درگذشت مادر زکی پور، زنده کننده یاد دوست عزیز و همکارسابقم ، محمود زکی پور است. محمود را من اولین بار در ۱۳۵۴ در سازمان مدیریت صنعتی، در یک برخوردِ اتفاقی و غیر منتظره ملاقات کردم. روزی بود که رادیو خبر تیرباران جزنی و یارانش را تحتِ عنوانِ «فرار» اعلام کرده بود. همه چیز در حالت عادی به نظر می رسید. غمگین از پله های ساختمان سازمان مدیریت بالا می رفتم که جوانی بلند قد که پیش تر او را ندیده بودم به من نزدیک شد و پس از سلام با حالتی بر آشفته از من پرسید «شنیدید؟». در آن فضای امنیتی من با تعجب و تردید مکثی کردم و پاسخ مثبت دادم. لحظه ای به هم خیره شدیم، چشمانش اشک آلود شد و خداحافظی کرد. نمی دانستم که مدتی قبل از زندان آزاد شده و به تازگی به استخدام سازمان در آمده. روز بعد به جستجوی اش رفتم و به تدریج به هم نزدیک شدیم. بعدا به من گفت که زندانی سیاسی و از هواداران چریک های فدائی بوده. با شروع حرکت های اعتراضی در۱۳۵۶ و در دوران انقلاب بهمن در ایجاد شورا و بعد از آن اتحادیه سراسری شوراهای سازمان گسترش نقش فعالی داشت، و او نیز به عضویت هیئت اجرایی اتحادیه انتخاب شد.
با شروع فعالیت های اتحادیه، محمود رابط ِسازمان فدائیان خلق با اتحادیه بود، و با آن که فدائیان در آن زمان به نسبت دیگر جریانات سیاسی بیشترین تعداد هوادار را در کارخانجات و موسسات وابسته به سازمان گسترش و در اتحادیه و شوراهای آن داشتند، او با متانت و شخصیتِ آرامی که داشت، به هیچ وجه سعی نمی کرد که سیاست تشکیلاتی ای خارج از تصمیمات کنگره ها، شورای مرکزی و هیئت اجرائی، را توصیه کند یا به آن اصرار ورزد. زکی پور یک انقلابیِ سوسیالیست و دموکرات بود، و در آن جوِ پر هرج و مرج در اتحادیه شوراها محبوبیت بسیار داشت. در یکی از کنگره های اتحادیه ریاست جلسه را عهده دار بود. (عکسی از آن جلسه داشتم که متاسفانه پیدایش نکردم.) در اول ماه مه سال دوم انقلاب، سازمان فدائی تصمیم گرفت که بجای راهپیماییِ جداگانه، پُشت سرِ اتحادیه شوراهای گسترش راهپیمایی کند، و محمود در این برنامه ریزی نقش مهمی داشت. با تضعیفِ شوراهای واقعی و خرابکاری های انجمن های اسلامی، اتحادیه تضعیف می شد، و با شروع گروگانگیری در سفارت امریکا و به دنبال آن جنگ ایران و عراق، و استقرار اسلامگرایان همه ما از جمله محمود از محل کار اخراج شدیم. مدتی بعد محمود در سال ۱۳۶۲ دستگیر شد و پس از تحملِ سال ها زندان در جریان قتل عام زندانیان سیاسی اعدام شد. حتی جسدش را هم به خانواده تحویل ندادند . او مانند سایر مبارزینِ به خاک افتاده ی این جنایت سهمگین، در گوری گمنام در خاوران خفته است. یاد محمود زکی پور، انسان شریف و مبارزِ جنبش کارگری و سوسیالیستی ایران گرامی باد.
یاد همه شهدای راه آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی گرامی باد!
من با محمود زکی پور در زمان شاه (۱۳۵۱-۱۳۵۲) در زندان بودم. انسان بسیار شریف و مهربانی بود. تا آنجا که بیاد دارم، محمود زکی پور در سال ۱۳۶۶ اعدام شد. آقای رهنما در مقاله بالا نوشته که او «در جریان قتل عام زندانیان سیاسی اعدام شد.». یعنی در کشتار سال ۱۳۶۷ اعدام شد. این درست نیست.
محمود وصیت نامه ای هم دارد. من آن را شنیده و خوانده ام. اما اکنون بیاد ندارم.
محسن
آّقای محسن
ممنون از اصلاحیه شما. سال اعدام زنده یاد محمود همان ۱۳۶۶ است که شما اشاره کرده اید. تمام بیانیه هایی هم که قبل از یادداشت من منتشر شد و من هم خوانده بودم به همین سال اشاره دارند. قتل عام زندانیان سیاسی در حکومت اسلامی امری ادامه دار بوده و اوج آن ۱۳۶۷ است. به هرحال ممنون از اصلاح.
آقای رهنما ممنون از توضیح شما.
همانطور که نوشتم، محمود وصیت نامه ای هم دارد. اگر منتشر شود، بسیار خوب است.