دوازدهمین دوره مضحکه انتخابات مجلس شورای اسلامی و ششمین دوره مجلس خبرگان رهبری، قرار است در روز ۱۱ اسفند ۱۴۰۲ به طور همزمان در ایران برگزار گردند. بر اساس شرایط تعیین شده فقط افرادی که اعتقاد و التزام عملی آنها به اسلام و ولایت فقیه و قانون اساسی به اثبات رسیده و پیشینه آنان از جانب وزارت اطلاعات و شورای نگهبان مورد تأیید قرار گرفته باشند واجد شرایط کاندیداتوری هستند. در واقع رژیم جمهوری اسلامی با این پیش شرط هایی که برای کاندیداتوری در این نمایش انتخاباتی تعیین کرده است، مردم ایران را فرا می خواند که روز ۱۱ اسفند به پای صندوق های رأی بروند و از میان قافله جنایتکاران، قاتلان فرزندان آنان و دزدان و عوامل وابسته عده ای دیگر را انتخاب کنند تا برای چند سال دیگر بر مردم حکومت کنند. اما در جبهه مقابل، در جبهه کارگران و توده های عاصی از این اوضاع، در کوچه و خیابان و ادارات و محلات کار، در اتوبوس و مترو و غیره همه جا بحث از تدارک بایکوت گسترده برای به شکست کشاندن این مضحکه انتخاباتی در جریان است. در راهپیمایی و تجمع های اعتراضی کارگران، بازنشستگان، پرستاران و دانشجویان فراخوان برای بایکوت این نمایش انتخاباتی با شعارهایی از قبیل “ما دیگه رأی نمی دیم، از بس دورغ شنیدیم”، “عدالتی ندیدیم، ما دیگه رأی نمی دیم”، “نه صندوق، نه آرا، تحریم انتخابات” و “فقط کف خیابون به دست میاد حقمون” با بانگ رسا و بدون ترس و نگرانی فریاد زده می شود. جنبش نرفتن به پای انتخابات حکومت اسلامی سرمایه داران چنان گسترده به میدان آمده که خامنه ای، فرماندهان سپاه پاسداران و همه سران رژیم را در هراس و وحشت فرو برده است.
کارزار مضحکه انتخابات “مجلس شورای اسلامی” و “مجلس خبرگان رهبری”، در همانحال به عرصه کشمکش جناحها و دار و دسته های رژیم اسلامی بر سر تقسیم قدرت و گرفتن سهم از حاصل استثمار طبقه کارگر و توده های زحمتکش وغارت منابع و ثروت جامعه تبدیل شده است. حسن روحانی با اشاره تلویحی به مرگ علی خامنه ای “برای روز مبادا” نامزدی خود را برای مجلس خبرگان اعلام کرد و شورای نگهبان هم با تحقیر صلاحیت وی را رد کرد. اصلاح طلبان حکومتی که صفوفشان در هم ریخته و در سردرگمی به سر می برند، پیه این تحقیرها را به تن مالیده و با اینکه از امکان ارائه لیست کاندیداهای خود در حوزه انتخابیه تهران محروم شده اند، اما از آنجا که سرنوشت نظام اسلامی را در مخاطره می بینند در پروسه مهندسی شده انتخابات شرکت کرده و برای آن بازار گرمی می کنند. خامنه ای در مقام ولی فقیه رژیم در اوج وقاحت و در حالی که حتی اعتدال گرایان و اصلاح طالبان حکومتی را در منگنه قرار داده است از مردم میخواهد که در این مضحکه آشکار شرکت کنند و بر ادعای مشروعیت رژیمش مهر تأیید بکوبند. کلیه دار و دسته های حکومت علیرغم جدال و کشمکش حادی که با یکدیگر دارند، مشترکا برای کشاندن مردم به پای صندوق ها و “کسب” مشروعیت برای حکومت جنایتکار اسلامی تلاش می کنند.
اما به رغم تلاش باندهای مختلف حکومتی برای کشاندن مردم به پای این نمایش انتخاباتی، کارگران و مردم ایران مدت ها است از صندوق آراء عبور کرده اند. حتی بر اساس نظرسنجی یک مؤسسه دولتی میزان مشارکت در تهران ۱۶ در صد برآورد شده است. خیزش سراسری دی ماه ۹۶ با شعار”اصلاح طلب اصولگرا دیگه تمامه ماجرا” بر استراتژی اصلاح حکومت اسلامی از طریق مکانیسم انتخابات و رفتن به پای صندوق های رأی خط بطلان کشید. خیزش انقلابی آبان ۹۸ و ابعاد جنایات و کشتار سازمانیافته ای که نیروهای سرکوبگر رژیم علیه معترضان تهیدست شهری انجام دادند، مناسبات هیئت حاکمه با مردم را به مرحله آشتی ناپذیری رساند و ضرورت گذار انقلابی از رژیم جمهوری اسلامی را به بخشی از تجربه و آگاهی مردم تبدیل کرد. جنبش انقلابی ژینا با شعارهای محوری “زن زندگی آزادی”، “مرگ بر دیکتاتور” و “مرگ بر خامنه ای”، آگاهی به ضرورت گستراندن چشم انداز انقلابی، امر سازمانیابی و شکل دادن به رهبری سیاسی و آماده کردن ملزومات سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی را در ابعاد توده ای به میان کارگران و توده های مردم برده است. در واقع توده های مردم نه تنها از صندوق آراء، بلکه از خود جمهوری اسلامی عبور کرده اند و به چیزی کمتر از سرنگونی این رژیم جنایتکار رأی نمی دهند. به راه افتادن این جنبش گسترده و ریشه دار برای به شکست کشاندن نمایش انتخاباتی رژیم اسلامی بازتاب این تحولات عظیم در آگاهی و در ذهنیت توده ها است.
کارگران و توده های مردم معترض می دانند که این نمایش مضحکه بر اساس پایین ترین معیارها حتی در یک دمکراسی فرسوده بورژوایی هیچ ربطی به انتخابات ندارد. زنان و مردان آزادیخواه می دانند که هر یک رأی، به هر بهانه ای و با هر توجیهی، به نام “انتخابات” مجلس شورای اسلامی یا مجلس خبرگان به صندوق های رأی انداخته شود، عملاً در خدمت طولانی کردن عمر این رژیم و در خدمت ادامه فقر و فلاکت اقتصادی، تبعیض جنسیتی و به معنای تشدید فشار سرکوب و تداوم بی حقوقی های سیاسی و اجتماعی است. کارگران و مردم آزاده می دانند که باید از شکاف های درونی بالایی ها و از بحرانی که سر تا پای حکومت اسلامی را فرا گرفته است در جهت گسترش اعتراضات خود علیه حکومت و کلیه دار و دسته هایش و در اعتراض به جهنمی که بر پا کرده اند، بهره بگیرند. کارگران و مردم آزاده ایران عزم کرده اند با نرفتن به پای صندوق های رأی این مضحکه ی انتخاباتی را در هم بشکنند و با به شکست کشاندن آن توازن قوای مناسبتری را برای تداوم مبارزات حق طلبانه خود فراهم آورند. زنان و مردان آزاده ایران تصمیم گرفته اند با نرفتن به پای صندوق های رأی و با یک “نه بزرگ” دیگر به جمهوری اسلامی، این نمایش انتخاباتی را نیز به نمایش عدم مشروعیت نظام اسلامی تبدیل کنند.
حزب کمونیست ایران پیشاپیش از همه تشکل ها و نهادهای کارگری، معلمان و بازنشستگان، دانشجویان و نویسندگان و هنرمندان انقلابی، از مادران دادخواه، و از همه فعالین و پیشروان جنبش کارگری، جنبش زنان و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی که در ادامه مبارزات پرشور و جانفشانی های خود عزم و ارداه متحدانه خود را برای به شکست کشاندن این مضحکه انتخاباتی نشان داده اند قدردانی می کند. تردیدی نیست کارزاری که برای به شکست کشاندن قاطع نمایش انتخاباتی حکومت اسلامی آغاز شده است به پیروزی خواهد رسید و این پیروزی هم به سنگری برای پیشروی و تعرض گسترده تر علیه رژیم جمهوری اسلامی تبدیل خواهد شد. کارگران و زنان و مردان آزادیخواه ایران به قاتلان فرزندان خود رأی نمی دهند، آنان را سرنگون می کنند. انتخاب واقعی کارگران و مردم تشنه آزادی در ایران سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و تحقق آزادی و برابری و رفاه انسانها و دخالت مستقیم کارگران و زحمتکشان و فرودستان در حاکمیت شورایی و اداره و مدیریت جامعه است.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
۲۴ بهمن ۱۴۰۲- ۱۳ فوریه ۲۰۲۴
