“مسئله” کدام است؟! – مارال سعید

چپ، نمی تواند « ضد دمکراسی » باشد
به آقای آرمان شیرازی، و داوران مقسم کارت قرمز، و با درود!
داشتن آرمان، پافشاری بر تعهد به آن، زیبا و شریف و انسانی است. دنیای تئوری، دنیائی پاک و منزه و تمیز است. اما، آنگاه که وارد دنیای سفت و سخت واقعی می شویم، و در می یابیم که، واقعیت موجود، آمادگی پذیرش تئوری بی عیب و نفص ما را ندارد، جز تجربه یک تراژدی، چیزی نصیبمان نمی شود. این تجربه تراژیک، بارها در تاریخ روی داده است. ما، چه درسی آز آن گرفته ایم؟ اصرار بر تکرار و ادامه آن، یا نگاهی انتقادی به آنچه که رخ داده است، و تجربه اندوزی برای یادگیری از آن، و عدم تکرار آن در آینده، و یا تکرار همان اشتباه، و این بار به روشی دیگر؟
دمکراسی، پیش شرط تاریخی و ضروری، سازمان دهی جامعه بسوی سوسیالیسم است. هر گونه دور زدن دمکراسی، ره به ترکستانی می برد، که امروز و پس از یک قرن تلاش شکست خورده، به اینجا و اکنون رسیده ایم.
اینکه دموکراسی در آمریکا و کانادا و استرالیا و هر جائی دیگر، عمل نکرده و یا « بد » عمل کرده است، نمی تواند نافی « مطلوبیت و ضرورت تاریخی » دمکراسی باشد. همه ما به « سفسطه » آخوند ها واقف هستیم، که هر بار از نقض حقوق انسا نها، وجود شکنجه و اعدام، نبود آزادی بیان و قلم و رسانه، سرکوب جنبش های مسالمت آمیز مردم، حرف زده می شود، فوری می گویند و می نویسند که : « آمریکا که بدتر می کند ». شما چرا، که این حکومت خونریز را قبول ندارید؟
دموکراسی، یک دستاورد و تتیجه تلاش تاریخی و اجتماعی بشر است. می توان آنرا نا کافی دانست، و آن را انکشاف و توسعه داد، اما، نمی توان از آن تجربه ناشده، عبور کرد، و از آن برای سازماندهی سوسیالیستی جامعه، بهره نبرد.
اشکال دموکراسی بورژوائی چیست ؟ اشکال این دمکراسی، اینست که در عرصه « سیاسی » باقی می ماند و متوقف می شود. همگان آزادند که، هر چند سال یک بار، به پای صندوق های رای بروند، و به نماینده ای رای بدهند. بعد از آن، سیاست تعطیل است، تا نوبت چند سال بعد برسد. دمکراسی بورژوائی، یک دمکراسی « صوری » است، و سیاست را به « شغلی » تبدیل می کند، تا نمایندگان خود بورژوازی، به تناوب در قدرت باشند، و سلطه سرمایه ادامه یابد.
اما، سوسیالیست ها چه می خواهند؟ سوسیالیست ها، می خواهند که دمکراسی را، از خصلت « صوری و سیاسی » آن فراتر ببرند، انکشاف بدهند، و آن را به عرصه های « اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و محیط زیستس، و همه آن عرصه هائی که « متضمن زندگی جمعی مردم » است » تسری بدهند.
بنابراین، سوسیالیست ها، از دمکراسی بورژوائی، بعنوان « تنفسگاهی » برای سازماندهی نیروی کار، بهره می برند، تا به استراتژی خود، برای رسیدن به یک جامعه سوسیالیستی جامه عمل بپوشانند.
بیش از یک قرن است که همین دموکراسی بورژوائی هم، از مردم و جامعه ایران دریغ شده است. شما نمی توانید و حق ندارید که، « مطلوبیت و ضرورت تاریخی » دمکراسی را نفی و انکار کنید، مگر اینکه طرفدار تزهای ورشکسته نظریه پردازان استالین، یعنی « راه رشد غیر سرمایه داری » باشید، همان مسیری که، شوروی سابق طی کرد، و می خواست بر روی « تپاله های اطراف کابل » سوسیالیسم ( از نوع فئوئالی آن ) مستقر سازد. آیا می خواهید از تاریخ درس بگیرید یا نه؟ آقایان و خانم ها! امروز این حکومت جهل و جنون و تباهی، دارد زندانی ها را در زندان می کشد، و مردم بیرون زندان را با گرسنگی و سرکوب، و برخی ازتوده ای ها ( نه لزومن شماهائی که مخاطب من هستید، بلکه واماندگانی در سایت « پیک نت » ) دلشان به این خوش است که حکومت با روسیه در رابط قرار بگیرد، تا « راه رشد غیر سرمایه داری » را طی کند. چرا به « سفسطه های » این حکومت گرفتار آمده اید که، جز با « دمکراسی ستیزی » چیزی در چنته ندارد برای سلطه خونبار خود بر مردم و جامعه؟
جز پوتین فاشیست، چه کسی در این دنیا توجیه گر جنایت های آخوند های مرتجعی است که، جامعه و مردم ایران را به فلاکت و تباهی کشانده اند. در آینه تاریخ به خود بنگرید!

با بیشینه گفته های خانم سعید میتوان و باید همراه بود بویژه آنکه از سر توجه و مهر به ایران و ایرانیان می آیند. 
پیشنهاد “س.ف.” نیز بسیار سازنده است که اخبار روز دو پرسش نوشتار را به نظر خواهی بگذارد تا افراد و نمایندگان احزاب پاسخ بدهند و امکان گریز از سردرگمی و برداشتن گامی به پیش فراهم گردد…
اما شگفت آورست که خانم سعید نیز، آنگونه که در نوشتارهای دیگر هم دیده میشود، دریافت نادرستی از دمکراسی را به خوانندگان منتقل میکند. او باور دارد که: “کشورهایی (مانند اروپا، آمریکا، کانادا و استرالیا دارای) سیستم های سیاسیِ دمکراتیک” هستند! بیگمان افراد در این کشورها از آزادیهای شخصی برای گزینش و برآورد خواسته هایشان برخوردارند. اما نباید از نگر دور داشت که همین “آزادی”ها در چنبره ی سیستم سیاسی-اقتصادی-اجتماعی سرمایه دارانه حاکم گرفتارند. یعنی، اکثریت عظیم حقوق بگیران و بی بهرگان همیشه در رنجگاه خود”پیاده” و اقلیت ناچیز بهره کشان همواره برخوردار و “سواره” اند. 
در چنین وضعیت و با توجه به اینکه دمکراسی پیش و بیش از هر چیز به امکان اعمال قدرت مردم برای برخورداری همسان از منابع و امکانات اجتماعی در یک کشور برمیگردد، نادرست خواهد بود که اینگونه کشورها را “دمکراتیک” بدانیم و بخوانیم. کافیست که به ساختار کژبنیاد سرسبد “دمکراسی” ها یعنی آمریکا توجه کنیم، جاییکه میلیونها نفر خانه و کار از دست میدهند و چند تاراجگر میلیونها دلار خرج موشک هوا کردن های خودسرانه میکنند؛ جاییکه بودجه دولت از مالیات گرفته شده از آن “اکثریت عظیم” تأمین میشود اما آن اقلیت ناچیز از پرداخت سهم خود بگونه ای “قانونی” میگریزد؛ جاییکه همین بودجه بیشتر در راه جاسوسی و جنگ و تجاوز (و نه برای زیرساختهای اجتماعی) بکار گرفته میشود؛ جاییکه رأی مردم در انتخاب ریاست جمهوری (آنهم تنها از دو حزب حاکم) تحت الشعاع تصمیم گروهی از برگزیدگان (چیزی مانند مجلس خبرگان) قرار میگیرد؛ جاییکه نفوذ و پول شرکت ها بگونه ای قانونی انتخابات را از خواسته های مردم دور میسازد و دمکراسی را به تمسخر میگیرد… 
براستی، در پژواک پرپیچش این تمسخر چگونه از دمکراسی میتوان سخن گفت؟ 

مسئله ( مشکل ) کدام است؟ ( قسمت اول )

قبل از ورود به بحث، میخواهم به این نکته اشاره کنم که، در مورد دولت حاکم بر ایران، استفاده از عنوان « جمهوری اسلامینمی » کاملن اشتباه است. اولن / به این دلیل که ترم « جمهوری اسلامی » یک تناقض در خود است، زیرا که جمهوری، نهادی مدرن و سکولار، و مبتنی بر رای مستقیم مردم است، و قانون اساسی آن هم جدائی دین از دولت را برسمیت می شناسد. در حالی که حکومت حاکم بر ایران، قوانینش مبتنی از دین و آنهم دین شیعه است. بعلاوه شخض رئیس جمهور هم بایستی از طرف ولی فقیه، مورد تائید باشد. بنابراین ترم « جمهوری اسلامی » تناقضی در خود است، همانطور که مثلث چهار ضلعی.

بحث را با گفتاوردی که مارال سعید در آخر نوشته اش، از آلبرت آینشتاین آورده است، آغاز می کنم.

« هرگزنمی توان مسائل را، با همان ذهنیتی که، آنها را ایجاد کرده است، حل کرد . »

مسائل  و مشکلات امروز جامعه ایران، مربوط به حکومت اسلامی حاکم بر جامعه است. حالا، پرسش اینست که، قبل از ظهور حکومت اسلامی، چه ذهنیتی بر جامعه ایران حاکم بوده است، که تنتیجه منطقی آن، سربرآوردن این حکومت اسلامی شده است. تریبون را به دست آقای محمد رضا شاه پهلوی ( حالا فقید ) قرار می دهیم، و از زبان خود ایشان می خوانیم و می شنویم :

« ملت عزیز ایران! در فضای باز سیاسی، که از دو سال پیش بتدریج ایجاد می شد، شما ملت ایران، علیه ظلم و فساد بپا خواستید.انقلاب مردم ایران، نمی تواند مورد تائید من، بعنوان پادشاه ایران، و بعنوان یک فرد ایرانی، نباشد. متاسفانه در کنار این انقلاب، دسیسه و سوء استفاده دیگران، از احساسات و خشم شما، آشوب و هرج و مرج و شورش نیز ببار آورد.موجاعت صاب ها نیز، که بسیاری از برحق هم بوده، اخیرن تغییر ماهیت و جهت یافت، تا چرخ های اقتصاد مملکت، و زندگی روزمره مردم، فلج شود. من آگاهم که، برای جلوگیری از آشوب و هرج و مرج، این امکان وجود دارد که، اشتباهات گذشته، و فشار و اختناق، تکرار شود. من آگاهم که، ممکن است بعضی احساس کنند که، به نام مصالح ملی و پیشرفت مملکت، و با ایجاد فشار، این خطر وجود دارد که، فساد مالی و فساد سیاسی، تکرار شود. اما من، به نام پادشاه شما، بار دیگر در برابر ملت ایران، سوگند خود را تکرار می کنم، و متعهد می شوم که، خطا گذشته، و بی قانونی و ظلم و فساد، دیگر تکرار نشده، بلکه خطاها از هر جهت، جبران نیز گردد. متعهد می شوم که،به پادشاه تفویض شده است، هستم پس از برقراری نظم و آرامش، در اسرع وقت، یک دولت ملی، برای برقراری آزادی های اساسی، و اجرای انتخابات آزاد، تعیین شود، تا قانون اساسی، که خونبهای انقلاب مشروطیت است، بصورت کامل، بمرحله اجرا در آید. من نیز، پیام انقلاب شما ملت ایران را شنیدم. من، حافظ سلطنت مشروطه، که موهبتی الهی است، که از طرف ملت ، به پادشاه تفویض شده است، هستم، و آنچه را که شما، برای بدست آوردنش قربانی داده اید، تضمین می کنم. تضمین می کنم که، حکومت ایران در آینده، بر اساس قانون اساسی، عدالت اجتماعی، و به اراده ملی، و بدور از استبداد و ظلم و فساد خواهد بود »

ااین سخنان آقای محمدرضاشاه پهلوی است. این « ذهنیت » فرد اول مملکت در چهل و چند سال پیش است. سر بر آوردن حکومت اسلامی( خمینی )، نتیجه منطقی ذهنیت سلطنت ( شاه ) بوده است. آیا با « همین ذهنیت » ( برگشت به سلطنت ) می توان حکومت اسلامی را بزیر کشید؟

من، در قسمت دوم، از زاویه دیگری به موضوع ورود خواهم کرد. سخنان محمد رضا شاه ( فقید ) در اینترنت موجود است. این را هم می دانم که، طرفداران سلطنت، از همین سخنان شاه پهلوی، برای توجیه مواضع خود هم، سوء استفاده می کنند. پاسخ آنها را هم دارم. در ضمن، گفتادردی که از آلبرت آینشتاین آورده شد، بصورت زیر، گویا تر است:

« دشواری های بزرگی که، ما با آنها روبرو هستیم را، نمی توان با همان دیدگاهی که، آنها را پدید آورده است، از بین برد .»

به نظرم سه سوال مطرح است.سوال یا مسئله دوم باید این باشد:”آیا شما قبول دارید که به تنهایی قادر به حل این مسئله نیستید؟” این را تمام آنهایی که خود را چپ می دانند از رادیکالش گرفته تا لیبرالش و..باید به خود پاسخ دهند و اگر پاسخ به دو سوال اول “آری: است و واقعا می خواهید کاری بکنید،آنگاه پاسخ به سوال سوم آسانتر خواهد بود.

بسیار عالی و زیبا و منطقی نوشته اید و امیدوارم که کامنت های مناسب و در سطح نوشتار را اینجا ناظر باشیم.