میزان خشونت توسط برخی از گروه های معترض بی سابقه و مشکوک بود
توضیح: کوبا بار در ماه گذشته شاهد اعتراضاتی بود که بار دیگر این کشور را در مرکز توجه بسیاری قرار دارد. در زیر دو مقاله در مورد کوبا و این اعتراضات را می خوانید که از سایت چپ گرای آمریکای ۲۱ برگزیده شده و به صورت آزاد به فارسی برگردانده شده اند:
اعتراضاتی در کوبا نیز وجود دارد
پدرو بریگر ، مدیر پورتال Noticias de América Latina (Nodal)
هر زمان که اعتراضات خیابانی در کوبا آغاز می شود ، به نظر می رسد یک سناریوی آخرالزمانی از یک قیام گسترده برای سرنگونی دولت کمونیستی و “باز شدن دریچه های آزادی” هم آغاز می شود. از آنجا که کوبا چنین احساسات متضادی را برمی انگیزد ، تجزیه و تحلیل عوامل متعدد تعیین کننده وضعیت در این جزیره مهم است.
روشن است که بسیاری از مردم برای اعتراض به خیابان ها آمده اند و دلیل آن نارضایتی هایی است که در اثر همه گیری تشدید شده است. جای تعجب نیست که آنها اعتراض می کنند، از این گذشته، هیچ مریخی در کوبا زندگی نمی کند. تقریباً در همه جای جهان گاهی اوقات انتقادات و اعتراضات گسترده ای علیه دولت های چپ یا راست به دلیل برخورد نادرست آن ها با همه گیری وجود داشته است. در چندین کشور رسوایی فساد با واکسن، ممنوعیت و برداشته شدن و دوباره ایجاد شدن آن ها، اجساد در خیابان ها، کمبود ماسک و لوازم در بیمارستان ها وجود داشته است، اعتراضاتی علیه محدودیت و “ضد واکسن” و یا تأخیر در تهیه و توزیع آن وجود داشت. حتی در بسیاری از کشورها، بسیاری از وزرای بهداشت مجبور به استعفا شدند.
در مقایسه، دولت کوبا بسیار بهتر از سایر کشورها با این همه گیری برخورد کرد. در آمریکای لاتین شواهد روشن است: حدود هفت میلیون نفر در شهر ریودوژانیرو زندگی می کنند و ۵۵۰۰۰ نفر جان خود را از دست داده اند. یازده میلیون نفر و ۱۵۰۰ نفر در کوبا زندگی می کنند [تا ۱۶ ژوئیه. به روز شده در ۳۰ ژوئیه: ۲،۶۲۸] فوت کرده اند. تفاوت اعداد و ارقام بسیار زیاد است. کسانی که اعضای خانواده خود را در نتیجه این همه گیری در جزیره از دست داده اند ، البته با مقایسه اعداد آرام نمی شوند.
هیچکس مرگ بر اثر این ویروس را نمی خواهد و اگرچه پس از بیش از یک سال همه گیری، آگاهی در حال افزایش است. هر چند این یک مشکل جهانی است، اما اعتراضات علیه کسانی است که در قدرت هستند از جمله در کوبا. دیگر کشورهای منطقه از وضعیت بدتری برخوردار هستند، کوبا همیشه به سیستم بهداشتی خود افتخار کرده است ،اما این ها فایده چندانی ندارد. همه گیری بی امان است.
از سوی دیگر، افزایش عفونت ها و مرگ و میرها در هفته های اخیر به دلیل مشکلات طولانی مدت اجتماعی تشدید شده است. مشکلات تأمین برق و خاموشی ها، کمبود زیرساخت و مسکن، عوارض تولید و توزیع غذا ، شکایت از رکود گردشگری به عنوان منبع مهم درآمد ارزی و کمبود تجهیزات پزشکی، از جمله تولید واکسن، وجود دارد.
اما کوبا تنها کشوری است که تقریباً سی سال است مورد تحریم های آمریکا است. سی سال است مجمع عمومی سازمان ملل متحد هر سال با اکثریت زیادی به قطعنامه “پایان محاصره اقتصادی، تجاری و مالی ایالات متحده علیه کوبا” رای می دهد. امسال هم علیرغم مخالفت ایالات متحده و اسرائیل به لغو تحریم ها رای داده است. شاید افرادی باشند که سعی کنند ثابت کنند کوبا تحریم نشده و با بسیاری از کشورها ارتباط دارد. اما انکار احمقانه است. آیا کسی مدعی است ۱۸۴ دولتی که امسال علیه محاصره کوبا در سازمان ملل رای دادند، به سوسیالیسم کوبا تمایل دارند؟
باید بار دیگر گفت: کوبا در محاصره است. بنابراین، همانطور که در موارد قبلی دیده شد، به محض بروز اعتراض، یک دستگاه رسانه ای غول پیکر به راه می افتد – با گزارش های جعلی متعدد در شبکه ها ، همانطور که جولیان ماسیاس تووار ثابت می کند – تا “سرنگونی رژیم کاستروها” را اعلام کند. علاوه بر این ، مقامات مهم آمریکایی مانند شهردار میامی بار دیگر خواستار مداخله نظامی می شوند.
این اولین بار نیست که پایان انقلاب اعلام می شود. در سال ۱۹۹۳ روزنامه نگار آندرس اوپنهایمر کتاب “آخرین ساعت کاسترو – داستان مخفی پشت سقوط قریب الوقوع کمونیسم در کوبا” را نوشت. او اشتباه می کرد. اشتباه بزرگ او ، مانند بسیاری دیگر، این بود و هست که آنها نمی فهمند که یک انقلاب مردمی واقعی در سال ۱۹۵۹ اتفاق افتاده است و هنوز از حمایت بخش زیادی از مردم برخوردار است.
مطمئناً بسیاری از کوبائی ها مخالف سوسیالیسم هستند، آنها با انقلاب موافق نیستند و ترجیح می دهند در جامعه ای سرمایه داری زندگی کنند و بر این تصور هستند که وفور و برخورداری در آن جا برای اکثریت بزرگی وجود دارد. گروه های زیادی از جوانان نیز وجود دارند که بعد از ۱۹۵۹ متولد شده اند و به دنبال خواسته های معمولی این زمان هستند، آنها بسیار منتقد هستند و خواهان تغییرات درونی در انقلاب هستند. در بسیاری از مواقع احساس می شود که رهبران کشور آنها را نشنیده اند.
در این سناریوی پیچیده و چند وجهی، چالش اصلی دولت این است که به صداهای متعددی که در جزیره از جمله در میان مخالفان در حال افزایش است، گوش دهد و به پاسخ های مشخصی برسد. به طور کلی، دولت ها تمایل دارند که گوش خود را در برابر اعتراضات ببندند و خواسته های ناشی از آن را رد کنند. رئیس جمهور میگوئل دیاز کانل گفت بسیاری از این موارد موجه است. حالا نوبت اوست.
پیمان با کوبا بدون عاشقانه دیدن آن
جراردو زالکویچ ، ویراستار نشریه Nodal
کوبا بار دیگر در مرکزطوفان قرار گرفته است، ۶۲ سال است که کوبا طوفانی است. دستگاه های رسانه ای جهانی ، همراه با سازماندهی گستده ای از ربات ها، تمام قدرت خود را به کار گرفته، صفحات روزنامه ها و کامپیوترها را پر کرده تا باعث سر در گمی شود. در این طرف، واکنش خودکار دفاع غیر نقدانه از انقلاب حاکم است که نه تنها مبهم نیست، بلکه از نظر محتوا نیز بی تاثیر است. در این جنگ غیرمتعارف ، آیا جایی برای دفاع از کوبا بدون افتادن در تفکرات دوتایی و استنباط خطی وجود دارد؟
هرگونه نگاه اجمالی به جزیره که می خواهد صادقانه باشد، باید از محاصره همه جانبه ای که جان اف کندی در سال ۱۹۶۲ وضع کرد و توسط همه مقامات کاخ سفید حمایت شد و توسط ترامپ با ۲۴۳ تحریم جدید در میان همه گیری گسترش یافت، شروع کند. در حال حاضر با جو بایدن هیچ چیز جدیدی اتفاق نیفتاده است. محاصره نه انتزاعی است و نه نظری: برای مثال واردات مواد غذایی و لوازم اولیه مانند دارو، سرنگ یا دستگاه تنفس تحریم هستند. خسارت وارده طی شش دهه بالغ بر ۱۴۴ میلیارد دلار است.
از سال ۱۹۹۲ هر سال مجمع عمومی سازمان ملل متحد تقریباً به اتفاق آرا قطعنامه ای را در محکومیت محاصره به تصویب می رساند. ژوئن گذشته، ۱۸۴ کشور خواستار توقف محاصره شدند و باز هم فقط آمریکا و اسرائیل با آن مخالفت کردند. اجازه دهید این را در ابعاد کامل آن ببینیم: هیچ گاه در تاریخ بشریت یک ابرقدرت اقتصادی و نظامی به مدت طولانی و با چنین قوت به یک کشور کوچک حمله نکرده است.
تنها تعداد انگشت شماری از سیاستمداران برجسته در منطقه این واقعیت را به زبان آورده اند: لولا، آلبرتو فرناندز، مادورو، رئیس جمهور جدید پرو، پدرو کاستیلو (او آنها را “انسان دوست و غیراخلاقی” نامید) و لوپز اوبرادور در مکزیک، که ریاکاری آمریکا را نشان داد: “اگر می خواهید به کوبا کمک کنید ، ابتدا باید محاصره را بردارید”.
بنابراین اجازه دهید به آنچه که در ۱۱ ژوئیه منفجر شد برسیم. این اعتراضات که از سان آنتونیو د لوس بائوس شروع شد و سپس به شهرهای دیگر سرایت کرد، علیه کمبود عرضه، قیمت مواد غذایی، کمبود دارو و قطع برق بود. سناریوی رسانه ای از خارج از کشور با ارتشی از ترول ها و روبات ها آماده شده بود تا بتوانند کمپین #SOSCuba را به کار گیرند. نتیجه یک روز بی سابقه بود ، فقط با “Maleconazo” سال ۱۹۹۴، که فیدل کاسترو شخصاً آن را متوقف کرد، قابل مقایسه بود. بی سابقه – و مشکوک – میزان خشونت گروه های تظاهرکننده در غارت مغازه ها و حمله به خودروهای گشت، و همچنین واکنش خشونت آمیز پلیس، دستگیری های خودسرانه و خاموشی دیجیتالی بود.
ناهمگونی بخشهای بسیج شده، مشخص کردن آنها را از فاصله ۶۹۰۰ کیلومتری را دشوار می کند. ما به سرمقاله مجله دیجیتالی کوبایی La Tizza اشاره می کنیم: “کسانی که به خیابان ها آمدند تا اعتراض کنند از مردم برخاسته بودند، بخشی از مردم که از افزایش ناگزیر نابرابری اجتماعی بیشتر زین دیده بودند. این بخش توسط ضدانقلاب فعال شد. خودانگیختگی وجود داشت، اما این یک عملیات سیاسی و اطلاعاتی بود که توسط بازیگرانی انجام شد که دستور کار مورد نظر را به خوبی درک می کردند.”
ریشه های ۱۱ جولای
پیش نیازها برای وقوع چنین اعتراضاتی از پیش فراهم شده بود. روند اصلاحات اقتصادی که در سال ۲۰۱۱ آغاز شد بسیار کند و ناکارآمد بود و در دوران همه گیری، وخامت اقتصاد با سقوط گردشگری و تنگ شدن محاصره بدتر شد. اتحادیه پولی که امسال صورت گرفت، منجر به کاهش ارزش / تورم شد و مشکلات را بیشتر تشدید کرد. سناریویی مشابه “دوره ویژه” دهه ۱۹۹۰ پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، ایجاد شد.
در سال های اخیر، برخی گروه های مخالف مانند جنبش San Isidro ، هنرمندان و Youtubers ظاهر شده اند که از زمان گسترش اینترنت تلفن همراه در سال ۲۰۱۸ حضور بیشتری نشان داده اند. هیچ شکی وجود ندارد که یک زمین آماده وجود دارد که از واشنگتن و میامی تأمین و تغذیه مالی شده است. همچنین نمی توان انکار کرد که بخشی از مردم، به ویژه در میان جوانان، به خیابان ها آمده اند تا صادقانه نارضایتی فروخورده خود را ابراز کنند. بنابراین روایت رسمی “همه آنها مزدوران طرفدار یانکی هستند”، که تفکر مدنی را دست کم می گیرد، نادرست است. “کودتای نرم” واقعی است، اما کل فیلم را توضیح نمی دهد.
این مشکل با بزرگنمایی و تحریف شدید حقایق در مطبوعات بین المللی، با گردباد اخبار جعلی و عکس های دستکاری شده، از تصاویر مصر که گویی در کوبا اتفاق افتاده اند؛ تا عکس های تظاهرات در حمایت از انقلاب و دولت که به عنوان تظاهرات اعتراضی جا زده می شوند، پیچیده تر می شود…
کوبا آزاد یا استعمار مجدد
سناریوی ۱۱ ژوئیه نشان می دهد که نیاز به یک بازبینی عمیق است. لئوناردو پادورا، نویسنده کوبایی، اعتراضات را به عنوان نه به عنوان”فریادی ناشی از ناامیدی از بحران طولانی اقتصادی و بهداشتی، بلکه از بحران اعتماد به نفس و از دست دادن دیدگاه ها.” می داند. بحرانی که نه تنها به پاسخ های مادی بلکه به راه حل های سیاسی نیز نیاز دارد. این یک چالش بزرگ برای رهبری انقلاب است که راه حل های فوری را در مواجهه با بسیاری از موج های مخرب بیابد، اما مهمتر از همه، در درازمدت، فضا را جهت تجدید سیاسی متنوع تری باز کند که ناهماهنگی ها را اصلاح کند. همانطور که فیدل گفت، فهمیدن لحظه تاریخی به منظور “تغییر آنچه باید تغییر کند”.
کوبا همیشه شورهای متضاد را برمی انگیزد. زیرا راه حاکمیت مردم را انتخاب کرد و چون سنگر مقاومت و جایگزینی برای سرمایه داری باقی مانده است. به همین دلیل، آمریکا ۶۲ سال است که در خفه کردن کوبا و نابودی انقلاب آن تلاش می کند انقلاب باید دگرگون شود، اما بر اساس روشی که کوبائی ها تعیین می کنند، بدون محاصره جنایتکارانه و دخالت خارجی.
