فدای صورتِ چون قرص ماهت
امان از آن سگِ مستِ نگاهت!
سیه مستم کند شب های میگون؛
در آمیزد چو با چشمِ سیاهت.
***
عجب نهرِ پُر آبی داره میگون!
عجب ودکایِ نابی داره میگون!
اگر ساغر ز دستانِ تو گیرم،
سیه مستِ خرابی داره میگون!
***
پناهم بی تو و میگون، همه پوچ
نگاهم سرد و مات و دیده ام لوچ!
چو رویایِ غریبِ یک پرنده؛
همه کوچم، همه کوچم، همه کوچ.
***
ببندم چشمِ بی خوابِ پُر از خون
بخوابم تا ببینم خوابِ میگون
پَرَم مستانه در نهرِ پُر آبش؛
چو می خوانی تو: “سر اومد زمستون!”
اسن. آخر اردیبهشت ۱٣۹۶
تصویر متن: میگون
