نکته‌ای پیرامون نسبت عبدالکریم سروش و «شرم‌گاه» زنان – فرشین کاظمی نیا

در برخورد با نوشتار هم میهنی به نام کاظمی نیا
می توان تقسیم بندی را انجام داد سپس نکاتی را آورد:
۱- اولین موضوع در تقسیم بندی می تواند این باشد: نگاه به سروش امثال سروش یک نگاه کارکردگرایانه باشد
۲- موضوع برهنه شدن خانم فراهانی در زمانی خاص موضوع دوم در تقسیم بندی باشد
۳- موضوع سوم انتخاب افرادی بجز سه فرد خاص ( رضا پهلوی ، علی نژادو نازنین بنیادی) که خواسته یا ناخواسته وارد بازی خاصی شدند که خط دهندگانشان دیگرانی خاص هستند.
در مورد تقسیم بندی شماره یک می توان گفت :
نگرششی است که می گوید هر دینی متولیانی پیدا می کند که گروهی از متولیان نظرشان و گرایششان به برداشت قاتلانه از دین هستند و تئوری پردازی اشان در خدمت رواج خشونت و کشتن مخالفان است که برای به حاشیه بردن نگرش قاتلانه باید نگرشی در مقابل آن در همان حوزه دینی مطرح شود که با تئوری پردازیش بسمت کمرنگ کردن و یا حذف نگرش قاتلانه باشد.
می بینیم با آمدن خامنه ای ،این فرد برای پیشبرد اهدافش نگرش قاتلانه شخصی بنام مصباح یزدی و تئوری پردازی او را پیش برنده ی ایده هایش می کند با برگزیدن مصباح یزدی فردی بنام سروش در مقابل مصباح قرار می گیرد که ایشان برای برخورد با مصباح ، گرایش پوپری و جامعه باز او را در جامعه مطرح می کند که با علنی شدن نگرش پوپریش و خطر این نگرش برای حوزه های دینی و آخوندی، برخورد با او در دستور کار امنیت چی های خاص بیت قرار می گیرد و….
گروهی می گویند در برخورد با امثال سروش اینگونه نباید باشد که او را از حوزه دین بیرون آورد ؛چون کارکردشان در حوزه دین در مقابله با نگرشش قاتلانه دین مفیدتر است تا خارج کردنشان از حوزه دین. این گروه می گویند چون این افراد در حوزه خردگرایی وارد شده اند آن گذشته ای که او را در حوزه قاتلانه تعریف می کرد باید براساس این دید که این افراد با داشتن تجربه قاتلانه و وقتی دیدند حوزه قاتلان چه ویرانی های بوجود می آورد وارد حوزه ضد روش قاتلانه شدند.
اما ایشان در برخورد با جمعی که بصورت مشکوک رهبر اپوزیسیون خوانده می شوند چرا خانم فراهانی را برای نقدش به آن جمع انتخاب کرد و از منظر دینی به لخت شدن خانم فراهانی پرداخت آیا از موضوعی در رابطه با خانم فراهانی باخبر است و در رابطه با نقش اش در جمع معرفی شده چیزی می داند که او را انتخاب کرده است؟
درمورد موضوع دوم ،در تقسیم بندی می توان گفت:
همان زمان که ایشان لخت شده اش را بنمایش گذاشت پرسش هایی در رابطه با عمل لخت شدنش مطرح شد:آیا لخت شدنش در آن زمان یک بازی امنیتی بوده که ذهن ها بسمت یک حرکت ساختار شنکنانه برود تا ذهن ها از موضوع مهمتری که در درون حکومتی رخ داده ،دور شود.
طولانی شد
مورد سوم بماند برای بعد

به آقای « پیروز » و با درود!

آنچه من نوشتم، به اشتراک گذاری یک تجربه، از عملکرد آقای سروش، در رویداد ارتجاعی « انقلاب فرهنگی » و شرح نتیجه « عملی » باورها و افکار اوست. آیا شما ارتباطی در این مورد نمی بینی؟
دو سه بار پاسخ شما را خواندم. نمیتوانم رابطه ای بین آنچه من نوشتم، و پاسخ شما، برقرار کنم. مگر اینکه شما، از « نقد من به مذهب و بوبژه به اسلام » ناخرسند باشید.در این صورت، شما هم حق داشتید و دارید که، از مذهب دفاع کرده و نقد مرا نقد کنید. اما، تا آنجا که بخاطر دارم، شما هم چشم و گوشی به « مولوی » دارید، و در برخی از نوشته هایتان هم، نکات خیلی جالبی را، در قالب نثر و شعر از مولوی خواندم. اگر این حرف من درست باشد، و بتوان گفت که شما هم آقای سروش را « مولوی شناس » می دانید، منطقن بایستی بین مولوی خودتان و مولوی آقای سروش، تمایزی قائل باشید. افکار و ایده های سروش، نتجه اش، « جنایتی به نام انقلاب فرهنگی» است، ولی من از شما ، دریافت یک « انسان وارسته » و با سواد و نکته سنج دارم. ایم بکام!

مغز سروش، نه دست هایش، به جنایت آلوده است

خوانندگان، می توانند به فیلم هائی که، در آنها آقای سروش، با شرح و توصیف فراوان، « انقلاب!!؟؟ فرهنگی !!؟؟ » را ضرورتی، برای « عطر و بوی اسلام » در دانشگاه ها می داند، مراجعه کنند. پس از این همه درد و مصیبت که تجربه کردیم، من به این درک رسیدم که « دین اسلام » را، که سراسر سلول های مغز کسانی چون سروش را بمعنای واقعی « به لجن آلوده کرده است » ، بایستی رسوا کرد. با چشمان خودم، دیدم که چندین دوست و رقیق خودم، با « هدایت فرهنگی عبد الکریم شروش » ، بقتل رسیدند، و کشته شده و به رودخانه انداخته شدند. تجربه ای تلخ را با شما در میان می نهم.
در روزهائی که این باصطلاح انقلاب فرهنگی در جریان بود، چماق داران و اسلحه بدستان، با تحریک امام جمعه شهر ( بدلایل امنیتی، نام شهر را نمی آورم ) حمله به دانشگاه را آغاز کردند. ما، عزم جزم کرده بودیم که به راحتی تسلیم نشویم. بسیاری از انقلابیون شهر هم بما پیوستند، بیشترینه آنها هم جوان بودند. تعداد ما چندین برابر آنها بود. اما، آنها مسلح به خیلی از آلات قتل، و کلت و کلاشنیکف. تنها اسلحه ما، چوب و سنگ بود. حمله را از هر طرف بما آغاز کردند. در درب وردی دانشگاه، حمله را با تیراندازی مستقیم شروع کردند. چند نفر از دوستان و رفقای ما، کشته شدند. گروه امداد ما، با این امید که زخمی شده باشند، آنها را به بیمارستان جنب دانشگاه می بردند. یکی از دوستان فریاد زد : بچه ها بروید طرف رودخانه و بچه های زخمی را که دارند برودخانه پرتاب می کنند، نجات بدهید. اسم یکی از رفقای دختر را هم آورد که او را زخمی انداختند در رودخانه. دوستی داشتم که در گروه تآتر سازمان پیشگام ( هواداران فدائی ) در نمایشنامه های انقلابی و جالبی نقش اجرا می کرد. هر دوی ما بشدت زخمی شدیم. گروه امداد ما را به بیمارستان رساندند. پرسنل بیمارستان و همه پرستاران به کمک زخمی ها شتافتند. بعد ها، شنیدم که پرستاران، من و آن رفیق پیشگام را به غسالخانه که جای کشته شدگان بود، بردند تا، با ورود کمیته چی ها در امان باشیم. سرکوبگران به بیمارستان هم وارد شده و پرستاران را تهدید می کردند که این « ضد انقلابی » ها را معرفی کنند. بعد ها ، متوجه شدم که با فروکش کردن جو، پرستاران مرا آوردند و در زیر تخت بیماری که سرم به او وصل بود، مخفی کردند، زخم های صورتم را تمیز کرده، بخیه زدند، و با شماره تلفن یکی از بستگانم تماس گرفته، و مرا با چادر زنانه بیرون بردند، فامیل من با اتوموبیل مرا به خانه برد. صورت و گردن متورم من با باند پیچی، وحشتی را در افراد خانواده ایجاد کرد. در همه این سالها، در جستجوی آن رفیق پیشگامی بوده ام، و تا کنون به سرنخی نرسیدم. امیدوارم زنده باشد و تندرست. در همین نوشته، از کسانی که سراغی از او دارند، تقاضا می کنم، پیامی از او بمن برسانند. نام او را هم نمی دانم. آن موقع ما در احوال شخصی دوستان و یاران، کنجکاوی نمی کردیم.

بله، مغز متعفن عبدالکریم سروش، پر از خرافاتی است که، کشتن را مجاز می کند. من نمی دانم چرا برخی از افراد ، از او با نام « فیلسوف » و « مولوی شناس » و سایر القابی یاد می کنند، که او سزاوار و شایسته این القاب نیست.

حال که خاطره ناخوشایندی را با شما در میان نهادم، با یک گفتگو با عبید زاکانی، به پایان می برم :
از عبید زاکانی پرسیدند : این اسلام، چگونه دینی است؟
گفت : دین واقعن عجیبی است.
گفتند چگونه ؟
گفت : وقتی وارد این دین می شوی، سر آلتت را می برند، و وقتی از آن خارج می شوی، سر خودت را.