من به خامی بر این گمان بودم:
پخته را تجربت فراوان است
می سرودم به کودکی هایم:
– سِهره کِی همنشینِ توکان است؟
خوانده بودم من از “سپهری جان”:
خوابِ خوش هدیَتی ز جغدان است! *
جمعِ مرغان؛ نشسته بر اشجار؛
مجمعِ مرغکانِ خوشخوان است
خود غلط بود آن چه خواندمشان:
منظرِ مستراح مرغان است!
* “…هرکه با مرغ هوا دوست شود / خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود…” (سهراب سپهری – “سوره ی تماشا”)
