پیشانه مسیحاوار بر برکه می رفت و
جاپایش بر آب می ماند،
چنار ها سر خم کردند،
بید ها مجنون شدند دوباره و
گیسو به آب سپردند
باد بالهای گشوده اش را بست،
برکه سینه صاف کرد
حالا…
سجاده آبی بود
نیلوفرِ ارغوانی!
دوگانه ات قبول
پیشانی ات
بی تردید
نورانی خواهد شد
از بوسه ی سجده ها بر روی آب!
ببین!
چه نارنجِ باشکوهی از مشرق آمده!
خدایی شایای پرستش!
