در توضیح: این متن ترجمه‌ی فارسی فراخوانی‌ست که در تاریخ ۵ اکتبر ۲۰۲۲، به دو زبان فرانسه و انگلیسی در وبسایت دادخواست چنج اورگ (Change.org) به منظور کسب همبستگی جهانی و فراهم آوردن حمایت از مردم ایران و جنبش «زن، زندگی، آزادی» منتشر شد وسپس در تاریخ ۸ اکتبر در سایت روزنامه‌ی لیبراسیون به انتشار رسید. از ابتدا هدف این بیانیه، تبدیل شدن به بخشی از یک کنش بزرگ‌تر در عرصه جهانی بوده‌است. از این رو، این فراخوان برای کسب امضا همچنان باز خواهد بود و ما همچنان در حال جمع‌آوری امضا هستیم. (مترجم – هنگامه هویدا)
«به حمایت مردم ایران برخیزید، به حمایت زن، زندگی آزادی!»
رخدادهای از پس قتل مهسا امینی ۲۳ ساله، توسط نیروی پلیس ایران در ۱۳ سپتامبر، خشم و حمایت گسترده‌ی بین‌المللی را بر می‌انگیزد. با اعلام مرگ مهسا، زنان در تهران فرا آمدند. گروهی زنان بدون روسری در انظار عمومی ظاهر شدند، برخی دیگر از خود در حال کوتاه کردن موها یا سوزاندن روسری فیلم گرفتند. تصاویری که در فضای مجازی بیشمار مورد توجه قرار گرفته است. تظاهرات در بسیاری از شهرهای ایران مانند قزوین (مرکز)، کرمان (جنوب) یا ساری (شمال) بر پا می‌شود که آن را نه تنها زنان و جوانان، بلکه همه گروه‌های سنی همراهی می‌کنند. “زن، زندگی، آزادی” شعاری که در سراسر کشور ایران مطرح می‌شود.
مراسم خاکسپاری مهسا امینی با تصمیم فوری و بدون امکان کالبدشکافی در زادگاهش سقز در استان کردستان برگزار شد، تجمعی که نیروهای امنیتی ایران با اعمال خشونت آن را متفرق کردند. به رغم انسداد مقطعی اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، خبر می‌رسد که نیروی نظامی ایران، کردستان ایران و همچنین فعالان کرد مستقر در عراق را به بهانه آن‌که منشأ این خیزش‌اند، بمباران کرده‌است.
اعتراضات مردمی با خطر بسیار بالا
بایسته‌است که ما بر خیزش دلیرانه زنان ایرانی که بخش‌های بزرگی از مردم ایران را با خود همراه کرده پافشاری کنیم. بنابر گزارش یک سازمان غیردولتی ایرانی مستقر در اسلو، این خیزش طی ۲۰ روز با سرکوب شدید مواجه شده و به کشته شدن دست‌کم ۹۲ نفر انجامیده است. این رخداد تنها یک ماه پس از آن روی می‌دهد که ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور ایران، فرمانی را امضا کرده که مجازات‌های سخت‌تری را برای نقض قوانین پوشش، چه در ملاء عام و چه در فضای مجازی مشخص می‌کند. اعتراضات مردمی که با خطر بسیار زیاد برای تک تک تظاهرات‌کنندگان همراه‌است، بسیار تحسین برانگیز است، تنها کافی‌ست به خاطر بیاوریم در جریان آخرین خیزش بزرگ در سال ۲۰۱۹، پلیس حداقل ۳۲۱ معترض را به گزارش عفو بین الملل کشته است.
اگرچه عامل برانگیزاننده خشم مردم، قتل دختر جوان کرد توسط نیروهای رژیم بود، اما بحران سیاسی در ایران بسیار اساسی‌تر است. ده ها شهر، هر شب اغلب با درگیری های شبانه “اشغال” می شوند، در حالی که رژیم از تیراندازی به تظاهرکنندگان ابایی ندارد. همان‌گونه که مردم در شعارهای خود می‌گویند مرگ مهسا بهانه است، اصل نظام نشانه است. تمام شعارهایی که سر داده می‌شود، اصل نظام را هدف قرار می‌دهد و اگر تصور کنیم مطالبه مردم «رفع حجاب اجباری» است، به خطا خواهیم رفت. معترضان فریاد بر می‌آورند که حکومت مذهبی نمی‌خواهند. به نظر می‌رسد شعار «زن، زندگی، آزادی» بخش بزرگی از جمعیت ایران را متحد کند.
دیر زمانی‌ست که در رژیم ایران، گروه‌های مختلف به دلایل گوناگون از عرصه‌های اجتماعی کنار گذاشته شده‌اند و شهروند «درجه دو» محسوب می‌شوند. این موضوع فقط زنان را در بر نمی‌گیرد، بلکه همه اقلیت‌های جنسی، قومیت‌ها، اقلیت‌های مذهبی و در نهایت همه افرادی که برای پذیرش نظام تن به نفاق مذهبی نمی‌دهند را در بر می‌گیرد، چنانکه بسیار از افراد مذهبی و روحانیون را نیز شامل می‌شود.«مهسا» نماد رنج‌ها و محرومیت‌های نه تنها کارگران و طبقه‌ی محروم جامعه، بلکه بخش بزرگی از طبقه متوسط جامعه است که به دلیل وجود بحران‌های اقتصادی، چیزی برای از دست دادن ندارند و با اتخاذ رفتارهای رادیکال از حضور در خیابان نمی‌ترسند. شعارها رهبر نظام را هدف گرفته و تندترین الفاظ را علیه حکومت دینی به کار می‌برند.
“ما از شما بیزاریم”
به رغم فیلتر گسترده اینترنت، رژیم ایران نتوانسته است مانع ارتباط جوانان ایرانی با دنیای خارج شود. یکی از عباراتی که در نوشته‌ها یا شعارهای مردان و زنان جوان ایرانی بسیار بکار می‌رود، این است: «ما از شما بیزاریم». این بیزاری به آن میزان است که بسیاری از جوانان نه تنها می‌خواهند نظام حاکم را بر اندازند، بلکه آشکارا خود را بی‌دین می‌نامند. امید به دل‌های مردم بازگشته است.
اگرچه مانند هر حکومت دیگری، رژیم همچنان حامیانی دارد که از نظر مالی و ایدئولوژیک به آن وابسته‌اند، اما هر روز از تعداد این حامیان کاسته می‌شود. کوتاه شدن فاصله زمانی اعتراضات در ایران و تغییرات عمیق و پیشرفت‌های بزرگ پس از هر دوره اعتراض نشان می‌دهد که نه تنها این خیزش باید جدی گرفته شود، بلکه باید از آن به عنوان دستاورد زنان و جوانان ایرانی حمایت شود.
واضح است که این فراخوان برای امضا، تنها می‌تواند رژیم ایران را محکوم کند و از نیروهای سیاسی حمایت کند، از نیروهای چپ، آنها که خواستار آزادی‌های سیاسی و حقوق برابر برای زنان‌اند، از جمله حق پوشش اختیاری. همچنین این خواسته که از خیابان سرچشمه می گیرد؛ نه تنها در محکومیت سرکوب سیاسی و رژیم موجود، بلکه در حمایت از داشتن یک حکومت دموکراتیک.
بشنویمشان!
نخستین امضاها:
الن بدیو، اتین بالیبار، لودوین بانتینی، الن برتو، کریستف بلانشارد، پاتریک برونتو، ژرالد برونر، ماریون کارل، فردریک شارل،فیلیپ کورکوف، ریمون دوبور، انیس دوبوله، فیلیپ دسکولا، دومینیک دژو، دیدیه فسن، اریک فسن، نصیرا گینیف، هنگامه هویدا، باربارا گلو‌وچوسکی، مارسل ژیژر، میشل کوکورف، دنی لانگ، لوییک لوپاپ، نونا مایر، لامیا میسویی، آلبر اوژین، ویلی پتیه، توما پیکتی، فردریک رژانت، نیکولا روآنسار، الساندرو استلا، سوفی ونیش.
