دیده بان آزار: ۱۷ مرداد روز خبرنگار است و حدود ۱۱ ماه از حبس ظالمانه نیلوفر حامدی و الهه محمدی گذشت و آنها اکنون منتظر صدور رای دادگاهند.
اخیرا شرق، گزارشی تصویری با عنوان «اینجا بدون تو» منتشر کرده که گوشه‌ای از آنچه در این ماه‌ها بر خانواده و نزدیکان این خبرنگار گذشته را به تصویر کشیده است. در این ویدئو صدای الهه محمدی را در تماسی از زندان می‌شنویم که می‌گوید بیش از هر‌چیز، دلش برای نوشتن و روزنامه‌نگاری تنگ شده است. از او می‌پرسند آزاد که شدی از چه خواهی نوشت؟ جواب می‌دهد: «به فراخور روزی که بخوام آزاد بشم که معلوم نیست کی باشه، چند سال دیگه اصلا باشه، نزدیک باشه، دور باشه، باید ببینم در اون برهه‌ای که از اینجا میام بیرون چه مسئله‌ای مسئله زنان کشورم هست که می‌تونم درموردش بنویسم.» نیلوفر هم در تماس تلفنی می‌گوید بعد از خانه مشترک خود و همسرش، بیش از هرمکانی دلش برای تحریریه تنگ شده است. هردو در در مقابل قاضی یکی از مخوف‌ترین بیدادگاه‌ها، از عملکرد خود دفاع کرده‌اند و گفتند که به آن افتخار می‌کنند.
فهرست بلندبالای موضوعاتی این دو خبرنگار طی سال‌های اخیر بر آن نور حقیقت تابانده‌اند در این متن کوتاه نمی‌گند؛ سقط جنین و حقوق باروری، خشونت جنسی، زن‌کشی و قتل‌های مبتنی بر ناموس، و دیگر مسائلی که زنان و گروه‌های تحت ستم را متاثر می‌کند. تنها با نگاهی به کارنامه این دو روزنامه‌نگار می‌توان به‌سادگی علت حضور آنها را در بیمارستان کسری و گورستان آیچی سقز درک کرد: دغدغه‌مندی نسبت به رنج، احساس مسئولیت نسبت به اندوه خانواده ژینا، تعهد به حقیقت و گزارش‌دادن واقعیت به مردم. تنها یک نگاه به موضوعات گزارش‌های نیلوفر و الهه کافی است برای درک عمق رسوایی اتهامات مطرح‌شده علیه‌شان.
به مناسبت روز خبرنگار، دو گزارش از نیلوفر حامدی و الهه محمدی را با عنوان «ضربه مهلک بر پیکره حرفه و زیست زنان» و «روزنامه‌نگاران آزارنویس آزاردیده» یادآوری می‌کنیم. آنها در این دو گزارش به مصائب زنان فعال در عرصه مطبوعات پرداخته‌اند، از روابط قدرت و بستر بروز خشونت جنسی در تحریریه‌ها گفته‌اند، از دشواری‌های ایستادن در برابر خشونت‌های جنسی و جنسیتی توسط مردان قدرتمند مطبوعات و هزینه‌هایی که زنان پس از اعتراض و مقاومت متحمل می‌شوند. در استوری می‌توانید به لینک این دو گزارش دسترسی پیدا کنید.
