هموطنان آزاده، مدافعان حقوق بشر!
بیش از سه دهه از فاجعه‌ی ملی کشتار زندانیان سیاسی ایران در تابستان ۱۳۶۷ می‌گذرد؛ و هنوز حاکمان جمهوری اسلامی ایران، نه فقط پاسخگوی چرایی و چگونگی این جنایت هولناک نیستند، بلکه در پی تلاش ناموفق برای انکار و محو آثار و اسناد این کشتار وحشیانه، بیشرمانه با افتخار از عملکرد ضدانسانی خود دفاع کرده و همواره پاداش گرفته‌اند!
آنان نه فقط هزاران جانِ گرامیِ بهترین فرزندان این مرزوبوم را ناجوانمردانه ستاندند، بلکه دامنه‌ی ستمشان را بر خانواده‌ها و بازماندگان نیز گستراندند!
از تحویل ندادن پیکر جانباختگان به خانواده‌ها تا بی‌خبر نگه‌داشتن بازماندگان از علت و زمان کشتار و محل دفن عزیزانشان!
از تهدید و پیگرد و بازداشت خانواده‌ها و حتی ممنوعیت برگزاری مراسم سوگواری در خانه‌ها تا مزاحمت و ممانعت از حضورشان بر سر گورهای جمعی – که گمان می‌رود این جان‌های پاک در آن خاک خفته‌اند! –
از زیرورو کردن و تعرض به این خاک مقدس، تا قفل زدن و جوش دادن در ورودی مزار خاوران!
و به تازگی، برپاکردن دیوار بتنی طولانی و بلندی که نشان از برنامه‌ای آزارنده در آینده دارد، تا تازه‌ترین نمونه‌ی فشار بر بازماندگان، یعنی دفن مردگان دیگر در این خاک، که اعتراض بازماندگان را درپی داشته است!
و در ادامه‌ی این فشارها طلب کارت شناسایی از بازماندگانی که به دیدار خاک عزیزانشان می‌روند.
و … !
همراه با پشتیبانی از «نامه‌ی بازماندگان، به شهرداری و شورای شهر تهران» و «بیانیه‌ی دادخواهان خاوران» و «پیام دادخواهی بانو نرگس محمدی» از همه‌ی نهادها و سازمان‌های ملی و بین‌المللی حقوق بشری می‌خواهیم که با محکوم کردن پیگیرانه‌ی این جنایت‌ها مسببان آن را به محاکمه بکشند!
و از همه‌ی مردم آزاده‌ی ایران و جهان مصرانه می‌خواهیم که پژواک صدای دادخواهان خاوران و دیگر گورهای جمعی و بی‌نشان سراسر ایران باشند!
گروه آذرنگ – تیر ۱۴۰۰
