گروه «جیش العدل» دیروز ۱۷ تیرماه ۱۴۰۲ مسئولیت حمله مسلحانه به کلانتری ۱۶ زاهدان را به عهده گرفت که منجر به کشته شدن مهاجمان، یک نفر از نیروهای انتظامی و یک سرباز نظام وظیفه شد.
این اقدام خشونت‌طلبانه درست در زمانی صورت می گیرد که مردم بلوچستان و بویژه زاهدان ماه‌هاست که با اعتراضات خشونت‌پرهیز، حقوق و آزادی های انسانی و قانونی خود را طلب می کنند.
جمهوری اسلامی با اعدام‌های پرشمار، ایجاد فضای اختناق و اعمال تبعیض علیه اهل سنت و مردم استان سیستان و بلوچستان زمینه را برای ایجاد نفرت عمومی فراهم ساخته‌است. چنین فضایی به گروه‌هایی مانند «جیش العدل» این امکان را می دهد که با توسل به اقدامات مسلحانه و خشونت‌آمیز در روند اعتراضات هموطنان بلوچ اخلال ایجاد کنند. نیروهای امنیتی نیز به نوبه خود از این مواجهه خشونت‌بار برای تشدید سرکوب در منطقه یادشده و ترساندن مردم از منازعات نظامی و تروریسم در صورت سقوط جمهوری‌اسلامی بهره‌برداری می‌کنند.
اقتدارگرایان حاکم و گروه‌های افراطی چون «جیش العدل» نفع خود را در گسترش رویارویی خشونت‌بار می‌بینند که با توجه به موازنه قوای موجود در عمل مخاطرات پیرامون اعتراضات مسالمت آمیز علیه نابسامانی‌های موجود را افزایش می‌دهد. از اینرو رژیم در نهایت از اقدامات مسلحانه جیش العدل سود جسته و خود را برای سرکوب بیشتر جنبش مردمی، دمکراتیک و مسالمت آمیز بلوچ‌های ایرانی آماده می سازد.
«همگامی برای جمهوری سکولار دمکرات در ایران» حمله تروریستی به کلانتری ۱۶ زاهدان را محکوم کرده و به جمهوری اسلامی هشدار می دهد که با سرکوب و کشتار مردم زاهدان همچون دیگر نقاط میهن ره به جایی نخواهد برد. این تمهیدات تنها تنش در منطقه را بیشتر کرده و بحران مرکز ـ پیرامون را تعمیق می‌کند.
علاوه بر این همگامی از خواست‌های آزادیخواهانه، دموکراتیک و عدالت خواهانه مردم استان سیستان و بلوچستان در چارچوب روش مبارزاتی خشونت پرهیز و به طور مشخص از موضعگیری مولوی عبدالحمید در اعلام « نگرانی و برائت از هر نوع خشونت و حملۀ مسلحانه و هر حرکتی که باعث ناامنی باشد » حمایت می‌کند.
همچنین «همگامی» تهدید مولوی عبدالحمید توسط رسانه‌های حکومتی و پرونده‌سازی برای برخورد امنیتی با وی را شدیدا محکوم می‌کند.
همگامی برای جمهوری سکولاردمکرات در ایران
۱۸ تیر ۱۴۰۲ برابر با ۹ تیر ۲۰۲۳
عملیات سیاسی _ مدنی با شدت هرچه بیشتر از سمت حاکمیت سرکوب می‌شود و و هزینه دارتر از پیش شده است.
مبارزه مسلحانه مشکوک و یا از طرف جریانات مذهبی مانند حاکمیت ولایی مسلما راه چاره نیست و موجب هزینه بیشتری برای مبارزان راه آزادی است ، چون با هر دو باید وارد مبارزه شد.
حال راه کار چیست؟
راه ساده و قابل فهم اتحاد و همگرایی و تکثر جریانات مبارز معقول تحت رهبری واحد است و تعیین شیوه مبارزه را این جریان بعهده خواهد گرفت.