جمهوری خواهان متحد شوید – دکتر سعیدرضا راد  

جنبش انقلابی “زن زندگی آزادی” و شور بی پایان حاصل از آن در یکساله گذشته، بار دیگر و به روشنی نشان داد و میدهد، که نوجوانان، جوانان زنان و مردان سراسر کشور دیگر به هیچ عنوان، تمایلی به بقاء سیستم ولایت مطلقه فقیه، یعنی استمرار آنچه موجود هست، ندارند. آنان دیگر نه باوری به محتوی ایدئولوژیکی نظام موجود دارند و نه شکل به غایت عقب افتاده و قوانین قرون وسطایی آنرا تاب می آورند و در تئوری و عمل نه تنها از این حکومت جهل و جنایت، بلکه از هر نوع سیستم استبدادی فرد محور، سلطه گر و مادام العمری تحت هر نامی، عبور کرده اند.
کنشگران جنبش “زن زندگی آزادی” با نگاهی فرا جنسیتی، فرا دینی، فرا حزبی، فرا طبقاتی و با تعریف نوینی از جایگاه زن بعنوان زاینده زندگی و نقش تعیین کننده رهایی زن در آزادی پایدار اجتماعی، جنبش انقلابی و رنسانس گونه خود را با تمام توان و با تمام فراز و نشیبهای طبیعی هر جنبش انقلابی و مردمی، به پیش میبرند.
آنان همواره اعلام نموده اند که برای رسیدن به سیستمی مردم سالار و متکثر که تضمین کننده کلیه حقوق اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی تمامی اقشار و طبقات مردم سراسرکشور در دوران پساگذار از حکومت اسلامی باشد، مبارزه میکنند.
نوجوانان و جوانان کشور در تجربه خود آموخته اند که هرگونه چانه زنی برای کسب تغییرات سطحی و غیر ساختاری در سیستم حاکم، کژراهه ای بیش نیست که انرژی و امکانات بالقوه و بالفعل نیروهای مبارز را تحلیل برده و آنان را به سراب رهنمون میسازد. از این روست که امروزه نوجوانان و جوانان ایرانی با مبارزات درخشانشان، پیام آور جهشی تکاملی، مدرن و انسان محور در جامعه ایرانی گشته اند، که مرحله به مرحله استخوانهای پوسیده نظم فرد محور، سلطه طلب و کهنه حاکم را در زیر گامهای استوار خود و تا رسیدن به آزادی، برابری و عدالت اجتماعی پایدار خرد خواهد کرد.
بازتاب سیاسی و اجتماعی این جهش کیفی پس از تجربه تلخ دو استبداد فرد محور در گذشته و حال، توسط سایه خدا و نماینده خدا، امروزه خود را در گذار قطعی توده های مردم و کنشگران جامعه به سیستمی مردم محور و مدرن نشان میدهد. جمهوریت یا مردم سالاری همان قبول حق انسانها در تعیین و سامان دهی سرنوشت خویش، از طریق رقابتهای آزاد احزاب سیاسی در جامعه ای آزاد و دمکرات بوده و در واقعیت خویش، آنتی تز استبداد فردی و مادام العمری (چه ولایی، چه سلطنتی و چه حزبی) میباشد. این آزاد اندیشی، برابری طلبی و تکثر گرایی بن مایه جنبش انقلابی “زن زندگی آزادی” و موتور محرکه نوجوانان، جوانان، زنان و مردان ایرانی برای کنشگری و مبارزه مدنی با باور و تبلیغ آنان، در مسیر ایجاد سپهری رنگین کمانی در آینده سیاسی و اجتماعی ایران میباشد.
در حکومتهای استبدادی، فرد محور و مادام العمری از هر نوعی که باشند، دولتها خود را به هیچ عنوان وکیل موقت و قابل عزل موکلین واقعی خود یعنی عامه مردم، تصور نمیکنند. به همین دلیل است که به هیچ وجه خود را نسبت به مشکلات و کمبود های توده های مردم یا موکلین خود، مسئول و پاسخگو نمیدانند. آنها فقط و فقط خود را کارگزار یک فرد فرا قانونی میدانند. آن فرد خود شیفته و متوهم نیز خود را مالک همه چیز و حاکم بر جان و مال و ناموس “بردگانی” تصور میکند، که در حقیقت و در خارج از تفکرات حقیر او، همان صاحبان واقعی این مِلک مُشاع و تمامی منابع و مداخل آن میباشند.
در سیستمهای دیکتاتوری فرد محور، صحبت حاکمان در رابطه با حقوق مردم، قطعا خاک در چشم مردم ریختن و امید به اصلاح چنین سیستمی نیز، قطعا آب در هاون کوبیدن است. کافی است به صحبتهای اخیر ولی فقیه مطلقه در رابطه با عدم صلاحیت مردم در رابطه با رفراندم گوش کنیم تا به روشنی دریابیم که چگونه کبر و غرور حاصل از خود مطلق پنداری او، که توهم نمایندگی خدا را نیز یدک میکشد، این دیکتاتور عمامه به سر را در حفظ قدرت همچون سلف تاجدارش، کاملا کر و کور کرده است.
این تفکر خود همه چیز پندارانه “نماینده خدا” با آن توهم خود محور بینانه “سایه خدا” و اعوان و انصارش که امروزه علنا و بی شرمانه اعلام میکنند، تا سالها پس از گذار از حکومت اسلامی، هیچ نوع انتخابات و رفراندومی را نمی پذیرند، کاملا همخوانی دارد. زیرا که آنان نیز در واقع مستبدان پنهان شده در آنروی دیگر سکه ولایت مطلقه فقیه هستند، که با وقاحتی کم نظیر، نوجوانان، جوانان، زنان و مردان دلاوری، که امر خطیر، پیچیده و خونین گذار از نظام ولایی “وجه سلبی” را با موفقیت به انجام رسانیده اند را، دارای صلاحیت لازم و بلوغ فکری کافی در انتخاب سیستم مورد نظرشان، یعنی “وجه ایجابی” جنبش در پسا گذار، نمیدانند.

خوشبختانه در ورای تفکرات سلطه طلبانه یاد شده، امروزه مردم سالاری و باور به خرد جمعی و حق انتخاب مردم (جمهوریت و دمکراسی)، عدم دخالت دین در دولت (سکولاریسم) و همچنین قبول و باور عمیق به آزادی، عدالت اجتماعی و برابری، تنها بدیل مورد قبول اکثریت قاطع نوجوانان جوانان و زنان و مردان کشور میباشد. دلایل این انتخاب عبارتند از:

۱- در طول تاریخ مبارزات ضد استبدادی مردم ایران، علیه سیستمهای دیکتاتوری فردمحور و مادام العمری، همواره آزادیخواهی، عدالت اجتماعی و برابری طلبی، آنهم برای تمامی اقشار و طبقات مردم سراسر کشور، در حکومتی مردم سالار، دمکرات و تکثرگرا از خواست های اولیه، تمامی نیروهای مبارز و توده های مردم بوده است. این خواست عمومی و به حق، از انقلاب مشروطه تا مبارزات ملی به رهبری دکتر محمد مصدق و تا انقلاب ضد سلطنتی مردم در سال ۱۳۵۷ و تا امروز نه تنها تفاوتی نکرده است، بلکه تعمیق بیشتری نیز یافته و به یکی از اساسی ترین مطالبات مورد قبول تمامی کنشگران جنبش های اعتراضی و اکثریت مردم کشور، تبدیل گشته است.

۲- با انحراف انقلاب ضد سلطنتی در سال ۱۳۵۷ توسط جناح پر قدرت مذهبی به رهبری خمینی که حمایت بی دریغ قدرتهای جهانی را نیز به همراه داشت، عملا خواسته های به حق مردم، از جمله گذار از استبدادی فرد محور، به سیستمی مردم سالار نیز به انحراف کشیده شد و سیستم استبدادی شاه محور با حمایت بیگانگان و توسط سلطه طلبان داخلی در سایه اتوریته مذهبی و بی منازع شخص خمینی، به سیستمی استبدادی و آخوند محور (ولایت فقه) استحاله گردید.
این کژراهه با روی کار آمدن مستبد دیگری بنام شیخ علی خامنه ای باز هم به قهقرای بیشتری در غلتید و با اضافه کردن کلمه “مطلقه” به “ولایت فقیه مطلقه” تغییر نام پیدا کرد تا حجت بر تمام کسانی که خوش باورانه به امکان نقشی هر چند اندک برای مردم در حکومت اسلامی امید داشتند، تمام شود.
واقعیت این است که جمهوریت نظام به معنی مردم سالاری آن، از همان اولین ماه های پسا قیام بهمن ماه ۱۳۵۷ توسط رفراندوم “بله/خیر” خمینی و در زیر فشار نعلین آخوند های تازه نفس حاکم، گام به گام له گشت.
فراموش نکنیم که در همان دوران، که هنوز در چشم خرافه پرستان، خمینی در ماه بود، بسیاری از مردم و نیروهای سیاسی با تحریم قاطعانه رفراندوم غیر دمکراتیک آخوندی در فروردین ماه ۱۳۵۸، بر تعهدشان با اهداف انقلاب ضد سلطنتی و بر ضد حکومت اسلامی پیشنهادی خمینی پای فشردند و در آذر ماه همان سال نیز مجددا با عدم شرکت در همه پرسی قانون اساسی خمینی، مخالفت خود را با ولایت فقیه عملا اعلام نمودند.

۳- حال بیش از چهار دهه است که نظام شتر گاو پلنگ اسلامی نام “جمهوری” را به دروغ و برای فریب توده های مردم یدک میکشد، بدون اینکه با جمهوریت به معنی نظامی مردم سالار، کوچکترین همخوانی عملی داشته باشد. امروزه دیگر عامه مردم نیز با تجربه خود به این باور تلخ رسیده اند که سیستم ولایت مطلقه فقیه نه تنها مردم سالار نیست، بلکه از کثیف ترین و عقب افتاده ترین سیستم های فردمحور و استبدادی دوران معاصر بوده و هم طراز و شاید هم در سطحی پایین تر از دوقلوی حقیقی خود، یعنی رژیم طالبان در افغانستان میباشد.
این نکته را سالها پیش رئیس جمهور خود سیستم نیز با کاربرد تعبیر “تدارکچی” برای موقعیت اجرای خود اذعان کرده بود، ولی سالها طول کشید تا تحت تاثیر روشنگری نیروهای مبارز از یک سو و بی صلاحیتی مطلق مسئولین ارشد و مدیران اجرایی در حل صدها معضل سیاسی، اقتصادی اجتماعی و فرهنگی از سوی دیگر، آرام آرام تاثیر خاکی که اصلاح طلبان حکومتی و رژیم نگهدارهای داخلی و خارجی، برای سترون نمودن و به سکون کشاندن مبارزات مردم بر چشم توده های مردم پاشیده بودند، خنثی گردد.

۴- ماه هاست که جنبش انقلابی مدرن و رنگین کمانی “زن زندگی آزادی” خواستگاه های درخشانی را در رابطه با احقاق حقوق تمامی مردم کشور، بدور از وابستگی های جنسیتی، دینی، اتنیکی، طبقاتی و سیاسی در بطن خویش حمل مینماید. از مشخصات کاملا بارز این جنبش انقلابی فراگیر، باور عمیق نوجوانان و جوانان، زنان و مردان کنشگر آن، به تکثر گرایی، آزادی بلامنازع همه انسانها، باورمندی به اصول حاکم بر اعلامیه جهانی حقوق بشر، برابری همه در برابر قانون و حق انسانها در تعیین سرنوشت خود در چهارچوب سیستمی مردم سالار، سکولار و دمکرات میباشد. تضاد عمیق و آشتی ناپذیر این جنبش انقلابی رنسانس گونه با هر نوع سیستم فرد محور و مادام العمری (ولایی یا سلطنتی) و هر نوع سلطه گری جنسیتی، فردی، حزبی، مذهبی و حکومتی کاملا بارز و غیر قابل انکار میباشد.

۵-  امروزه گذار از حکومت ولایت مطلقه فقیه به سیستمی مردم سالار، سکولار، دمکرات و پاسخگو که خود را صرفا وکیلی از طرف مردم برای مدتی مشخص و با وکالتی قابل عزل بداند، به بدیل واقعی در برابر رژیمهای استبدادی فرد محور و تجربه شده (ولایی و سلطنتی) تبدیل گشته است.

پر واضح است که باور به تکثر گرایی و قبول حق تعیین سرنوشت برای تمامی مردم کشور، زیر بنای فکری حرکت در مسیر ایجاد سیستمی غیر متمرکز با قبول مشارکت نمایندگان واقعی تمامی مردم کشور در سیاست ورزی کلان کشوری میباشد. احقاق حقوق تمامی مردم کشور، کلید واژه ای است که در عمل قادر خواهد بود، با بسیج حداکثری نیروی مردمی برای گذاری کم هزینه و همچنین ایجاد حداقل تنش در دوران پساگذار، حقوق به غارت رفته تمامی مردم کشور در رژیم های استبدادی گذشته و حال را تامین، و با حل نهایی تضاد مرکز/حاشیه توسط مردم و نمایندگان واقعی آنان، اتحادی پایدار، دمکراتیک و بشر دوستانه را در تمام کشور تضمین نماید. این بینش حق طلبانه در بین نیروهای پیشرو، کنشگران فکری و میدانی جنبش، با سرعتی امیدوار کننده در حال تعمیق و گسترش است و اقبال عمومی توده های مردم سراسر کشور را نیز به همراه دارد.

۶- خوشبختانه امروزه بسیاری از احزاب و سازمانهای سیاسی سراسری، احزاب و سازمانهای اتنیکی، تشکل های صنفی و مدنی، شخصیتها و مستقلین جمهوری خواه، در پرتو نور درخشان جنبش انقلابی “زن زندگی آزادی” با درک وظیفه تاریخی و ضرورت لحظه و با پیله شکنی و با بینشی نو، خواستار ائتلافهای حداکثری در زیر سقف توافقات حداقلی میباشند. آنان خود را باورمند و متعهد به گذار از سیستم ولایی به سیستمی مردم سالار، سکولار، تکثر گرا، غیر متمرکز و دمکرات میدانند، که آزادی، کرامت انسانی و حق تعیین سرنوشت را برای تمامی مردم کشور در چهارچوب تمامیت سرزمینی ایران به رسمیت میشناسد. گذار درخشان این احزاب و سازمانها به تفکری رنگین کمانی را میتوان در سرعت بخشیدن در هم افزایی های ارزشمند ماه های اخیر به خوبی مشاهده نمود.
همگرایی ارزشمند نیروهای جمهوری خواه، میبایست بالغ تر و فراگیر تر شده و توسط ائتلافهای پایدار، قطبهای مختلف جمهوری خواهان را ایجاد نماید. قطبهای جمهوری خواهان نیز میبایست بنوبه خود در ائتلافی سراسری به ایجاد ثقلی پایدار و قابل اعتماد برای جذب و سازماندهی تمامی جمهوری خواهان از نحله های مختلف سیاسی، فرا رویند. تشکیل ثقل جمهوری خواهان، تاثیر درخشانی در ایجاد امید به موفقیت، سازماندهی موثر اکثریت مردم و پیشرفت واقعی در امر گذار با حداقل هزینه و همچنین ایجاد اطمینان از حفظ حقوق تمامی مردم کشور در شرایط خطیر پساگذار، خواهد داشت.

۷- پایین نگاه داشتن هزینه مردم و کشور در مراحل گذار و همچنین به حداقل رسانیدن تنشها در دوران پساگذار، از نکات کلیدی سیاست ورزی و کنشگری سیاسی، جهت اعتماد سازی و به میدان آوردن حداکثری توده های مردم میباشد. بسیاری از کنشگران سیاسی به درستی معتقدند که با توجه به گسترده گی طیف جمهوری خواهی در سپهر سیاسی کشور، این تفکر فراگیر کم دافعه‌ترین و پرجاذبه‌ترین بدیل در جامعه سیاسی رنگین کمانی ایران میباشد، چرا که جمهوری خواهان با باور به مردم سالاری و رد کامل سیستمهای فرد محور و مادام العمری، جدایی دین از دولت (سکولاریسم) و باور به احقاق حقوق تمامی مردم و حفظ و حراست از کرامت انسانی در چهارچوب منشور جهانی حقوق بشر، چه در وجه سلبی و چه در وجه ایجابی دارای برنامه سیاسی و اجتماعی مشخص و قابل اعتمادی برای  دوران گذار و پساگذار میباشد. 
طیف گسترده جمهوری خواهان قائل به گذار از حکومت دینی و فرد محور موجود، شامل نیروهای ملی، ملی مذهبی، انواع نحله های چپ، مجاهدین، سبزها، احزاب لیبرال، دمکرات و لائیک، احزاب و سازمان ها و تشکل های اتنیکی، جمهوری خواهان مستقل، نهادها، تشکلها، انجمنها و شخصیتهای جمهوری خواه در سراسر کشور تا بخشی از اصلاح طلبان سابق را در بر میگیرند. طبیعی است که این گستردگی در بینش جمهوری خواهی، موجبات تشتت آراء را در بین نحله های مختلف آن فراهم آورد. این “تفاوت در اندیشه”، میبایست با اتخاذ تاکتیک های عملی در مسیر همگرایی حداکثری، از طرف تمامی نیروهای جمهوری خواه، تا ایجاد ثقلی فراگیر و رسیدن به “اتحاد در عمل”، هوشمندانه مدیریت شود.

سخن آخر اینکه، اقبال عمومی توده های مردم و نیروهای مبارز مردمی در سراسر کشور در جهت ایجاد سیستمی مردم سالار، سکولار، غیر متمرکز و دمکرات، مسئولیت سنگینی را بر دوش تمامی نحله های جمهوری خواه برای اقدام عاجل در مسیر همگرایی و ایجاد ثقلی فراگیر از تمامی نیروهای جمهوری خواه قرار داده است. این وظیفه تاریخی نه تنها میتواند با توجه به حمایت گسترده مردمی باعث کاهش هزینه های گذار گردد، بلکه پتانسیل به حداقل رسانیدن تضادها در دوران پساگذار را نیز دارا میباشد. ائتلاف فراگیر نیروهای جمهوری خواه قائل به سکولاریسم، دمکراسی و قوانین حقوق بشری، تنها راه حل واقعی است که قادر میباشد، تا کشتی طوفان زده مبارزات مردمی در بیش از یکصد سال گذشته را، از دریای خروشان موجود با حداقل خسارت و تنش، به ساحل امن آزادی، عدالت اجتماعی و برابری برای تمام مردم کشور رهنمون گردد.

زن زندگی آزادی

چاپ کن