ناصر زرافشان: باید یادآور بشوم که پاینده نمرده، همچنان که حمید اشرف نمرده، همچنان که بیژن جزنی نمرده، از خلال قرنها قرن تفکر افلاطون در تاریخ جاریست. اما هیچکس نمی‌‌‌داند گور میلیونها انسان دیگری که بعد از افلاطون زندگی کرده‌‌‌اند و مرده‌‌‌اند، کجاست. بنابراین با زندگیشان با آنچه که برای بشریت و برای انسان های دیگر و برای آینده و سرنوشت انسان کرده‌‌‌اند، این ها زنده‌‌‌اند.
هم‌‌‌چنانکه ما رفقای دیگرمان را؛ صفر قهرمانی را، بیژن جزنی را، حمید اشرف را، بسیاران بسیاران دیگر را فراموش نکرده‌‌‌ایم و وجهه عمومی و اجتماعی زندگیشان جاریست در تاریخ معاصر ما و دنبال می‌‌‌شود، پاینده هم زنده است بین ما.
پاینده بایگانی متحرک جنبش چپ ایران طی نیم قرن گذشته بود. او از این ویژگی و از این شخصیت خاص برخوردار بود که در سال هایی که من در داخل زندان هم‌‌‌بند بودم با او، یا بیرون ناظر آنچه می‌‌‌گذشت بودیم، عقد اتصال همه جریانات گوناگون چپ بود. و در مواقع بسیار بحرانی شخصیت علی بود که مانع بسیاری برخوردهایی که حالا وقتی نگاه می‌‌‌کنیم می‌‌‌بینیم هیچ دلیل و موجب زمینه‌‌‌ای جدی نداشت، علی مانعش می‌‌‌شد. بنابراین آنچه که او کرد، نگاهی که او داشت، روش زندگی او، پایمردیش، ایستادن، انتخاب کردن و پای انتخاب ایستادن، با شرافت، با سربلندی، سرمشق همه‌‌‌ی ماست. اینجا جایی نیست که بحث تحلیلی بکنیم، در مورد علی، در مورد آنچه که امروز می‌‌‌توان از زندگی علی و امثال او یاد گرفت، اینجا جاش نیست که بحث بکنیم. امیدوارم بتوانیم در فرصت‌‌‌های دیگری بنشینیم در این‌‌‌باره صحبت بکنیم. اما سوگند یاد می‌‌‌کنیم همه؛ به نام علی، به خاک علی، که به آنچه او زندگی و هستی و گرانترین سرمایه‌‌‌اس را براش گذاشت، وفادار بمانیم. درود
جمعه ۲۹ خرداد ۱۴۰۱
