به هنگامه ای که در آبگینه ی بارانِ مهربانِ بهار
سحر؛ رخسارِ خوبِ خویش خوش می شست؛
دریا؛ پستانِ مهربانِ آسمان را بوسید؛
و زمین، عطرِ اشتیاقِ زمان را بویید؛
آهوی آرمانِ من از خواب خوبِ خویش پرید
از خلوتِ شبانه ی بیشه ی خورشید هم رمید!
آرامشِ سپیده ی من شکست!
تاریکی؛ فرونشست!
افق؛ این نگاهبانِ بینای آسمان و زمین؛
بختِ نارنجِ رنجِ مرا هم رنگِ شعله دید!
خورشیدِ برخواسته تا اوجِ آسمان؛
در بلندای غرورِ سال های اخیرِ خورشیدی؛
به حرمتِ خونِ ستارگان؛
ایستاد!
پایانِ انجماد!
سردارِ یخ زده از اسبِ بیدادِ بهمن و اسفندِ برف؛
اوفتاد!
پرده ی سرما درید
رنگ از رخِ زمستان پرید!
به قیامتی که زمین
مزّه ی خاطراتِ باران را
به یاری ی باران؛
بر اندام سترونِ کُنده های کهن بارید
فلک؛ غریوْ و ولوله در سیرتِ درختان دید
قامتِ بلندِ تمنای درختان غرقِ شکوفه شد *
بوسه های باران
اشتیاقِ باغِ تشنه را فهمید
بهاران فرارسید!
جنونِ ابرِ تیره بجُنبید!
آب- آذرخش؛
(نیزه ی جادوی باران و رعد)
با نعره ی بلند و مخوفش
بر گُرده ی کبودِ گردنه کوبید.
کبکِ مادر؛
خُسبیده بر بیضه های اضطرابِ هم اینک؛
از بیمِ مرگِ جوجه های آینده لرزید
کوه این دلشوره ها را دید،
گوشه گوشه یِ خاکِ سینه ی کوه
ورم کرد!
کوهپایه های حامله؛
قارچِ های کوهزاد زایید!
آه! ای آرزوی پیر
ای آسمانِ جوان
ای باران!
در موسمِ بهاران؛
از خاطرم نرفته هنوز
یادِ یاران
کوهپیمایان
هرچند؛
بر لب های من فسرده بسی
گلواژه های مهر
آه های شعر
امّا دلم آکنده است
از حسرتِ دیدارشان
و بر چشمِ جاوید و جوانشان؛
نشاندنِ
بوسه های مزید.
میانه های انقلابِ بهشتی – اردیبهشتی ۱۴۰۲
*سیاوش کسرایی یاد باد.
