این مقاله مقدمه‌ای را به حسب زمان وقوع بر تاریخ طولانی جمهوری نامه‌ها ارائه می‌کند، که فراتر از چارچوب زمانی مدرن اولیه عادی خودش به سوی دوره مدرن می‌رود. من تاریخ جمهوری نامه‌ها را از طریق تغییرات نمونه‌وار بسیار آن پیگیری می‌کنم، که نشان می‌دهد خیلی فراتر از جامعه پویایی بوده که با کاربرد پایدار خودِ آن اصطلاح در سراسر دوران‌ها مطرح می‌شد. در پایان مقاله، به پرسش کماکان بی‌پاسخی مبنی بر این که چه تعداد افرادی در این شبکه درگیر بودند می‌پردازم. پاسخ مناسب تایید شده‌ای به این پرسش (و بسیاری دیگر) تنها زمانی ممکن خواهد بود که سوابق همه نامه‌های بازمانده و مبادله شده توسط شرکت کنندگان آن گردآوری و به‌صورت دیجیتالی قابل دسترس شده باشند. برای رسیدن به این هدف اخیرا گام‌هایی در پروژه‌های بزرگ دیجیتالی سازی که در آن بیش از سی کشور شرکت دارند برداشته شده‌اند.۱
پیش‌گفتار
در سال ۲۰۰۸ میلادی، چارلز هنری واینر Charles Henry Winer گزارش‌گر آمریکایی در یکی از سفرهای پژوهشی خود با چیز خیلی ناراحت کننده‌ای روبرو شد، که موجب گردید زبان آلمانی رابرای انتشار داستان خود برگزیند، زبانی که فکر می‌کرد کمتر کسی به آن بخواند. او از جزیره‌ای در اقیانوس آرام جایی که جامعه‌ای حدود هشتصد نفر در یک شرکت جمعی علمی، ادبی و هُنری درگیر بودند بازدید به عمل آورده بود. آنها از سراسر جهان آمده و توسط کارکنان اداری وسیعی یاری و مساعدت می‌شدند. واینرآنها راگِلهِرتِنررپوبلیک Gelehrtrepublik «جمهوری عالمان» یا «جمهوری فرهیختگان» خطاب می‌کرد. واینر تنها شاهد یک مشکل بزرگ بود: جزیره به دو بخش آمریکایی و روسی تقسیم شده بود-نتیجه جنگ جهانی سوم هسته‌ای کنونی.
جمهوری نامه‌ها
واینر قهرمان داستان تخیلی-علمی آرنو اشمیت است که در سال ۱۹۵۷ میلادی به نام جمهوری علمی منتشر شد. این عنوان ترجمه آلمانی Respublica litteraria دولت ادبی یا Respublica literarum دولت نامهاست، مفهومی که در فرانسوی به عنوان Republic des letters جمهوری نامه‌ها، در انگلیسیCommonwealth of Learning جامعه مشترک یادگیری، و در هلندی به عنوان Republiek der letteren جمهوری نامه‌ها شناخته شده است. این اصطلاح در رمان دیگری نیز نقش محوری بازی می‌کند، درباره دیستوپیا Dystopia یا خراب‌آبادی که مملو از مشهورترین نویسندگان ادبیات جهان در همه دوران‌ها است، که در آن جان مایرز مایرزJohn Myers Myres به شخصیت یا پرسوناژ خود سیلورلاک Silverlockاجازه می‌دهد تا در رمان فانتزی همنام وی در سال ۱۹۴۹ فرود آید. این «جمهوری نامه ها» به چه چیزی باز می‌گردد؟
جمهوری نامه‌ها شبکه جامعه دانشگاهی و علمی قرون شانزدهم، هفدهم و هیجدهم بود. این جامعه متشکل از پژوهش‌گران و دانش‌مندانی بود که همچون استادان، دبیران، درباریان، پزشکان، حقوق‌دانان یا هرکس دیگری کار می‌کردند و به اندازه کافی ثروت داشتند تا از خود حمایت نمایند. آنها از طریق مکاتبه مکرر با یکدیگر، شبکه‌های انعطاف پذیر، خودگردان و جمع بین‌المللی را که کل اروپا را دربر می‌گرفت شکل دادند. افراد با کار پرتلاش نوشتن نامه‌ها، بخشی از این جامعه می‌شدند: پژوهش‌گرانی که شکست خورده یا از ایجاد خطوط پایدار ارتباطی امتناع می‌کردند، نمی‌توانستند به عنوان شهروند این جمهوری درنظر گرفته شوند. همچون رسانه‌های اجتماعی امروزی بود: اگر متصل نباشی، بخشی از آن نیستی، هرچند ممکن است به عنوان شخصی بیرون از این وسیله ارتباطی «اجتماعی» باشید. مردان فرهیخته (و تقریبا به طور انحصاری برخی زنان در پشت صحنه، تا آن‌جا که می‌دانیم اطلاعاتی را پیرامون کتاب‌های در حال چاپ و کتاب‌های منتشر شده به اشتراک می‌گذاشتند، آنها درباره همکاران خود غیبت کرده، به دانشجویان خود توصیه نموده، در مورد سیاست‌های دانشگاه‌ها، شاهزادگان، و کلیسا تامل کرده، مسائل خانوادگی و تندرستی آنان را گزارش می‌دادند. قرار بر این بود که نامه‌ها پاسخ داده شوند: واکنش متقابل یک اصل حیاتی بود، و نویسندگان نامه به مرام ارتباط و مکاتبه احترام می‌گذاشتند. آرمان‌گرایی و عمل‌گرایی درگرایش پژوهش‌گران و دانشمندان برای نادیده گرفتن تفاوت‌‌های سیاسی و مذهبی با طرفین و هم‌سخنان آنها هم‌گرایی می‌شد۲. اغلب، حتی از بیان صریح این که به تفاوت دیگران احترام می‌گذارند اجتناب می‌کردند، چراکه عاقلانه‌تر بود تا توجه را به چیزی که آنها را از هم جدا می‌سازد جلب نکنند. گذشته از اینها، برای تبادل متون، اشیاء و نظرات، تاثیر‌گذارتر بود که به جای تاکید بر تفاوت‌ها به دنبال زمینه‌های مشترک با یکدیگر باشند۳. بنابر این، فروتنی، صمیمیت، صراحت، پایداری، بردباری، بخشش و صنعت به عنوان قوانین اخلاقی جمهوری نامه‌ها مورد تایید و حمایت قرار می‌گرفتند. در واقع، پژوهش‌گران اغلب از یکدیگر در جنگ‌های جزوه‌ای پر‌شمار و جدل‌های شرورانه، مبارزه علیه شارلاتانیسم، سرقت ادبی، غرور و تکبر بدگویی می‌کردند. اما اغلب این کار را انجام می‌دهند تا خود را در زمینه دروغ‌گویی، جاسوسی، فضولی و لجن‌پراکنی کمتر مقصر بدانند. بهانه شرکت در چنین درگیری‌های کلامی معمولا انگیزه دفاع از «حقیقت» بود.
جمهوری نامه‌های قرن پانزدهم میلادی به سختی در رادار مورخان ظاهر می‌شود، در حالی که جمهوری نامه‌های قرن شانزدهم معمولا جدا از تاریخ قرن هفدهم –و هیجدهم-آن مورد مطالعه قرار گرفته است. به علاوه، جمهوری نامه‌های قرن هیجدهم، در صنعت روستایی خودش رشد یافته است. اگرچه مورخان گرایش دارند موافق باشند که جمهوری نامه‌ها نزدیک به پایان دوره روشنگری از هم فرو پاشید، تاریخ جمهوری نامه‌ها در دوران جدید قطعا قابل تصور است. بنابر این، من قرن نوزدهم، بیستم و بیست و یکم را هم به حساب می‌آورم. با این حال، در اولین تلاش برای ارائه یک نمای کلی، ذیلا مختصری از چیزی که می‌توانیم آن را تاریخ طولانی جمهوری نامه‌ها بنامیم می‌آورم:
قرن پانزدهم: احیای ادبیات باستان
نخستین کاربرد ثبت شده عبارت دولت ادبی Respublica litteraria به تاریخ اوایل قرن پانزدهم باز می‌گردد. در سال ۱۴۱۷ میلادی، فرانچسکو باربارو (۱۳۹۰-۱۴۵۴) انسان‌گرای ایتالیایی، نامه‌ای طولانی به همکارش پوجیو براچیولینی (۱۳۸۰-۱۴۵۹) نوشت، و او را به‌خاطر اکتشافات فراوانش در نسخه‌های خطی با متون تازه از نویسندگان رم باستان مورد ستایش قرار داد. این نامه‌ی به دقت تنطیم شده، که به روشنی منظورش جامعه‌ای بزرگتر از صرفا گیرنده آن است، به پوجیو جایزه یک عمر دستاورد معادل مدرن اولیه را به‌خاطر «آوردن بیشترین کمک‌ها و تجهیزات به این جمهوری نامه‌ها» هدیه می‌کند: او خواهان آن بود که «شایستگی‌های جاودانه پوجیو در پرتو اروپا قرار گیرد»۴.
پس از یک صدای کوتاه ناگهانی در رادار مورخان، این اصطلاح تا آن زمان در بیشتر دوران قرن پانزدهم ثبت نشده باقی ماند. اما درتمام آن قرن، انسان‌گرایان ایتالیایی (اومانیست‌ها) غالبا جامعه فرهیخته را ، با اصطلاحاتی از قبیل جامعه دانش آموختگان societas literatorum، جهان دانشور orbis eruditus ، یا انجمن نامه‌ها sodlitas litteraria ایده‌آل‌سازی می‌کردند. یک ایده‌ال محبوب ویژه مکالمات فرهیخته میان تعدادی دوستان انگشت شمار بود که در ویلاهایی در حومه شهر به دور میز شام گرد می‌آمدند-محیطی یادآور سمپوزیوم فلسفی یونان باستان۵. اگر دوستان نمی‌توانستند دیدار کنند، نامه به عنوان واسطه‌ای برای ارتباط از راه دور عمل می‌کرد. قبل از دوران باستان، مکاتبات مفهمومی شده بود برای گفتگوی بین دوستان غایب۶.
عبارت جمهوری نامه‌ها در سال ۱۴۹۴ میلادی دوباره در کاری آغازین، اثر دزیدریوس اراسموس Desiderious Erasmus (۱۵۳۶-۱۴۶۷/۶۹)علیه جهل فرهنگ روشنفکری پدیدار شد، ضد توحش:
« برخی مردم آرزوی نابودی کامل جمهوری نامه‌ها را دارند، حال آن که دیگران چندان گرایشی به نابودی چیرگی آن نداشته بلکه در عوض تلاش میکنند آن را در مرزهای مستحکم خود مسدود نمایند. دومی‌ها می‌خواهند که جمهوری را نجات دهند، اما در چنان وضعیت مصیبت‌بار وحشتناکی که خود بتوانند ستم کنند»۷.
اِراسموس مسافر ناآرام، که با شعار «آرزو دارم شهروند جهان باشم» پیش می‌رفت، عنکبوتی نمونه در یک تارنمای یادگیری رساله‌ای پان- اروپایی بود۸، و معاصران وی همواره اصطلاح دولت نامه و دولت ادبی را به کار می‌بردند (مانند جمهوری« نامه‌ها» در ادبیات/ یادگیری، نه جمهوری رساله‌ها، اگرچه این دومین معنای مناسب مفهوم مشترک اصطلاح را غنا می‌بخشد)۹. از زمان جدایی لوتر از کلیسای رم، که در سال ۱۵۱۷ میلادی گشایش یافت، این اصطلاح اهمیت تازه‌ای پیدا کرد، زیرا می‌توانست به عنوان جایگزین نظرگاه پان-اروپایی دولت مسیحی Respublica Christiana ، که اکنون در حال فروپاشی بود عمل کند. لاتین به عنوان زبان مشترک lingua franca که تا حدودی ایده‌آلِ حداقل آموزش سکولار یکپارچه در اروپا را عریان می‌ساخت باقی ماند، هرچند زبان ایتالیایی اغلب در شبه جزایر ایتالیایی، و به همین ترتیب زبان فرانسوی در پادشاهی فرانسه و زبان اسپانیایی در شبه جزایر ایبریایی به کار گرفته می‌شدند. در قرن پانزدهم، انسان‌گرایان ایتالیایی اجتماعی Sociable Italian Humanists با گسترش اروپا بخش‌های محلی و منطقه‌ای را شکل دادند. آنها عمدتا درگیر زبان شناسی کهن و تاریخ باستان، و زبان یونانی به عنوان سبکی نو بودند، به‌ویژه پس از سقوط کنستانتین در سال ۱۴۵۳ میلادی، که منجر به ظهور پژوهش‌گران یونانی در ایتالیا شد، که دانش و نسخه‌های خطی را به ارمغان آوردند. هنگامی که رنسانس ایتالیا در نیمه دوم قرن آغاز به گسترش فراتر از کوه‌های آلپ کرد، شبکه‌های دانش آموختگان گسترده‌تر و به هم پیوسته‌تر شدند.
قرن شانزدهم: بازگشت به تاریخ مسیحی
در قرن شانزدهم جمهوری‌خواهان نامه‌ها به کتاب مقدس و پدران کلیسا بازگشتند. انسان‌گرایان در مطالعه خود پیرامون تعامل یونانی، رومی و مسیحی عهد عتیق، نه تنها بر متون، بلکه به طور فزاینده بر فرهنگ مادی متکی بودند: این بقایای عتیق که ممکن است به صورتی نابهنگام اشیاء باستان شناسی خوانده شوند: سکه‌ها، پیکرها، و بناهای یادبود، اغلب تصاویر و کتیبه‌ها را نشان می‌دادند. نامه‌هایی که انسان‌گرایان به یکدیگر می‌نوشتند غالبا شامل پیوست‌هایی به شکل چنین اشیایی، یا نسخه‌های کاغذی وابسته به آنها بود: تصاویر مالشی سکه‌ها روی کاغذ، نقش و طرح‌های بقایای معماری، رونوشت‌های متون که یادداشت‌برداران سخت‌کوش از بناهای تدفین یا آرامگاه‌ها نسخه‌برداری می‌کردند۱۰. اما تبادل دانش محدود به چنین اشیاء عتیقه‌ای نبود. پژوهش‌گران و دانشمندان به‌طور فزاینده پیرامون نتایج آزمون‌های پزشکی مکاتبه می‌کردند و دستورالعمل‌ها را برای یکدیگر ارسال می‌نمودند. درحالی که برخی رو به آسمان‌ها می‌کردند تا ببیند چیزهایی که آنها مشاهده کرده‌اند با آن‌چه مولفان باستان درباره ستارگان، سیارات و دنباله‌دارها نوشته بودند مطابقت دارد یا نه، دیگران بینی‌شان را در جستجوی گیاهان و گل‌ها، در تلاش برای مطابقت آنها با گیاهانی که توسط مولفان یونانی و رومی توصیف شده بود به سوی زمین فرود می‌آوردند. یک پیوست یا ضمیمه بر احساس هدیه بودن نامه بیشتر می‌افزود: پزشک شهرک زوریخ کنراد گسنر Conrad Gessner (۱۵۱۶-۱۵۶۵) در سال ۱۵۶۰ میلادی از یکی از همکاران اهل شافهاوزن خود گِله نمود «چرا نامه شما که هیچ‌یک از چاشنی‌های هنر ما را ندارد برای من می‌آید؟»۱۱ .
تنها از طریق همکاری شدید و تبادل نامه‌ها بود که بر مردان و تعداد کمی از زنان فرهیخته روشن شد که مردمان باستان دانای کل نبودند. نامه‌ها به اطراف و اکناف، آفریقا و هند شرقی می‌رفتند و می‌آمدند. پس از آن که اروپاییان از وجود قاره‌ای که به عنوان «جهان نو» می‌شناختند آگاه شدند، تبادل نامه به امری جهانی تبدیل شد. اطلاعات در مورد گیاهان، جانوران، و کانی‌ها، که از خارج وارد می‌شد، به صورتی مشتاقانه در قاره اروپا مورد بحث قرار می‌گرفت۱۲. از نیمه دوم قرن شانزدهم میلادی به بعد، شبکه‌های اطلاعات خاص آغاز به توسعه کردند، که به عنوان مثال، عمدتا (اما نه هرگز انحصارا) به نجوم یا گیاه‌شناسی، باستان‌‌گرایی یا الهیات اختصاص داشتند۱۳. بیشتر فضلا هم پژوهش‌گر و دانشمند، هم خداشناس و فیلسوف بودند، اما بسیاری بیشتر علاقه خاص در یکی از این موضوعات داشتند، به دلیل شمار مشاهدات ارسالی در جمهوری نامه‌ها این تعداد به حدی انباشته گردید که پژوهش‌گران احساس می‌کردند زیر بار اطلاعات غرق شده‌اند. پدیداری ماشین چاپ در نیمه راه قرن پانزدهم میلادی کمک زیادی به احساس سرگیجه‌‌آوری کرده بود که غیر ممکن بود با دانش مندرج در صدها کتاب تولید شده توسط چاپ‌گرهای پُرکار هم‌گام شد-اغلب خودِ محققان و دانشمندان با نگاهی به آثار زیبا و کاربردی یادگیری و همچنین به سهام الهیات سودآور۱۴.
جنگ‌های مذهبی، که فرانسه، کشورهای پایین (هلند، بلژیک، لوگزامبورگ، فلاندرز، بخشی از آلمان و فرانسه.م) و امپراتوری رُم مقدس را طی نیم قرن پیش و پس از سال ۱۶۰۰ میلادی به ستوه آورد، مناقشات بومی پیرامون تاریخ کلیسای اولیه، اقتدار پدران کلیسا، و جنبه‌های خوب و بد فلسفه‌های باستانی، اعترافات جدید و سیاست‌های آینده را دامن زد. این دعوای شدید سر و صدایی را ایجاد نمود، که افراد بیشتری را به قلمرو جمهوری نامه‌ها کشاند و آنها را هم در فرقه مکاتبه و هم عمل مجادله شرکت داد. با این حال، بُعد اروپایی جمهوری نامه‌ها فراموش نشده بود: دانشمندان و پژوهش‌گران کماکان در زمینه‌های مذهبی، سیاسی و مرزهای ایدئولوژیک مکاتبه می‌کردند. به منظور دستیابی به اطلاعات مورد علاقه بیشتر، عاقلانه بود که چنین موضوعات داغ و مهمی نادیده گرفته شده و وانمود گردد که همه افراد فرهیخته در جهت همان هدف صلح و عدالت جهانی کار میکنند-و با این کار، بسیاری در واقع دقیقا این آرمان را پیش بردند۱۵.
آنها این کار را از طریق ارتباط‌‌گیری با نامه‌ها انجام دادند. از قرن پانزدهم ببعد، انسان‌گرایان رنسانس به شاگردان خود در زمینه هنرِ نامه‌نگاری، الگوبرداری از نامه‌های سیسرو و پلینی جوان‌‌تر به جای نامه‌های آپوستولیک (رسولی) کتاب مقدس یا مکاتبات اداری و سیاسی اواخر قرون وسطی آموزش داده بودند. آنها پیرامون هنر نامه‌نگاری کتابچه‌های راهنما تهیه می‌کردند. لیکن تنها نامه به عنوان بهترین راه ارتباط پابرجا ماند: مکالمه در ویوو vivo. دانشمندان و پژوهش‌گران به گردهمایی در کتاب‌‌خانه‌ها، تالار‌های خصوصی، باغ‌های گیاه شناسی دانشگاهی، و دادگاه‌های شاهزاده‌ای ادامه می‌دادند. کتابچه‌های راهنما همچنین به شیوه درست رفتار در دادگاه یا سایر شرکت‌ها، مانند بالداسار کاستیگلیون (۱۴۷۸-۱۵۲۹)، کورتیر(مشاور درباری) معروفThe Courtier (۱۵۲۸) یا کتابچه جذاب اراسموس درباره مدنیّت (۱۵۳۰) پدیدار شدند. بازهم، اراسموس بود که رساله مشهور هنر نامه‌نگاری را منتشر کرد، کسی که در اثری دیگر، ۱۵۰ جایگزین گوناگون در مورد جمله آغازین «نامه شما مرا بسیار خوشحال کرد» نوشت. آغاز نامه با نوشتن سطوری پیرامون ارزش دوستی انجام کاری عاقلانه در زمانی بود که افراد شدیدا به گرایش مکاتبه کننده متکی بودند. به عنوان مثال یکی از اولین نامه‌های باقی مانده از پژوهش‌گر فرانسوی ژوزف اسکالیگر (۱۵۴۰-۱۶۰۹) را در نظر بگیرید. در سال ۱۵۶۵ میلادی، او را فردی بیست و پنج ساله و منزوی در قلعه‌ای در حومه شهر پویتو Poitou در جنوب فرانسه می‌یابیم، که در حال نوشتن به دوستی در پاریس است، ابتدا می‌گوید که وی برای دوستی مکاتبه کننده‌اش ارزش قائل است، هرچند که آنها هرگز ملاقات نکرده‌اند. سپس به گزارش میپردازد که بخشی از واژگانی را، که دوستش برایش فرستاده، تصحیح کرده است، از او در مورد بقیه واژه‌نامه، که زمانی پژوهش‌گر مشهور فرانسوی ژاکوس کوژاس (۱۵۲۲-۱۵۹۰) چکیده‌ای به او داده بود پرسیده شد (بدیهی است که اسکالیگر از قبل به خوبی وصل شده بود). سپس وی به تصحیح یک قطعه یونانی نقل شده توسط طنز پرداز رومی جووِنال Juvena میپردازد. به علاوه، درخواست می‌کند که یک واژه نامه پاپیاس Papias از طریق چاپخانه پاریسی که هردو آن را می‌شناسند ارسال شود: او اضافه کرد «من قول خواهم داد که هزینه‌ها را بپردازم». (این نسخه ویژه واژگان امروزه نیز موجود است: در کتابخانه دانشگاه آمستردام نگهداری می‌شود، با یادداشتی از اسکالیگر Scaligar مکاتبه‌گر در عنوان صفحه، که اظهار می‌دارد آن را در پاریس به مبلغ هشت سو Souبرای اسکالیگر خریداری کرده است): و سرانجام، اسکالیگر از دوست خود می‌خواهد به کتابش پیرامون وارو( فارو) Varro مولف رومی کمکی کند. این نامه، فعلا در کتابخانه‌ای در شهر برن Bern نگهداری می‌شود، و چیزهای زیادی در مورد شیوه‌ای که یک پژوهش‌گر جوان برای ساختن شبکه‌اش به کار گرفت به ما می‌گوید، درباره کارهای درحال انجام خود، درباره خطوط ارتباط در اوایل فرانسه مدرن (که در میانه جنگ داخلی بود؛ اسکالیگر تازه از کاتولیسیسم به کالوینیسم گرویده بود)، و حتی با کتاب قرن شانزدهمی که اکنون برای نشان دادن چیزی پیرامون قیمت کتابها در سال ۱۵۶۴ میلادی در پاریس در شهر آمستردام نگهداری می‌شود دوباره ارتباط برقرار می‌کند.۱۶
تا زمانی که تلاش دانش‌آموختگان مکاتبه می‌شد، برای خیر عمومی فرهیختگان مفید به نظر می‌رسید. بنابر این، هنگامی که انسان‌گرای هلندی هادریانوس جونیوس (۱۵۱۱-۱۵۷۵) به دوست قدیمی دانشگاهی خود یوستوس ولسیوس ۱۵۰۲-۱۵۸۲) در سال ۱۵۵۲ میلادی نوشت، به او به‌خاطر دستیابی به مقام مدرّس در مدرسه‌ای جدیدالتاسیس در کلن تبریک گفت، و به حامل نامه خود به ولسیوس (یکی از شاگردانش) توصیه نمود که آخرین کتاب ولسیوس را، که با عبارت رایج: «درود بر شما، ولسیوسِ باشکوه من، و به جمهوری نامه‌ها کمک کنید، همان‌طور که واقعا می‌کنید» پایان می‌بابد برایش ارسال نماید۱۷.
قرن هفدهم: پیدایش علوم طبیعی
تا نیمه قرن هفدهم دانشمندان منحصرا به نامه‌ها و کتابها برای اخبار مربوط به جهان یادگیری اتکاء کرده بودند. این قرن را «عصر طلایی» نامه‌نگاری نامیده‌اند۱۸. بنابر این یوهان جورج گراوئویوس (۱۶۳۲-۱۷۰۲) دانشمندی که تماس خوبی داشت، به قول یک دوست و همکار نزدیکش، چنان نامه‌نویس پرتلاشی بود که « هزینه پُست تقریبا یک پنجم درآمد سالیانه‌اش رامی‌مکید»۱۹. نامه‌نگاری، پس از ظهور نخستین مجلات علمی، در سال ۱۶۶۵ میلادی، به عنوان اشتغالی روزانه باقی ماند. این مجلات در پاریس و لندن پدیدار شده و توسط فرهنگستان و آکادمی‌های جدیدالتاسیس منتشر شدند. این آکادمی‌ها، به شکل ضعیفی از جوامع و انجمن‌های انسان‌گرا و درباریان فرهیخته ایتالیایی قرن پانزدهم-وشانزدهم- که حال مورد حمایت سلطنت‌های متمرکز بودند، و امید داشتند از نتایج تحول سریع و افزایش تحقیقات در زمینه جهان طبیعی سود ببرند، الگوبرداری شده بودند. علوم طبیعی خود را از نفوذ افکار ارسطوییان، که در آن تاریخ طبیعی، فلسفه طبیعی و فیزیک در چارچوبی متافیزیکی به صورت منظمی سازمان یافته بودند، رها ساختند. با انتقاد آشکار از سنت‌های گذشته، اما در واقع شدیدا مدیون آنها، فرانسیس بیکن (۱۵۶۱-۱۶۲۶) و رنه دکارت (۱۵۹۶-۱۶۵۰) به نسل‌های نو اعم از متفکرین افراطی و ناظران پارسای آفرینش خداوندی برای بازخوانی کتاب مقدس و کتاب طبیعت در پرتو چارچوب‌های فلسفی و تاریخی جدید الهام بخشیدند۲۰. ریاضیات و کیهان، دنباله‌دار شناسی و هوا شناسی، حرکت و ماده، اتم‌گرایی و خلأ- این موضوعات بسیاری از بزرگترین اذهان قرن را اشغال می‌کرد. با این حال، روشنفکران درخشان دیگری، مانند ژوزف اسکالیگر پژوهش‌گر کالوینیست سابق، اسقف اعظم کلیسای ایرلند جیمز یوسشر (۱۵۸۱-۱۶۵۶) و الهیات شناسِ کاتولیک دنس پتاو (۱۵۳۸-۱۶۵۲) به تعمیق بینش انسان و تاریخ کتاب مقدس با توسعه گاه‌شماری مقایسه‌ای ادامه دادند، در حالی که پژوهش‌گران فرقه یسوعی همچون آتاناسیوس کرچر(۱۶۰۲-۱۶۸۰) تاریخ آسیا و آثار باستانی مصر را مطالعه کردند۲۱. جهان از نظر زمانی عمیق‌تر شد، از نظر جغرافیایی گسترش یافت، و از لحاظ ریاضی پیچیده‌تر گردید. و تمامی آن در نامه‌هایی که پژوهش‌گران و دانشمندان با هم مبادله می‌کردند، مورد بحث‌های داغ قرار گرفتند۲۲.
اساتید دانشگاه‌ها، که کار آنها تدریس بود لیکن بسیاری از ایشان نتایج پژوهش‌های انجام شده خصوصی را منتشر کرده بودند، با رقابت پژوهش‌گران تمام وقت آکادمی‌ها روبرو شدند. بسیاری از مدرسان این روند را دنبال کرده و درگیر چیزی شدند که در مجلات علمی به یک جنون تبدیل گردید. نتایج پژوهش‌ها در شکل نامه‌ها منتشر می‌شدند، اما اینها به آرامی به چیزی شبیه گزارش‌های پژوهشی رسمیت یافتند. روزنامه‌نگاران روشنفکرِ سخت کوش و کارگزاران دانش، مجلات را با استقبال از بررسی و نقدها و رئوس کلی کتاب‌های تازه منتشر شده پر کردند. در دهه‌های نخستین قرن هیجدهم، همکاران و مشارکت کنندگان در این مجلات نه تنها به بحث می‌پرداختند که دانش چیست، بلکه می‌گفتند چه‌گونه باید اجرا شده و پژوهش‌گران و دانشمندان می‌بایست چه‌گونه رفتار کنند. همیشه بعضا اجماع ضمنی پیرامون وظیفه پژوهش‌گران برای برقراری ارتباط و احترام به حق تالیف همکاران، هم چنان که از بسیاری جدل‌های ناشی از نقض چنین کدها و رموزی پیداست وجود داشته است. با این وجود، از اواخر قرن هفدهم به بعد جمهوری‌خواهان نامه‌ها آگاهانه برآرمان‌های مدارا و انعطاف‌پذیری، قوانین رفتاری، که بایستی جمهوری یادگیری را بنا نهند تامل کردند۲۳. در این مرحله از روشنگری، یورگن هابرماس Jurgen Habermas نتیجه آن‌چه را که وی فضای عمومی بورژوازی نامید آشکار کرد. از آغاز قرن هیجدهم به بعد، مخاطبان جدید در مجامع پژوهشی و علمی نتایج دانش و هزینه تحصیلی را مطرح کردند. با سود بردن از این واقعیت که لاتین جای خود را به فرانسوی داده بود، افراد بومی بورژوازی جدید که علاقه منفعلانه‌ای به یادگیری داشتند مشتاق معرفی مختصر به دنیای یادگیری شدند. هم‌زمان، انفجار اطلاعات نیز موجب سردر گمی دانشجویان در دانشگاه‌ها شد. این پاسخ به صورت کتاب‌شناسی زیستی bio-bibliographies(ترکیبی از زندگی نویسنده و آثارش) ارائه گشت، که قویا با پانوشت‌ها و طبقه‌بندی‌های ایده‌آل دانش جهانی پشتیبانی گردیده، و با تاریخچه‌های قرون اخیر یادگیری همراه شد. دوره بندی طراحی گشته، برچسب‌هایی برای توصیف مکاتب و جریان‌ها معرفی شدند، و مولفان چنین کتاب‌های راهنمایی در مورد تاریخ یادگیری Historia Litteria از دستاوردهای دانش‌نامه‌های قبلی، که در انسان‌گرایی، واژگان و لغت‌نامه‌ها تجسم یافته بود تجلیل به عمل آوردند. یکی از نتایج آن اشتیاق به دانش‌نامه‌ها بود، که مشخصه دوره روشنگری است۲۴.
قرن هیجدهم: جمهوری نامه‌های فلسفی
پس از چرخش باستانی قرن پانزدهم، چرخش کلیسایی و وابسته به کتاب مقدس قرن شانزدهم، و چرخش علمی طبیعی قرن هفدهم، جمهوری نامه‌ها چرخشی فلسفی را در قرن هیجدهم تجربه کرد، زمانی که نامه‌نویسان وسواسی مانند گوتفرید ویلهلم لایبنیز (۱۶۴۶-۱۷۱۶؛ تاکنون بیست‌هزار نامه ارسالی شناسایی شده‌اند، و هنوز در حال شمارش هستیم) توسط خیرنگاران نه کمتر شیدایی چون ولتر (۱۶۹۴-۱۷۷۸) آرام گرفتند. برای بسیاری، روشنگری فرانسوی جمهوری نامه‌ها نسبت به مطالعه متن و آثار عهد عتیق در برشمردن آن به عنوان آموخته واقعی خیلی بی‌اعتنا بود، اما نسل جدید در واقع بر پایه دستاورد انسان گرایان، پژوهش‌گران و دانشمندان دوره رنسانس ساخته شد. دنیس دیدرو (۱۷۱۳-۱۷۸۴) و ژان لو روند دالامبر (۱۷۱۷-۱۷۸۳) در دانش‌نامه معروف خود (۱۷۵۱) نه تنها پیشینیان متاخر مانند تاریخچه‌های «انتقادی» پیِر بیل (۱۶۹۷) و ژاکوب بروکر (۱۷۴۲-۱۷۴۴)، بلکه مجلات قرن هفدهم و تفسیرهای قرن شانزدهم بر متون بت‌پرستی و مسیحی از عهد عتیق و اوایل قرون وسطی را نیز غارت کردند . و جمهوری خواهان نامه‌ها به مکاتبات خود، در مقیاسی بی‌سابقه ادامه دادند۲۵. دیدرو و دالامبر، همچون منتسکیو، (۱۶۶۹-۱۷۵۵)، پاول-هنری تیری دهولباخ (۱۷۲۳-۱۷۸۹)، و ژان ژاک روسو (۱۷۱۲-۱۷۷۸) مکاتبه کنندگان فعالی بودند. اما فلاسفه تنها جمهوری‌خواهان نامه‌ها نبودند. به عنوان مثال گیاه شناس مشهور کارل لینائوس (۱۷۷۰۷-۱۷۷۸) را در نظر بگیرید. وی تقریبا با دویست نفر در سوئد و دو برابر آن از سایر کشورها، در اروپا و همچنین از آسیا و آفریقا مکاتبه می‌کرد. حدود سه‌هزار نامه، که او از ۶۶۰ نفر دریافت داشته، باقی مانده‌اند. در راس آن، تقریبا به همین تعداد نامه‌هایی وجود دارند، که خود وی نوشته و ارسال کرده است۲۶. بنیامین فرانکلین همه‌چیزخوار یک نامه‌نگار مشتاق بود: جریانی دایمی از نامه‌ها از طرف او و به او اقیانوس اطلس را در می‌نوردید. تعداد مکاتبات باقی مانده وی بالغ بر پانزده‌هزار نامه است. در نامه‌ها او به‌طور طبیعی به سیاست و برق اشاره می‌کند، اما آنها همچنین نشان می‌دهند که فرانکلین به طیف موضوعاتی از هواشناسی تا اخلاقیات علاقه‌مند بوده است. و چنان‌چه به بزرگترین فیلسوف قرن، امانوئل کانت (۱۷۲۴-۱۸۰۴) بنگریم، مشاهده خواهیم کرد که او نیز از رویه معمول یک شهروند جمهوری نامه‌ها استفاده کرد. وی مکاتبه‌ای پرجنب و جوش و گسترده را ادامه داد، که در ویژگی معاشرت پذیری فرهیختگان جمهوری نامه‌ها نوشته شده بود. او اشعاری برای دیدار پژوهش‌گران و مرثیه‌هایی برای همکاران درگذشته می‌سرود، و از مکالمه با فرهیختگان روی میز شام لذت زیادی می‌برد. او بسیاری از دانشجویان را که از وی توصیه‌نامه می‌خواستند پذیرفت، بیشتر از دانش‌مندانی که صرفا از آن دانشجویان به عنوان بهانه‌ای برای گفتگو با کانت استفاده می‌کردند. دیگران خود را مستقیما معرفی نمودند، به عنوان مثال یک ساموئل کولنبوش Samuel Collennbusch (۱۷۲۴-۱۸۰۳) واقعی، که خود را در نامه‌ای به کانت به عنوان پیرمردی که تقریبا نابیناست توصیف می‌کند. پس از آن که کسی چندین بار برایش «اخلاق و دین شما» را خوانده بود (ظاهرا اشاره به کتاب متافیزیک اخلاق (۱۷۸۵) و دین در محدوده عقل صرف (۱۷۹۳) کانت است)، این کتاب مقدس کوبنده پرهیزکار به دام کانت می‌‌افتد: «آن‌چه که در آن‌جا نوشته‌اید، ایمانی خالص، تهی از همه امید، و اخلاقی کاملا ناب، عاری از عشق، پدیده‌ای نادر و شگفت در جمهوری فرهیختگان است»۲۷. والتر بنیامین (۱۸۹۲-۱۹۴۰) این نامه را، همان‌طور که بود، در اثر منتخب مشهورش به نام مردم آلمان گنجاند، به قول تئودور آدورنو (۱۹۰۳-۱۶۶۹)، نامه مورد علاقه‌اش در تمام دوران۲۸. در اینجا کانت را در مخالفت با جمهوری نامه‌ها، در تضاد بین کانتیانیسم (کانت‌گرایی) و دین وحیانی می‌بینیم. درواقع، زمانی که یوهان گوتلیب فیشته (۱۷۶۲-۱۸۱۴) هنوز از «جمهوری ادبی فرهیختگان» صحبت می‌کرد، کانت هرگز زمانی در نوشته‌هایش به مفهوم جمهوری نامه‌ها اشاره‌ای نکرد. به‌نظر می‌رسد که این نشانه‌ای برای کاهش ارزش استعاره باشد ۲۹.
قرن نوزدهم: جمهوری نامه‌های زیبا
تاریخ نگاران دانش عموما توافق دارند که جمهوری نامه‌ها در دهه‌های پایانی قرن بیستم فروپاشید۳۰. به‌نظر می‌رسد اصطلاح جمهوری نامه‌ها در محافل دانشمندان و انسان‌گرایان قرن نوزدهم، که در شاخه‌های یادگیری خود تخصص داشته، و در این رشته‌ها تبلور می‌یافت تقریبا استفاده نمی‌گردد. دیگر یک فیلسوف طبیعی یا پژوهش‌گر قدیمی بودن کافی نبود: هر فرد در یک رشته مانند شیمی یا فلسفه یونان، در نجوم یا فرهنگ نژادی قرون وسطایی که در آن دولت‌های جدید به دنبال ریشه‌هایی برای خلق هویت‌های ملی خود بودند تخصص داشت. اما صداهای اخیر تا قرن نوزدهم برای پایداری شبکه معتادان اطلاعاتی پان‌اروپایی ما، به‌ویژه در زندگی روشنفکری آمریکایی بحث و جدل میکنند۳۱. درواقع، ممکن است چنین باشد که جمهوری نامه‌های قرن نوزدهم با یک چرخش دیگر: چرخش ادبی دوام آورد. در حالی که پدر روحانی هنری باپتیست گریگوار (پدر گریگوار، ۱۷۵۰-۱۸۳۱) «طرح‌ها» را برای انجمن «دانشوران، اهل ادب و هنرمندان» (۱۸۱۶-۱۷) جهت پیش‌برد آن‌چه که وی «همبستگی ادبی میان دانشوران همه ملل» (۱۸۲۴) می‌نامید در تلاشی دیر هنگام برای حفظ جامعه دانشور،فلسفی و علمی جمهوری منور نامه‌ها منتشر کرد،۳۲ اصطلاح جمهوری نامه‌ها در واقع به گلچین‌های شعر اتلاق می‌شد.آیا جمهوری نامه‌ها به جمهوری نامه‌های زیبا بدل شد؟ در واقع، چارلز بودلر (۱۸۲۱-۱۸۶۷) و دیگر نمایندگان ادبیات منحط فرانسوی و انگلیسی نیمه دوم قرن نوزدهم پیرامون چگونگی این که شاعران و داستان نویسان می‌توانند یک ضد فرهنگ جهانی علیه تنگ‌نظری ادبیات ملی شکل دهند سخت و عمیق فکر می‌کردند۳۳. در قاره آمریکا، مولفان عبارت جمهوری نامه‌ها Republica de las letras را برای نشان دادن و تشخص خودشان، اغلب در سطح گرو‌ه‌های ملی، شبکه مجموعه‌های ادبی به کار می‌بردند۳۴. باید دید تا چه حد «جمهوری نامه‌ها» هنوز یک ایده‌ال حیاتی یا صرفا یک استعاره تندنویسی برای اشاره به شاعران، نمایشنامه نویسان و رمان نویسان بود، صرف‌نظر از این که آنها از طریق نامه ارتباط برقرار می‌کردند یا نه. اما سنت روشنی یافته مجلات ادبی برعکس به پایان نرسیده بود.
قرن بیستم: از جامعه روشنفکری تا علمی
حتی یورش جنگ بزرگ نیز نتوانست آرمان‌های دنیای یادگیریجهان وطنی را نابود کند. درواقع، پس از این جنگ بود که نویسندگانی چون رومن رولاند (۱۸۶۶-۱۹۴۴)، پاول والری (۱۸۷۱-۱۹۴۵) استفان تسوایگ (۱۸۸۱-۱۹۴۲) و تی.اس. الیوت تلاش کردند با ایجاد شبکه‌های مکاتباتی جدید، راه‌اندازی مجلات بین رشته‌ای و برگزاری کنفرانس‌های ادبی بین‌المللی برای تجلیل از میراث مشترک ادبی و هنری اروپا جمهوری نامه‌ها را بازسازی نمایند۳۵. رولاند Rolland صلح طلب در سال ۱۹۱۹ میلادی پایه‌گذاری «جمهوری اروپایی خرد» را آغاز نمود، الیوت مجله کریتریون Criterion را در ۱۹۲۱ میلادی برای تسهیل نقد ادبی بین اروپایی بنیان گذاشت، و جامعه ملل در ۱۹۲۴ میلادی یک کمیته بین‌المللی برای همکاری فکری راه اندازی کرد. اصطلاح «جمهوری نامه‌ها» اغلب در این محافل مورد اشاره بود. رولاند و تسوایگ مکاتبه فشرده‌ای را پیرامون ضرورت ایجاد جامعه‌ای فکری به مفهوم اروپایی ادامه دادند. رولاند در سال ۱۹۲۰ میلادی به دوست دیگری نوشت:
ذهن بین‌المللی با شخصیتی مطلق و ابدی اهداء شده:
دروغ نگفتن، نه در سخن، و نه حتی در اندیشه. هرگز به
مداخله در پژوهش آزاد و تشخیص عمومی حقیقت تن ندهید.
و بنابراین، او گروه بندی آزادانه افراد را می‌پذیرد، اما همه
وحدت‌گرایی رسمی تحت فرمان دولت، کلیسا یا حزب را رد می کند۳۶.
آرمان‌های این روشنفکران بسیار با روحیه به‌خاطر وحشت جنگ جهانی دوم به طرز وحشیانه‌ای شکست خوردند، اما حتی در آن زمان، این الیوت بود که در سال ۱۹۴۴ نوشت:
همه اهل ادب…صرف‌نظر از ملیت، زبان یا تعصب سیاسی، علاقه مشترکی دارند، که در این مورد شاید امیدواریم ذهن مشترکی داشته باشیم… چنین توافقی محتوای بیشتری به عبارت «جمهوری نامه‌ها» می‌بخشد. «جمهوری» یا (به عبارتی قوی‌تر) «برادری» نامه‌ها، خوشبختانه، خواستار آن نیست که همه اهل ادب بایستی یکدیگر را دوست داشته باشند- همیشه حسادت و دسیسه در میان نویسندگان بوده و خواهد بود: اما این بدان معناست که ما رابطه‌ای متقابل، و تعهدی متقابل نسبت به آرمان مشترک داریم۳۷.
به نظر می‌رسد این به ستایش فرانچسکو باربارو در سال ۱۴۱۷ میلادی درباره پوجیو براچیولینی به‌خاطر کمک‌هایش به نفع مشترک همه پژوهش‌گران و مولفان اروپا نزدیک باشد.
شاید این قصه نویسان و شاعران بودند که به طرح طنز پساجنگ جهانی دوم اشمیت همان پدیده در آینده‌ای پساجنگ جهانی سوم الهام بخشیدند. در نیمه دوم قرن بیستم، جمهوری نامه‌ها حلقه سالیان نوستالژیک را برای بازگشت به زمانی که دانش و ادبیات بسیار مورد احترام بودند، از لحاظ جهانی مورد پرستش قرار داشتند و آزادانه در دنیایی که با پیوندهای محکمی از احترام متقابل و دوستی بین زنان و مردان با هم گره خورده و با هم مبادله می‌شد، کرسی‌های مجسم دانش که گنجینه‌های مغز آنها در مدارا، فروتنی و نگرش لیبرال نسبت به هردوی همکاران متوسط و محترم‌ترین آنها را در خود جای میداد حفظ کرد. این جمهوری ذهن ادغام هنرمندان تجسمی و آهنگسازان را، که منجر به آن‌چه که ما می‌توانیم آن را چرخش هنری بخوانیم دید.
پس از جنگ جهانی دوم، آرمان‌شهر گرایی (اتوپیانیسم) دوره جنگ برای همیشه از دست رفت. در حالی که روشنفکران آلمانی که در دهه ۱۹۳۰ میلادی آواره شده بودند دانشگاه انگلو-آمریکایی را به سنت‌های پژوهشی تزریق می‌کردند (در حالی که خبرنگاران پر جنب و جوش با همکاران قاره‌ای خود ادامه می‌دادند-یا هنوز چیزی از آنها بجا بود)، دانشمندان آلمانی پس از جنگ برای کار بر روی مخالفان افراطی آرمان‌های جمهوری نامه‌ها به ایالات متحده فرستاده شدند: انتقال دانش رایگان نبود، نه دو جانبه و نه باز. با آغاز مسابقه تسلیحاتی، می‌توانیم به‌جای جمهوری نامه‌ها از جامعه علمی بین‌المللی سخن به میان آوریم. در نیمه دوم قرن هفدهم جمهوری نامه‌ها قبلا یک چرخش علمی طبیعی را تجربه کرده بود، اما اکنون علوم طبیعی کاملا تسلط یافته است. با این حال، نوسانات رابرت جی اُپنهایمر (۱۹۰۴-۱۹۶۷)، رئیس پروژه مانهاتان، با توجه به توسعه بمب هیدرژنی نشان می‌دهند که گرایش به صلح طلبی و انترناسیونالیسم به مردی از دانش خبر داد که به‌خاطر انتقادش از مسابقه تسلیحاتی به دلیل همدردی‌های کمونیستی متهم شده است. اخلاقیات هرگز در ایجاد گفتمان جامعه علمی و پژوهشی بین المللی متوقف نشد. این سنتی است، که مارتا نوسباوم (-۱۹۴۷ ) Nussbaum Martha در تلاش قرن بیست و یکمی خود برای حفظ سنت علوم انسانی و انسانیت به روی آن بنا نهاده است. و این ما را به دوران خودمان می‌رساند.
قرن بیست ویکم: جمهوری نامه‌های دیجیتالی
پیتر بورک ( -۱۹۳۷ )استدلال می‌کرد که هنوز در جمهوری نامه‌ها زندگی می‌کنیم. زیرا همه ما ایمیل نویسان سخت کوش، و حامیان سیاست‌های دسترسی آزاد و هواداران کتابخانه کتاب‌های گوگل Google نیستیم، کتابخانه‌ای جهانی که بزرگتر و بهتر از تخیلی‌ترین نامه‌های جمهوری‌خواهان قابل جستجو و پژوهش است که قبلا هرگز نمی‌توانستند خواب آن را هم ببینند؟۳۸ با فرض این که ما هنوز در جمهوری نامه‌ها زندگی می‌کنیم، جامعه علمی و دانشورانه بین‌المللی امروزی مرحله جدیدی در تاریخ آن را نشان می‌دهد: چرخش دیجیتال. اقتصاد شراکتی دوباره در دستور کار قرار گرفته است، و ما ممکن است جمهوری نامه‌ها را به عنوان دانش مشترکی knowledge commons تصور کنیم، که جنبش دسترسی آزاد را پیشاپیش ترسیم کرد.۳۹
چرخش دیجیتالی نه تنها ابزارهای ارتباطی ما را متحول کرد، بلکه همان کار را جهت مطالعات ما در مورد ارتباطات گذشته و شبکه‌های اجتماعی نیز وعده می‌دهد. تاریخ مفهمومی Begriffsgeschite جمهوری نامه‌ها به عنوان مفهومی پیوسته در تاریخ دانش اروپایی، چارچوبی برای تاریخ فکری جایگزین اروپا و شکل‌گیری هویت اروپایی که جنبه‌هایی را پکپارچه می‌کند که معمولا قطع شده‌اند ارائه می‌نماید: این امر فراتر از مرزهای سنتی در گاه‌شماری، ملیت، زبان، رشته‌ها، ژانر، جنس، و نهادها می‌رود. میراث باستانی یونانی و رومی را به تصاحب و تخصیص آن در رنسانس پیوند می‌دهد؛ اومانیسم و انسان‌گرایی گذشته را به انقلاب علمی گره می‌زند و پلی بین روشنگری و شکل‌گیری رشته‌های علمی فراهم می‌آورد; این نشان می‌دهد که آرزوها در قرن بیستم، زمانی که جمهوری نامه‌ها از یک ایده آل به آرمان‌شهر َUtopia تبدیل می‌شد چه رمانتیک ادامه یافته، و ظاهرا برای همیشه در جنگ سرد گم شد. اما در قرن ما، تا زمانی که به ارتباطات بین فرهنگی، فرامذهبی و بین‌المللی از طریق نامه‌ها ادامه می‌دهیم جمهوری نامه‌ها به قالب جدیدی بازگشته است.
تاریخ شگفت انگیز پروتئان Protean مربوط به جمهوری نامه‌ها نیز یک چالش است: چگونه می‌توانیم به‌طور منطقی همه این جنبه‌ها را در یک سنتز یا هم نهاد ادغام کنیم؟ چه منابعی را می‌خواهیم درنظر بگیریم؟ ما حتی نمی‌دانیم طی قرون متمادی جمهوری نامه‌ها چه تعداد افرادی را شامل می‌شد. برای ارائه نظر پیرامون چالش‌هایی که با آنها روبروییم، اجازه دهید موردی را ارائه کنم.
داده‌های کلان: تجزیه و تحلیل طبقه‌بندی و اندازه جمهوری نامه‌ها
از چهاردهه نخستین قرن شانزدهم، حدود۳۲۰۰ نامه، که با بیش از هفتصد نفر مبادله شده، از مکاتبات اِراسموس به ما رسیده اند۴۰. اراسموس در آن‌چه که ما می‌توانیم آن را محافل نخبه‌گان جمهوری نامه‌ها بنامیم ساکن شد. در آن‌جا صدها نفر، شاید هم هزاران نفر از افراد فرهیخته بودند که در دوره او هیچ مدرکی مبنی بر ارتباط با اراسموس از آنها نداریم. یکی از نمونه‌های متعدد «طبقه متوسط» جمهوری نامه‌ها انسان‌گرای هلندی هادریانس جونیوس است که قبلا ذکر آن رفت. او با بیش از صد نفر مکاتبه می‌کرد، از جمله بزرگانی چون پژوهش‌گر حقوقی و نماد‌نویس ونیزی آندریا آلسیاتو (۱۴۹۲-۱۵۵۰)، گیاه شناس سینی (منسوب به شهر سیِنا در ایتالیا) پیِترو ماتیولی (۱۵۰۱-۱۵۷۷)، انسان‌گرای کتاب مقدس بنیتو آریاس مونتانو (۱۵۲۷-۱۹۸)، شاعر لاتین مجارستانی سامبوکوس (۱۵۳۱-۱۵۸۴)، و کریستوفر پلانتین مقیم آنتورپ (۱۵۰۲-۱۵۸۹)، ریاست بزرگترین چاپخانه اروپا. قابل درک است که جونیوس Juniusهرگز با اِراسموس مکاتبه‌ای نداشت (زمانی که اراسموس در سال ۱۵۳۶ میلادی درگذشت او تازه ۲۵ ساله شده بود) یا بحرالعلوم فرانسوی گیوم بوده Guillaume Bude (۱۴۶۷-۱۵۴۰)، اما وی می‌توانست با ستارگان جدید آینده در سپهر یادگیری اروپا مکاتبه داشته باشد: ژوزف اسکالیگر Joseph Scaliger بحرالعلوم فرانسوی که قبلا از او نام برده شد و رقیب وی یوستوس لیپسیوس Justus Lipsius (۱۵۴۷-۱۶۰۶). اگرچه حتی یونیوس Junius برای دوره‌هایی پایدار در ایتالیا، پاریس و انگلستان زندگی می‌کرد، هیچ ارتباطی با مشاهیر معاصری چون ژولیوس سزار اسکالیگر زاده ایتالیا (۱۸۸۴-۱۵۵۸)، پزشک گیاه‌شناس- جانورشناس-شاعر-واژه‌شناس سویسی کُنراد گسنر (۱۵۱۶-۱۵۶۵)، واژه‌شناس فرانسوی آدریانوس تورنبوس (۱۵۱۲-۱۵۶۵)، شاعر بزرگ رنسانس جین دورات (۱۵۰۸-۱۵۸۸)، یا متخصص زبان یونانی دنیس لامبین (دیونیسیوس لامبینوس ۱۵۷۲- ۱۵۲۰) نداشت. با این حال، او در چیزهای زیادی با این مردان مشترک بود، با کتاب‌های آنها از نزدیک آشنا بود. جونیوس، که در کشور خودش به عنوان «اراسموس ثانی» شناخته شده بود، اصلا پژوهش‌گری ایالتی نبود: یک واژه‌شناس پُر بار یونانی و لاتین، مورخ، پزشک، گیاه‌شناس، شاعر بود، او همچنین یک کتاب نماد موفق، ترجمه‌های لاتین متون یونانی، تفاسیری بر اشعار شعرای معروف و گمنام یونانی و رومی، و همچنین یک فرهنگ لغت هشت زبانه که در مدارس شمالی اروپا بیش از دو سده مورد استفاده عمومی بود آفرید. او با شاعر نجیب یانوس دوسا (۱۵۴۵-۱۶۰۴)، فیلسوف زبان عامیانه دیرک ولکرتس، کورنهرت (۱۵۲۲-۱۵۹۹)، و مارتن هیمسکرک نقاش ساکن هارلم (۱۵۷۴-۱۴۹۸) همکاری می‌کرد.۴۱ از مکاتبات وی ۴۲۸ نامه باقی مانده است.۴۲ شبکه جونیوس شاید یکی از ده‌ها شبکه‌های فرعی نامه‌نگاری را شکل میداد، که با تعدادی گره‌ها و نقاط به شبکه‌های دیگر پیوند داشتند. بر فراز او، دو رتبه وی را از اِراسموس مسن و بزرگتر جدا می‌ساختند، که با او سه خبرنگار مشترک داشت: آلسیاتو، استفن گاردینر اسقف لندن (۱۴۸۳-۱۵۵۵) و پتروس وولکانیوس که زمانی شاگرد اراسموس بود (پیش از ۱۵۲۱ و پس از ۱۵۵۹ میلادی). مادون او، وی در پیوند با شبکه‌های نامه نگاری محلی‌تر روسای مدارس کوچک بود، که برخی از آنها مفتخر بودند تا خود را خبرنگاران جونیوس بنامند. از طریق او، آنها فقط سه مرحله با اراسموس فاصله داشتند. اگر شبکه اراسموس شامل ششصد نفر می‌شد، جونیوس صد نفر و هریک از خبرنگاران وی شاید به طور میانگین یکی دوجین افراد را دربر می‌گرفتند، تعداد «شهروندان» جمهوری نامه‌ها حوالی سال ۱۵۵۰ میلادی مشتمل بر هزاران شهروند مهم و غیر مهم بود.
بنا به یک تخمین در زمان انقلاب فرانسه حدود پنج‌هزار خبرنگار فعال تنها در فرانسه وجود داشتند و در کل اروپا شاید چیزی حدود سی‌هزار نفر.۴۳ چنان‌چه همه اینها صدها نامه نوشته باشند، تعداد نامه‌ها به میزان سرسام‌آوری رسیده، بالغ بر میلیون‌ها می‌شوند. تنها بخش‌هایی از اینها از حوادث روزگار جان سالم بدر برده‌اند، اما برای ارائه نظری از آن‌چه بر سر ما آمده است: صدها کتابخانه آلمانی و هلندی در مجموع بیش از چهار میلیون نامه را نگهداری میکنند، که مورخ مراحل اولیه رنسانس تا به امروز هستند. از اوایل دوره مدرنِ جمهوری نامه‌ها شاید حدود یک یا دو میلیون نامه باقی مانده، که در بیش از صدها کتابخانه و بایگانی در داخل و خارج از اروپا پراکنده‌اند. چنان‌چه قادر به دیجیتالی کردن بخش‌هایی از اینها باشیم، از پیش می‌توانیم در باره «کلان داده‌ها» گفتگو کنیم. خوشبختانه، اخیرا ابتکاراتی توسعه یافته‌اند که دقیقا این کار را انجام دهند: جمهوری نامه‌ها را با متمرکز کردن سوابق کتاب‌خانه‌ایِ نامه‌ها و دیجیتالی کردن محتوای آنها به نقشه در می‌آورند.۴۴ با یادگیری از جنبه نظری جامعه شناسان و کارشناسان متن‌کاوی دیجیتال، مورخان آغاز به دستیابی به بینش درونی ساختار این شبکه اجتماعی بزرگ، دامنه جغرافیایی، توسعه زمانی، دامنه زبانی، شبکه‌های استنادی مشترک و تغییر الگوهای آن کرده‌اند. اما پیش از آن که بتوانیم در عمق ساختار تاریخ اجتماعی میراث فکری اروپا که در آن رسانه شگفت‌‌انگیز: یعنی نامه‌تجسم یافته است درک کنیم صَرف زمان زیاد، سرمایه‌‌گذاری هنگفت و کاربردی قابل تحسین را طلب خواهد کرد.
پانویس‌ها به لاتین:
۱. Part of this article was written in the context of the project “Thinking Classified:
Structuring the World of Ideas around 1800″, sponsored by the Dutch Organization
for Scientific Research (project nr. 360-20-330) and led by Prof. Dr. Paul Ziche
(Department of Philosophy and Religious Studies, Utrecht University). I am grateful
to Dr. Elizabethanne Boran (Edward Worth Library, Dublin; and editor of the just
published correspondence of James Ussher), for her very useful comments on a
first draft of this article. I am also much indebted to the editors of Groniek for their
valuable remarks and suggestions.
۲. J.A.H.G.M. Bots, Republiek der Letteren. Ideaal en werkelijkheid (Amsterdam:
APA-Holland University Press, 1977); Lorraine Daston, “The Ideal and Reality of the
Republic of Letters in the Enlightenment”, Science in Context vol. 4 (1991): 367-386.
۳. Hans Bots and Françoise Waquet, eds., Commercium Litterarium. La Communication
dans la République des Lettres. Forms of Communications in the Republic of Letters,
۱۶۰۰-۱۷۵۰ (Amsterdam and Maarssen: APA-Holland University Press, 1994).
۴. Marc Fumaroli, “The Republic of Letters”, Diogenes vol. 143 (1988), 129-154.
۵. Fritz Schalk, “Von Erasmus’ Res publica literaria zur Gelehrtenrepublik der
Aufklärung,” in Id., Studien zur französischen Aufklärung (Frankfurt am Main:
Vittorio Klostermann, 1977), 143-163.
What was the Republic of Letters?
۶. Dirk van Miert, “Letters, and Epistolography”, in Anthony Grafton, Glenn Most &
Salvatore Settis eds., The Classical Tradition (Cambridge, MA: Harvard University
Press, 2010), 520-523.
۷. The book was only published twenty-five years later: Antibarbarorum liber unus,
Basel: J. Frobenius, 1520, 41: ‘Alii enim literariam Rempu[blicam] tanquam funditus
deletam cupiunt; alii imperium non quidem prorsus extinguere, sed arctioribus
finibus includere moliuntur. Postremi ita Remp[ublicam] salvam esse volunt, ut
afflictissimam velint, quippe in qua ipsi tyrannidem occupent.’
۸. Lisa Jardine, Erasmus, Man of Letters: The Construction of Charisma in Print
(Princeton, NJ: Princeton University Press, 1993).
۹. Constance M. Furey, Erasmus, Contarini, and the Religious Republic of Letters
(Cambridge: Cambridge University Press, 2006).
۱۰. William Stenhouse, Reading Inscriptions and Writing Ancient History. Historical
Scholarship in the Late Renaissance (London: Institute of Classical Studies, 2005).
۱۱. Candice Delisle, “‘The Spices of Our Art’. Medical Observation in Conrad Gessner’s
Letters”, in Dirk van Miert, ed., Communicating Observations in Early Modern
Letters, 1500-1675. Epistolography and Epistemology in the Age of the Scientific
Revolution (London and Turin: The Warburg Institute and Nino Aragno Editore,
۲۰۱۳), ۲۷-۴۲ (۲۷).
۱۲. Brian W. Ogilvie, The Science of Describing. Natural History in Renaissance Europe
(Chicago and London: The University of Chicago Press, 2006).
۱۳. See the examples in Van Miert, Communicating Observations.
۱۴. Ann M. Blair, Too Much to Know. Managing Scholarly Information before the
Modern Age (New Haven and London: Yale University Press, 2010).
۱۵. Jeanine De Landtsheer and Henk Nellen, eds., Between Scylla and Charybdis.
Learned Letter Writers Navigating the Reefs of Religious and Political Controversy
in Early Modern Europe (Leiden and Boston: Brill, 2011).
۱۶. Joseph Scaliger (Touffou) to Pierre Daniel (Paris), 24 March [1565], in Paul Botley
and Dirk van Miert, eds., The Correspondence of Joseph Scaliger, 8 vols (Geneva:
Droz, 2012), vol. 1, 7-9.
۱۷. Hadrianus Junius, Epistolae, quibus accedit eiusdem vita (Dordrecht: V. Caimax,
۱۶۵۲), ۱۳۲: ‘Vale, ornatissime Velsi, et Rempu[blicam] literariam, ut facis, adiuva’.
۱۸. Paul Dibon, “Les échanges épistolaires dans l’Europe savante du XVIIe siècle”, Revue
de synthèse vol. 81-82 (1976), 31-50.
۱۹. Petrus Burmannus, “Oratio funebris in obitum Joannis Georgii Graevii” [۱۷۰۳],
in J. G. Graevius, Orationes quas Ultraiecti habuit (Leiden: Johannes du Vivie,
۱۷۱۷), ۵۵۹-۶۰۷ (۵۸۹): ‘…quantum molestiae et laboris, quo sibi totos saepe dies
perire querebatur, iis exarandis exhauserit: quanti ipsi hoc commercium literarum
steterit, ut quintam fere stipendii partem quotannis pro vectura merces absumeret,
si singulatim recensere vellem, patientia vestra abuterer’.
۲۰. Eric Jorink, Reading the Book of Nature in the Dutch Golden Age, 1575-1715
(Leiden and Boston: Brill, 2010).
۲۱. Anthony Grafton, “A Sketch Map of a Lost Continent: The Republic of Letters”,
Republics of Letters vol. 1:1, 2008, at: http://arcade.stanford.edu/rofl/sketch-map286
lost-continent-republic-letters.
۲۲. Katharine Park and Lorraine Daston, The Cambridge History of Science, volume
۳: Early Modern Science (Cambridge: Cambridge University Press, 2006).
۲۳. Dena Goodman, The Republic of Letters. A Cultural History of the French
Enlightenment (Ithaca and London: Cornell University Press, 1994); Anne Goldgar,
Impolite Learning. Conduct and Community in the Republic of Letters, 1680-
۱۷۵۰ (New Haven and London: Yale University Press, 1995); Martin Mulsow, Die
unanständige Gelehrtenrepublik. Wissen, Libertinage und Kommunikation in der
Frühen Neuzeit (Stuttgart and Weimar: J.B. Metzler, 2007).
۲۴. Frank Grunert and Friedrich Vollhardt, eds., Historia literaria: Neuordnungen des
Wissens im 17. und 18. Jahrhundert (Berlin: Akademie Verlag, 2007).
۲۵. Ulrich Johannes Schneider, ed., Kultur der Kommunikation. Die europäische
Gelehrtenrepublik im Zeitalter von Leibniz und Lessing (Wiesbaden: Harrassowitz
Verlag, 2005).
۲۶. For the edition of Linnaeus’s correspondence, see http://linnaeus.c18.net/Doc/lbio.
php.
۲۷. Collenbusch to Kant, 23 January 1795 (Kant, Briefwechsel, Bd. 3: 1795-1803.
Nachträge und Anhang (Berlin: Reimer, 1902 (= AA XII)), no. 649, p. 2): ‘Was Sie
Da Geschriben Haben, Ein Von aller Hoffnung gantz reiner Glaube und ein Von
aller Liebe gantz Reine Morall, – Daß ist eine seltsame Erscheinung in Der Repuplick
Der Gelehrten.’
۲۸. Detlef Holz [=Walter Benjamin], ed., Deutsche Menschen. Eine Folge von Briefe
(Luzern: Vita Nova Verlag, 1936), 28-30.
۲۹. Dirk van Miert, “Immanuel Kant and the Republic of Letters”, paper read at Oxford,
Annual Meeting of the British Society for Eighteenth-Century Studies, 8 January
۲۰۱۵; Kasper Risbjerg Eskildsen, “How Germany Left the Republic of Letters”,
Journal of the History of Ideas vol. 65:3 (2004), 421-432.
۳۰. Hans Bots and Françoise Waquet, La République des Lettres (Paris: Belin, 1997),
translated into Italian in 2005. This is the only book-length history of the Republic
of Letters, and its conciseness and clarity make it the best available introduction into
the Republic of Letters. Marc Fumaroli’s La République des Lettres, Paris: Éditions
Gallimard, 2015 (published first, in 2013, in Spanish translation), draws on a lifetime
engagement with the Republic of Letters and consists of papers published or
presented predominantly in the 1980s and 1990s. Like Bots and Waquet, Fumaroli
proceeds no further than the French Revolution.
۳۱. Caroline Winterer, “Where is America in the Republic of Letters?”, Modern
Intellectual History vol. 9 (2012), 597-623 (see in particular the literature mentioned
there in note 12 on p. 602).
۳۲. Bernard Plongeron, ed., L’abbé Grégoire et la République des Savants (Paris: Éditions
du CTHS, 2001).
۳۳. Matthew Potolsky, The Decadent Republic of Letters. Taste, Politics, and
Cosmopolitan Community from Baudelaire to Beardsley (Philadelphia: University
of Pennsylvania Press, 2012).
۳۴. Belem Clark de Lara and Elisa Speckman Guerra, eds., La república de las letras.
What was the Republic of Letters?
Asomos a la cultura escrita del México decimonónico, 3 vols (Mexico: Universidad
Nacional Autónoma de México, 2005).
۳۵. Antoine Compagnon, ed., La République des Lettres dans la Tourmente (1919-1939)
(Paris: CNRS and Alain Baudry et Cie, 2011).
۳۶. ‘L’Internationale de l’Esprit a un caractère absolu et éternel: ne pas mentir, ni
en parole, ni en pensée; ne jamais tolérer une entrave à libre recherché et à la
constatation publique de la vérité. Et, par suite, elle admet de libres groupements,
mais elle se refuse à tout unitarisme official et commandé d’état, d’église ou de Parti’
(letter to J.R. Bloch, cited by Marleen Rensen, “The Republic of Letters in Interwar
Europe”, unpublished conference paper).
۳۷. T.S. Eliot, “The Man of Letters and the Future of Europe”, The Norseman, July and
August 1944, 243-248. Adapted from an unpublished conference paper by Marleen
Rensen (Amsterdam: University of Amsterdam, 2012).
۳۸. Peter Burke, “The Republic of Letters as a Communication System. An Essay in
Periodization”, Media History vol. 18, nos 3-4 (2012), 395-407.
۳۹. Joel Mokyr, “‘The Market for Ideas and Economic Growth: A Historical Perspective”,
appositely refered to here in digital multimedial format as a live recording of a paper
delivered under this title: https://innovationpolicyplatform.org/content/marketideas-
and-economic-growth-historical-perspective.
۴۰. Christoph Kudella, “Erasmus and the Sixteenth-Century Respublica Litteraria: Of
Letters, Data, and Networks” (Oxford: Cultures of Knowledge Seminar Series, 7
November 2013), at: http://www.culturesofknowledge.org/?page_id=4472.
۴۱. Dirk van Miert, ed., The Kaleidoscopic Scholarship of Hadrianus Junius (1511-1575).
Northern Humanism at the Dawn of the Dutch Golden Age (Leiden and Boston:
Brill, 2011).
۴۲. Chris Heesakkers and Dirk van Miert, “An Inventory of the Correspondence of
Hadrianus Junius (1511-1575)”, Lias. Journal of Early Modern Intellectual Culture
and its Sources vol. 37:2, 2010, 108-268.
۴۳. Laurence Brockliss, Calvet’s Web: Enlightenment and the Republic of Letters in
Eighteenth-Century France (Oxford: Oxford University Press, 2002).
۴۴. www.republicofletters.net and www.culturesofknowledge.org, with links to a variety
of resources with digitized letter collections and podcasts of lectures on epistolary
networks. A now somewhat outdated list of articles, editions of correspondences
and online resources is available at my old project website: http://warburg.sas.ac.uk/
research/projects/scaliger/sources-for-early-modern-letters/.
۱– بخشی از این مقاله در زمینه طرح «تفکر طبقه‌بندی شده: ساختن دنیای ایده‌ها حدود سال ۱۸۰۰ میلادی» نوشته شده، توسط سازمان هلندی پژوهش‌های علمی (پروزه شماره ۳۶۰-۲۰-۳۳۰) حمایت گردیده و توسط پروفسور دکتر پاول زیخه (دپارتمان فلسفه و مطالعات دینی، دانشگاه اوترخت) هدایت شده است. من از دکتر الیزابت‌‌آنه بوران (کتابخانه ادوارد ورث، دوبلین؛ و سردبیر عادل مکاتبات منتشر شده ی جیمز اوشر) برای نظرات بسیار مفیدش در مورد اولین پیش‌نویس این مقاله سپاسگزارم. همچنین مدیون سردبیران گرونیک به‌خاطر نکات و پیشنهادات ارزشمندشان هستم.
۲- جمهوری نامه‌ها، ج. آ. اچ. ام بوتس. ایده‌ال و واقعیت (آمستردام: انتشارات دانشگاه آپا- هلند، ۱۹۷۷)؛ لوراین داتسون، «ایده‌ال و واقعیت جمهوری نامه‌ها در روشنگری»، دانش در متن جلد ۴ (۱۹۹۱): ۳۶۷-۳۸۶.
۳– هانس بوتس و فرانسوا ویکِی، ویرایش‌ها، داد و ستد ادبی ، مکاتبات جمهوری نامه‌ها. اشکال مکاتبات در جمهوری نامه‌ها، ۱۶۰۰-۱۷۵۰ (آمستردام و مارسن: انتشارات دانشگاه آپا- هلند، ۱۹۹۴.
مارک فومارولی، «جمهوری نامه‌ها»، دیوژنز جلد ۱۴۳ (۱۹۸۸)، ۱۲۹-۱۵۴. -۴
۵– فریتز شالک، جمهوری نامه‌ها «از اراسموس تا جمهوری نامه‌های روشنگری» در شناسه.، مطالعات پیرامون روشنگری فرانسه (فرانکفورت آم ماین: ویتوریو کلاسترمان، ۱۹۷۷)، ۱۴۳-۱۶۳.
۶ – دیرک فان میر، «نامه‌ها، و هنر نامه نگاری»، در ویرایش‌های آنتونی گرافتون، گلن موست و سالواتور ستیس.، سنت کهن (کمبریج، ام آ: انتشارات دانشگاه هاروارد، ۲۰۱۰)، ۵۲۰-۵۲۳.
۷– این کتاب تنها بیست و پنج سال بعد منتشر شد: Antibarbarum liber unus بازل: ج. فوربینیوس، ۱۵۲۰، ۴۱: «برای آنها جمهوری ادبی همجنین» آنها می‌خواستند که این واژه را از ین ببرند، دیگران البته امپراتوری را کاملا خاموش نکردند، بلکه آن را دقیق‌تر زیر نظر گرفتند تا مرزها حفظ شوند. در نهایت می‌خواهند که جمهوری نجات یابد، به‌طوری که مصیبت زده‌ترین افراد را می‌خواهند، زیرا آنها خود ظلم را اشغال کرده‌اند.
۸- لیزا ژاردین، اراسموس، مرد نامه‌ها: ساختار جذابیت در چاپ (پرینستون، نیوجرسی: انتشارات دانشگاه پرینستون، ۱۹۹۳).
کنستانس ام. فیوری، کنتارینی، و جمهوری دینی نامه‌ها (کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج، ۲۰۰۶). -۹
۱۰ – ویلیام استنهاوس، خواندن کتیبه‌ها و نوشتن تاریخ باستان. بورسیه تحصیلی تاریخی در پایان رنسانس (لندن: موسسه مطالعات باستانی، ۲۰۰۵).
۱۱- کندیس دلایسل، « چاشنی‌های هنر ما. مشاهده پزشکی در نامه‌های ُکنراد گسنر»، در ویرایش دیرک فان میر، مشاهدات برقراری ارتباط در نامه‌های مدرن اولیه، ۱۵۰۰-۱۶۷۵. هنر نامه‌نگاری و معرفت شناسی در دوران انقلاب علمی (لندن و تورین: موسسه واربورگ و ناشر نینو آراگنو، ۲۰۱۳)، ۲۷-۴۲ (۲۷)
۱۲– برایان دبلیو. اوجیلوی، دانش توصیف. تاریخ طبیعی در رنسانس اروپا (شیکاگو و لندن: انتشارات دانشگاه شیکاگو، ۲۰۰۶).
مثال‌ها را در مشاهدات برقراری ارتباط فان میرت ببینید. -۱۳
۱۴- آن ام. بلر، بیش ازحد برای دانستن. مدیریت اطلاعات علمی پیش از دوره مدرن (نیوهافن و لندن: انتشارات دانشگاه ییل، ۲۰۱۰).
۱۵- ویرایش‌های جنین دِ لندتس‌هیر و هنک نلین، میان سلا و کریبده. نامه نویسان فرهیخته صخره‌های مناقشه دینی و سیاسی را در اروپای مدرن اولیه در می‌نوردند (لایدن و بوستون: بریل، ۲۰۱۱).
۱۶- جوزف اسکالیگر (توفو) به پییره دانیل، ۲۴ مارس (۱۵۶۵)، در ویراش‌های پاول بوتلی و دیرک فان میرت، مکاتبات جوزف اسکالیگر، ۸ جلدی (ژنو: دروز، ۲۰۱۲، جلد ۱و ۷-۹.
۱۷– هاردیانوس جونیوس، نامه‌هایی که در آن زندگی به همان روال می‌گذرد ( شهر دودرِخت: وی. کایماکس، ۱۶۵۲)، ۳۲: خداحافظ، زیباترین ولسی ، و به جمهوری ادبی کمک کن همچنان که می‌کنی.
۱۸- پاول دیبون، «مبادلات نامه‌نگاری در اروپای علمی قرن هفدهم»، مجله تجدید نظر خلاصه جلد ۸۱-۸ (۱۹۷۶)، ۳۱-۵۰.
۱۹– پتروس بورمانوس، «مراسم تشییع جنازه در مرگ جورجیوس گراویوس» (۱۷۰۳)، در ج. جی گراویوس Orationes quas Ultraiecti habuit (Leiden: Johannes du Vivie, (۱۷۱۷)، ۵۵۹-۶۰۷ (۵۸۹): «… او گله کرد که دارد هلاک می‌شود، با اخاذی از آنها خود را خسته کرده است: این تبادل نامه‌ها چقدر ارزش داشت؟ او می‌خواست هرساله یک پنجم دستمزد خود را برا کالسکه خرج کند، اگر بخواهم آنها را به‌صورت جداگانه بررسی کنم، از صبر شما سوء استفاده خواهم کرد».
اریک یورینک، خواندن کتاب طبیعت در عصز طلایی هلند ۱۵۷۵-۱۷۱۵ (لایدن و بوستون: بریل، ۲۰۱۰). -۲۰
۲۱- آنتونی گرافتون، « نقشه ترسیمی قاره گمشده: جمهوری نامه‌ها»، جمهوری نامه‌ها جلد ۱:۱ در http://arcade.stanford.edu/rofl/sketch-map lost-continent-republic-letters
۲۲- کاترین پارک و لوراینه داتسون، تاریخ دانش کمبریج، جلد ۳: دانش مدرن اولیه (کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج، ۲۰۰۶).
۲۳ – دنا گودمن، جمهوری نامه‌ها. تاریخ فرهنگی روشنگری فرانسه (ایتاکا و لندن: انتشارات دانشگاه کُرنل، ۱۹۹۴)؛ آنه گلدگار، یادگیری بی‌ادبانه. رفتار و اجتماع در جمهوری نامه‌ها، ۱۶۸۰-۱۷۵۰ (نیوهافن و لندن: انتشارات دانشگاه ییل، ۱۹۹۵)؛ مارتی مولسو، جمهوری علمی بی‌نزاکت . دانش، آزادی‌خواهی و ارتباطات در دوره مدرن اولیه (اشتوتگارت و وایمار: جی بی متزلر، ۲۰۰۷).
۲۴- ویرایش‌های فرانک گرونتر و فریدریش فولهارد.، تاریخ ادبیات: سازمان‌دهی مجدد دانش در قرون هفدهم و هیجدهم (برلین: آکادمی ورلاگ ۲۰۰۷).
۲۵- ویرایش اولریش یوهانس اشنایدر.، فرهنگ ارتباطات. جمهوری نامه‌های اروپایی در عصر لایبنیز و لسینگ (ویسبادن: هاراسوویتز).
۲۶ – برای نسخه مکاتبات لینه( لینائوس)، به http://linnaeus.c.18.net/Doc/Ibio.php مراجعه شود.
۲۷– کولنبوش به کانت، ۲۳ ژانویه ۱۷۹۵ (کانت، مکاتبات ، بی‌دی. ۳: ۱۷۹۵-۱۸۰۳. مکمل‌ها و پیوست‌‌ها (برلین ریمر، ۱۹۰۲ ( برابر با AA XII)، شماره ۶۴۹، صفحه ۲): از آن‌جایی که نوشته‌ام، ایمانی که کاملا ناب است از همه امید و از… و از همه عشق، اخلاقی کاملا ناب – این پدیده‌ای عجیب در جمهوری فرهیختگان است». ۲۸ . دتلف هولز. ( برابر والت.
ویرایش دتلف هولز{= والتر بنیامین}.، مردم آلمان. یکسری نامه (لوسرن نشر ویتا نووا، ۱۹۳۶)، ۲۸-۲۳۰.-۲۸
۲۹ ـ دیرک فان میرت، «امانوئل کانت و جمهوری نامه‌ها»، مقاله خوانده شده در آکسفورد، نشست سالانه انجمن بریتانیایی برای مطالعات قرن هیجدهم، ۸ ژانویه ۲۰۱۵؛ کاسپر ریزبیرگ اسکیلد‌سن، «آلمان چگونه جمهوری نامه‌ها را ترک کرد»، مجله تاریخ ایده‌ها جلد۶۵ : ۳ (۲۰۰۴)، ۴۲۱-۴۳۲.
۳۰– هانس بوتس و فرانسوا واکه، جمهوری نامه‌ها (پاریس: بلین، ۱۹۷۷)، ترجمه به ایتالیایی در سال ۲۰۰۵. این تنها تاریخچه مطول کتاب جمهوری نامه‌هاست، و اختصار و واضح بودنش آن را به بهترین مقدمه قابل دسترسی به جمهوری نامه‌ها تبدیل می‌کند. جمهوری نامه‌های مارک فومارولی، پاریس. نسخه‌های گالیمارد، ۲۰۱۵ ( اولین بار، در سال ۲۰۱۳ به زبان اسپانیایی متنتشر شدند)، عمری را صرف تعامل با جمهوری نامه‌ها کرده و مقالاتی را شامل می‌شود که منتشر گشته یا عمدتا در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ ارائه شده‌اند. فومارولی مانند بوتس و واکه فراتر از انقلاب فرلنسه پیش نمی‌رود.
۳۱– کارولین وینترر، «آمریکا در جمهوری نامه‌ها کجاست؟»، تاریخ تفکر مدرن جلد ۹ (۲۰۱۲)، ۵۹۶-۶۲۳ ( بویژه به ادبیات ذکر شده در یادداشت ۱۲ در صفحه ۶۰۲ رجوع شود).
نسخه بارنارد پلانگرون، آبه گرگوار و جمهوری دانشمندان (پاریس: نسخه‌های سی تی اچ اس، ۲۰۰۱) -۳۲
۳۳– ماتیو پوتولسکی، جمهوری منحط نامه‌ها. سلیقه، سیاست، و جامعه جهان وطنی از بودلر تا بردزلی (فیلادلفیا: انتشارات دانشگاه پنسیلوانیا، ۲۰۱۲).
ویرایش‌های بِلِم کلارک د لارا و الیزا اسپکمن گوئرا، جمهوری نامه‌ها. _ ۳۴
ما به فرهنگ مکتوب قرن نوزدهم مکزیک نگاه می‌کنیم، ۳ جلدی (دانشگاه مکزیک خودمختاری ملی، ۲۰۰۵)
۳۵ـ نسخه آنتونیو کومپانون، جمهوری نامه‌ها در مسابقات (۱۹۱۹ـ۱۹۳۹)، (پاریس: سی ان آر اس و آلین باودری ، ۲۰۱۱).Cie
۳۶ -انترناسیونال روح از یک ویژگی مطلق و ابدی برخوردار است: نه دروغ گفتن در گفتار و نه در اندیشه؛ هرگز مانعی بر سر راه پژوهش رایگان و بیان حقیقت را تحمل نکنید. و درنتیجه، گروه‌بندی‌های رایگان را می‌پذیرد، اما هرگونه وحدت‌گرایی رسمی و دستوری دولت، کلیسا یا حزب را رد می‌کند (نامه به ج. آر. بلوش، به نقل از مارلین رنسن، «جمهوری نامه‌ها در بین جنگ‌های اروپا»، مقاله منتشر نشده).
۳۷ -تی. اس. الیوت، « مرد ادیب و آینده اروپا»، نورسمن، جولای و آگوست ۱۹۴۴، صفحه ۲۴۳-۲۴۸. برگرفته لز مقاله کنفرانسی منتشر نشده اثر مارلین رنسن ( آمستردام: دانشگاه آمستردام، ۲۰۱۲ ).
۳۸- پیتر بروک «جمهوری نامه‌ها به عنوان یک سیستم ارتباطی. مقاله‌ای درباره در دوره‌بندی کردن»، تاریخچه رسانه جلد ۱۸، شماره‌های ۳-۴ (۲۰۱۲)، صفحه ۳۹۵-۴۰۷.
۳۹– جوئل موکر، « بازار ایده‌ها و رشد اقتصادی: چشم‌انداز تاریخی»، دراینجا به صورت چند رسانه‌ای دیجیتال به عنوان ضبط زنده یک مقاله به درستی تحت این عنوان اشاره می‌شود:
https://innovationpolicyplatform.org/content/marketideas-
and-economic-growth-historical-perspective.
۴۰- کریستوفر کودلا، «اراسموس جمهوری ادبی قرن شانزدهم: نامه‌ها، داده‌ها، و شبکه‌ها» ( آکسفورد: فرهنگ‌های سلسله سمینارهای دانش، ۷ نوامیبر ۲۰۱۳ )، در: http://www.culturesofknowledge.org/?page_id=4472.
۴۱– نسخه دیرک فان میرت، هزینه تحصیلی جورواجور هادریانوس جونیوس (۱۵۱۱-۱۵۷۵ ). انسان‌گرایی شمالی در طلوع عصر طلایی هلندی (لایدن و بوستون: بریل، ۲۰۱۱ ).
۴۲– کریس هیساکرز و دیرک فان میرت، « فهرستی از مکاتبات هادریانوس جونیوس (۱۵۱۱-۱۵۷۵) » لیاس. مجله فرهنگ روشنفکری مدرن اولیه و منابع آن جلد ۳۷:۲، ۲۰۱۰، ۱۰۸-۲۶۸.
۴۳– لورنس بروکلیس، تارنمای کالوِت: روشنگری و جمهوری نامه‌ها در قرن هجدهم فرانسه (آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد، ۲۰۰۲).
۴۴– www.republicofletters.net و www.culturesofknowledge.org، با لینک به انواع منابع با مجموعه نامه‌های دیجیتال و پادکست‌های سخنرانی‌ها درمورد شبکه‌های نامه‌نگاری. فهرستی از مقالات، نسخه‌های مکاتبات که اکنون تا حدودی منسوخ شده‌اند و منابع آنلاین موجود در وبسایت پروژه قدیمی من:
http://warburg.sas.ac.uk/
research/projects/scaliger/sources-for-early-modern-letters/.
