو را از هرآنچه سزاوار توست بازدارند، در پای تو زنجیر افکنده اند تا از تو بهره برداری کنند، تو آزادی بی آنکه از آزادی بهره ای برده باشی.
چندیست که هر آنچه از نفت و گاز در ایران میبینیم گواه بر برده داری مدرن است، ما برای دریافت مزد عرق ریختن خودمان، نمیتوانیم فریاد بزنیم زیرا، واژه ای بنام دشمن در کمین است تا به ما انگ ، گریز از قانون و آب به آسیاب دشمن ریز ، بزنند، و این بهانه ایست تا خفقان بر جامعه فرمانروایی کند.
به شکم‌گرسنه نمیتوان انگ سیاسی زد، اگر چنین باشد، افریقا سیاسی ترین جامعه جهان است.
صنعت نفت در لایه های مدیریتی دچار زد و بند هایی ست که به هیچ کس پاسخگو نیستند، اما اگر کارگر باشی و برای هرآنچه حق توست فریاد بزنی دشمن نظام خواهی بود و باید به سزای گناه ناکرده ات برسی.
تسویه حساب های شخصی در صنعت نفت ، رانت ها ، فسادهای سیستماتیک، و گروکشی ها گواه بر آن است که از وزیر بجز جابجایی مهره ها کاری ساخته نیست، زیرا اگر وزیر جز این کاری کند حکم کیش و ماتی خود را از هسته های قدرت دریافت کرده است.
جای دوری نمیرویم، فساد حاکم بر بهداشت و درمان صنعت نفت و همه فرایند هایی که در آن رخ میدهد، بهترین گواه است.
گاهی هم یک حسین قلی پور پیدا میشود که میتواند فریاد رسای جامعه اش باشد ، اما باید حنجره اش گل گرفته شود، زیرا هسته های قدرت و فساد چنین فریاد هایی را بر نمی تابد. همخوانی با بند های قانون هم کارساز نیست، زیرا آرامش مسئولان فراتر از گرسنگی فرزندان کارکنان صنعت نفت است.
اگر مبنا قانون است که باید برای همه یکسان باشد، نه اینکه، آنانکه با جان و تندرستی خانواده صنعت نفت بازی میکنند، آسوده باشد و آنکه درخواست مزد عرق ریخت خود و همکارانش در شرجی های جنوب را دارد، نگران و برکنار.
ما در نخستین درخواست ، از وزیر نفت میخواهیم که با برخورد با مسئولانی که در بهداشت و درمان صنعت نفت، جان و مال خانواده و کارکنان صنعت نفت را به هیچ نمی پندارند و همچنین با دلجویی از همکارمان حسین قلیپور، از ستمی که به نا روا بر وی رفته پوزش خواسته و هرآنچه را که شایسته ایشان بوده و از ایشان دریغ شده ، ارزانی دارند، و شایستگی خویش را در وزارت بر ما باز نمایند، چون شاید اگر چنین نشود، ما همه حسین قلیپور شویم. این یک تهدید نیست، بلکه یک واخواهی و دادخواهیست که اینبار رساتر از پیش و شاید هم ویرانگر باشد.
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند.
شورای هماهنگی وهمبستگی کارکنان رسمی صنعت نفت ایران
دوازدهم مرداد ۱۴۰۲
