در طی بیش از یک قرن زنان به هر شکلی بنا بر شرایط و فضای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی برای دست یابی به حقوق انسانی خود مبارزه کردند. در این ۴۴ سال مبارزات زنان با حکومت دینی فصل درخشانی در تاریخ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی نه تنها در ایران که در افغانستان، در خاورمیانه و حتی در سطح جهانی بجا گذاشته. در این ۴۴ سال زنان برای آزادی، برابری، عدالت و رفاه اجتماعی در برابر تبعیضهای جنسی و جنسیتی، محرومیتها، بی حقوقی ها و سرکوبها مقاومت و مبارزه کردند و بهای سنگینی هم پرداخت کردند.
مبارزات زنان از شهریور ماه گذشته با قتل مهسا امینی بدست نیروهای گشت عفاف و حجاب رژیم به اوج خود رسید. هزاران زن در شهرها به خیابان آمدند و با برافکندن حجاب اجباری و سوزندان آن آمادگی مبارزه تا سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی را اعلام کردند. در این دوره از مبارزات زنان و دانشجویان مرد هم که سرکوب را کم تجربه نکرده بودند با حضور فعال خود ابعاد مبارزات خیابانی را گسترش دادند. ابعاد اعتراضات، شکلهای مبارزاتی و شعارها این تفاوت و ویژگی را با گذشته داشت که آنها دیگر به هیچ اصلاح طلبی، به هیچ جناحی و به هیچ معجزه ای غیر از توانایی خود در امر مبارزه باور ندارند.
در برابر موج گسترده مبارزات سرکوب وحشیانه، دستگیری، شکنجه، اعدام، تجاوز، کور کردن بیش از ۴۰۰ نفر و کشتن بیش از ۸۰ کودک تنها سیاست و استراتژی حکومت جمهوری اسلامی بود. بلاخره با ایجاد رعب و وحشت خیابان پاک سازی شد. و نیروهای سرکوب اطلاعاتی-امنیتی، سپاه، لباس شخصی ها، بسیجی ها و دیگر جنایتکاران خیایان را اشغال کردند.
اما حکومت نکبتبار اسلامی میدانست که این پایان ماجرا نیست. و دیر یا زود مبارزات سازمان یافته تری سر بلند خواهد کرد. زیرا زمینه های عینی و مادی اسفبار اقتصادی و تاثیر آن بر زندگی اکثریت مردم موج دیگری از اعتراضات را بدنیال خواهد داشت که دیگر زنان و دانشجویان تنها بازیگران آن نیستند. این بار فقر و فلاکت کارگران، فرهنگیان، باز نشستگان و تهیدستان را به خیایان خواهند آورد. ویرانی و از هم گسیختگی اقتصادی، بیکاری فزاینده، گرانی افسار گسیخته، فقر و تهیدستی دامن “قشر خاکستری” محافظه کار، منفعت طلب و هراسان از انقلاب را هم خواهد گرفت. “خاکستری ها” هم متوجه شده اند که فقیرتر و فقیرتر شده اند و ادامه زندگی برای آنها هم تنگ تر و تنگ تر شده است.
به همین دلیلی رژیم اسلامی برای پیش گیری از “طوفان” و پیوستن کارگران، بازنشستگان، معلمان و”قشر خاکستری” که تا کنون در حاشیه تماشگر بودند راه کارهایی را روی میز گذاشته است. این راهکارها تنها و تنها برای خاموش کردن، به انحراف کشاندن مبارزات و بقا قدرت به هر قیمیتی است. از طرح مولد سازی “حراج اموال مردمی” گرفته تا مسمومیت شیمیایی دختران در دبستانها، دبیرستانها و مراکر آموزشی یکی از راهکاری اطاق فکری رژیم جمهوری اسلامی است. حضور دائمی دانش آموزان دختر و رادیکالیزم اعتراضی آنها مسمویت شیمیایی مراکز فرهنگی دخترانه را در دستور کار قرار داد. بطوریکه از آذر ماه تا کنون مسمویت شیمیایی دانش آموزان دختر و گستردگی آن در شهرهای مختلف یکی از موضوعات مهم تمام خانواده ها و بسیاری از مردم شده.
سازمانیافتگی و گستردگی مسمومیت شیمیایی دختران در مراکز آموزشی هیچ شک و تردیدی در مورد برنامه ریزی حکومت جمهوری اسلامی و اطاقهای فکر آن بجا نمی گذارد. رژیمی که درچنبره بحرانهای چند وجهی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در داخل و خارج از کشور قرار دارد، این بار علاوه بر سرکوبهای متداول و همیشگی به اهرم وحشیانه و استفاده از مواد شیمیایی متوصل شده است.
واقعیت این است که در مذاهب یهودی، مسیحی و بویژه اسلام زن ستیزی، تبعیضهای جنسیتی، بی حقوقی، خشونت و مرد سالاری جزء بنیادین تفکر و ایدئولوژی این مذاهب است. انقلاب کبیر فرانسه به کمک روشنفکران، نویسندگان و کمونیستها توانست اقتدار عظیم دستگاه کلیسای مسیحی را به زیر بکشد وبا جدایی دستگاه دین از قدرت سیاسی و بر قراری لائیسیته مسحیت را در پشت دیوارهای کلیساها مهار کند. در حالی که در کشورهای خاورمیانه که مهد اسلام است بدلایل مختلف که بررسی آن فرصت دیگری را می طلبد در عقب ماندگی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی باقی ماندند.
در ایران استبداد سلطنت پهلوی اختناق، سرکوب آزادیها، سرکوب ساواک شاهنشاهی، شکنجه های وحشیانه روشنفکران در زندانها و اعدام آنها و از سوی دیگر آزاد و باز گذاشتن دست مذهبیون و تمام ارگانهای مذهبی حوزه ها، مساجد، حسینه ها، تکیه ها و تمام مراسمهای مذهبی یکی از مهمترین دلایل کسب قدرت مذهبیون که سازمان یافته ترین جریان در ایران بودند در سال ۵۷ شد. از این تاریخ با برقراری حکومت اسلامی زن ستیزی، تبعیضهای جنسیتی، خشونت بر زنان و زن کشی بصورتی قانونی و نهادینه شدند.
در بین مذهبیون چه آنهایی که در قدرت هستند و چه آنهایی که به ظاهر در حاشیه قدرت هستند زن ستیزی و تبعضهای جنسیتی، محرومیت و کنار گذاشتن زنان از فضای اجتماعی اصلی است بنیادین. اکنون که جامعه دستخوش تحولاتی انقلابی است و زنان در راس این تحولات هستند همه جناحها، از اصولگرایان، اصلاح طالبان، از افرادی مانند مهدی میر باقری یا مصباح یزدی، علم الهدی و دیگران که قدرت و موجودیت خود را در خطر می بینند آشکار و پنهان با ایجاد رعب و وحشت و به میدان آمده اند.
هیچکس باور نمی کند که دستیبابی به مواد شیمیایی که معمولا در جنگها از آن استفاده می شود و اقدام سازمانیافته حمله به مدارس دخترانه خارج از حوزه و اختیارات رژیم و ارگانهای بیشمار سرکوب آن اطلاعاتی-امنیتی ها، سپاه، بسیج، لباس شخصی ها و یا آتش به اختیارها باشد. کدام ارگان و نهاد است که مواد شیمیایی را به این وسعت در اختیار گروه های ترور و وحشت می تواند قرار دهد؟ اگر رژیم در این ماجرا دستی ندارد چگونه است که در طول این سه ماه با در دست داشتن تمام امکانات کمترین اقدامی در شناسایی و دستگیری عاملین و عامرین آنها نکرده است؟ در حالی که برای دستگیری دانشجویان، روزنامه نگاران، نویسندگان، فعالین کارگری، زنان، فرهنگیان و باز نشستگان به سرعت عمل می شود.
نخستین هدف جمهوری اسلامی با مسمومیت شیمیایی دانش آموزان دختر خاموش کردن صدای اعتراضات، به انحراف کشاندن انقلاب و “بقا قدرت” است. دومین هدف نا امن کردن فضای آموزشی و ایجاد هراس در بین خانواده ها تا ترک مدرسه و خانه نشین کردن بخشی از دانش آموزان است. هدف سوم هشدار به هر صدایی است که تهدید جدی برای “بقا قدرت” باشد.
از سوی دیگر پس از سه ماه چرا جامعه فرهنگیان، روشنفکران، کارگران، بازنشستگان در برابر فاجعه مسمومیت شیمیایی دختران اقدام عملی نداشته و با تاخیر به این موضوع مهم پرداخته اند؟ این دختران فرزندان کارگران و فرهنگیان یا از خانواده های بازنشستگان نیستند؟ بی توجهی به این موضوع مهم می تواند مراکز فرهنگی و آموزشی که یکی از بنیادی ترین حقوق یعنی حق تحصیل را با خطری جدی روبرو کند. فراتر از این سکوت در برابر مسمومیت دختران می تواند موقعیت و جایگاه اجتماعی زنان در فعالیتهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را هم با خطری جدی مواجه کند.
از گذشته درس بگیریم این رژیم برای “بقا قدرت” از هیچ جنایتی روی گردان نیست. “تحمیل جنگ ۸ ساله و کشتن بیش از ۱ میلیون نفر، انقلاب فرهنگی خونین و بستن دانشگاهها، اعدامهای دهه ۶۰ و کشتار سراسری زندانیان سیاسی در سال ۶۷، قتل های زنجیره ای، ترور در خارج از کشور، آبان خونین و کشتن بیش از ۱۵۰۰ نفردر سه روز، شلیک به هواپیمای اوکراینی و کشتن ۱۷۶ نفر” گذشته ای است جنایت بار که در حال تکرار است.
گفته می شود که جنبش انقلابی چند ماه اخیر تحولی عمیق در جامعه بوجود آورده که بی باز گشت است. اما برای ادامه این تحول اجتماعی گسترش و پیشروی آن تا سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی همبستگی، همگرایی و هژمونی همه لایه ها و طبقات اجتماعی ضرورتی است اجتناب ناپذیر. تجربه ۴۴ ساله ثابت کرده که گروه های اجتماعی پراکنده به تنهایی توان مبارزه با سرکوبهای رژیمی به غایت فاشیستی را ندارد. تنها و تنها با سازماندهی و همبستگی همه نیروها، لایه ها و طبقات اجتماعی است که ظرف و توان مبارزاتی را تقویت می شود. گستردگی مسمومیت شیمیابی دانش آموزان که اکثرا از خانواده های کارگری، فرهنگیان و لایه های پائینی اجتماعی هستند می تواند ظرفی برای همبستگی و سازماندهی مبارزاتی امروز و آینده باشد.
مرجان افتخاری
“به همین دلیلی رژیم اسلامی برای پیش گیری از “طوفان” و پیوستن کارگران، بازنشستگان، معلمان و”قشر خاکستری” که تا کنون در حاشیه تماشگر بودند راه کارهایی را روی میز گذاشته است. این راهکارها تنها و تنها برای خاموش کردن، به انحراف کشاندن مبارزات و بقا قدرت به هر قیمیتی است. از طرح مولد سازی “حراج اموال مردمی” گرفته تا مسمومیت شیمیایی دختران در دبستانها، دبیرستانها و مراکر آموزشی یکی از راهکاری اطاق فکری رژیم جمهوری اسلامی است. ”
دقیقا!
اطاق فکر حاکمیت روی عدم تشکل مردم در یک فرم همه گیر و سازمان یافته کار می کند چون خوب می داند ، مانند قبل نمی‌تواند حکومت کند و برگ برنده جدیدی هم در دست ندارد و برای جادوگری آن به زمان احتیاج دارد وهمچنین خوب می‌داند که مردم هم نمی خواهند مانند گذشته حکمرانی شوند و بخاطر آن خونها و زندانی های بیشماری داده اند.
تنها شانس حکومت اختلاف اندازی در اپوزیسیون و جلوگیری از فعال شدن قشر خاکستری علیه خویش است بدین شکل به زندگی نکبتبار خویش و غارت اموال عمومی می‌تواند چند صباحی ادامه دهد.