نرگس محمدی برنده جایزه نوبل صلح ۲۰۲۳ شد. ۲۰ سال پیش هم شیرین عبادی حقوقدان نیز در سال ۲۰۰۳ برنده جایزه نوبل صلح شد.
وجه مشترک هر دو زن ایرانی برنده جایزه نوبل وصل بودن آنها به ملی مذهبی ها و اصلاح طلبان حکومتی و مبارزه برای حقوق بشر و دمکراسی تعریف شده جهان سرمایه برای مردم ایران است.
جوایزی که بر اساس دخالت در روابط بین المللی، منافع قدرتها و موقعیت های خاص کشوری و منطقه ای در اتاق های در بسته توسط سیاستمداران غربی به مردم خاورمیانه داده می شوند، تاریخ مصرف دارند.
یادمان باشد، بین آنها که رنگ سال را در جهان تعیین میکنند و آنهایی که نوع حکومت ها را در کشورهای کمتر توسعه یافته همچون ایران تعیین میکنند، ضمن اینکه زمین تا آسمان تفاوت است، وجه مشترک بسیار هم وجود دارد.
رنگ سال و فصل بر اساس بحرانهای اقتصادی، جنگ‌ها و حوادث طبیعی معمولا توسط متخصصین جهان سرمایه داری، مشحص و روانه بازار میشود و وجه مشترک آن در عرصه سیاسی این است که سیاستمداران جهان غرب با دخالت در امور کشورهای توسعه نیافته بر اساس منافعشان انتخاب می کنند، که کدام صدا و کدام چهره را در جهت منافع خویش توسط رسانه ها بزرگ کنند، سپس همه صداهای دیگر را همرنگ آن کنند و روانه کلیدرها نمایند.
هر چند بینش سیاسی خانم نرگس محمدی به عنوان یک زن فعال اصلاح طلب و ملی مذهبی گرهی از معضلات جامعه ایران باز نخواهد کرد، اما عرصه فعالیت او علیه منع اعدام و خشونت قابل تقدیر است.
جنبش زن زندگی آزادی نشان داد، جامعه ایران از اصولگرا و اصلاح طلب عبور کرده، اما چگونه است که قدرتهای خارجی سعی می کنند با بزرگ کردن این نگرش دیدگاه های سکولار آزادیخواه را نادیده بگیرند؟ به راستی این گونه جوایز کدام صدا را رساتر می کنند؟
در روز ٢١ اردیبهشت ماه ١۴٠٢، رئیس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام کرد که ایران به عنوان رئیس نوزدهمین اجلاس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر در سال ۲۰۲۳ انتخاب شده است. نماینده ایران براى ریاست این مجمع علی بحرینی، سفیر و نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران در ژنو است.
زن زندگی آزادی
حالا شما بفرمایید لیلی زن بود یا مرد ؟!