امید،
ای رخوتِ باستانیِ تلبیس،
ای گولِ سترگِ اساطیر،
ای رتوشِ نقشِ حقایق
در کشاکشِ دورانِ زمهریر!
دست از سرم بدار،
که دگر بار
بر ضریحِ مطلّایِ تو،
حاشا،
دخیلِ نیاز برنمی بندم.
.
اکنون،
– کفن پوشِ برفِ بهمنِ عمر-
بایگانِ چه بس بسیار آزمونِ زمان‌ام؛
جان بدر برده از تلاطمِ توفان،
لنگر فکنده به ساحلِ سامان‌ام.
.
و آگاه و هوشیار،
دیری‌ست
وقعی نمی نهم به نصایحِ بی ارجِ نیاکان؛
و در عزمِ نیلِ به مطلوب
امیدِ تحقق را در انتظار نمی مانم.
و دریافته‌ام این زمان
که فرجامِ “خواستن” نیز
– بدان گونه که گفتند-
ضرورتاً به “توانستن” نمی انجامد؛
و هیچ حاجت،
مگر به تقلایِ تدبیر
روا بنخواهد شد.
.
نه، نه-
هیچ پستانکِ امید
شیرمایه‌یِ مادر در پستان نداشت.
**********
تیبوران- ۲۰ می۲۰۲۴
کسی که تجربه گذشتگان را به هیچ انگارد، خب البته که منفعل و افسرده می‌شود.