سیاستهای اروپا دورویی فاحشی را به نمایش می گذارد. به موازات سخنرانی های پر آب و تاب در باره محدود کردن مهاجرت، توافقات و کنوانسیون هایی برای جذب نیرو برای کاهش کمبود نیروی کارو پیری جمعیت در اروپا تدوین می شود و دفاتر اطلاعات به سازماندهی پذیرش مهاجران مشغولند
مهاجران به سختی خود را به دروازه های قاره کهن می رسانند، آنجا، امکانات پذیرش کم و مامورین قادر به پاسخگویی به سیل جمعیت نیستند، نیروهای دست راستی برعلیه تازه واردین عربده می کشند و نیروهای چپ در این باره دچارچند دستگی شده اند و برخورد یکدستی ندارند. پایتخت های اروپایی در باره راه حل این معضل یکدیگر را سرزنش می کنند و تقصیر را به گردن هم می اندازند. و دست آخر همه مسئله را نادیده می گیرند، به راه خود ادامه می دهند تا «بحران» بعدی.از دید اروپا ماجرا تکراری و روشن است. اما در آفریقا در باره آن چه فکر می کنند؟
اگر هم زمانی روزنامه نگاران و رهبران سیاسی به کشور مبدأ مهاجران اشاره کنند، تنها برای «پناهجویانی» است که مثلا کشوری در حال جنگ را ترک کرده اند و از نظر آنها می توانند مستحق برخی توجهات باشند، «مهاجرانی»، که با انگیزه های اقتصادی جلای وطن کرده اند، اما نباید انتظار مهمان نوازی داشته باشند. وزیر کشور فرانسه، آقای ژرالد دارمننن ، پس از ورود هشت هزار مهاجر به لامپدوزا، چنین توضیح داد: «بسیاری از مهاجرینی که هم اکنون آمده اند واجد شرایط پناهندگی نمی باشند، و از کشورهایی آمده اند که دلیلی برای ترک آنها و پناهنده شدن وجود ندارد مثل ساحل عاج، گامبیا، سنگال، تونس، (…) بدیهی است که آنها باید به کشورشان بازگردانده شوند.» (TF1، ۱۹ سپتامبر).
دلایلی که می تواند منجر به مهاجرت یک فرد سنگالی شود، از سوی رسانه ها آنقدر مبهم و کلی توضیح داده می شود که تمام معنی خود را از دست می دهد: «فرار از فقر»، « جستجوی آینده ای بهتر». در سنگال، اما، این کلمات به واقعیتهای ملموس اشاره دارد. مثلا قراردادهای ماهیگیری جهانی به اروپایی ها و چینی ها اجازه می دهد تا با امکانات توانمندشان اقیانوس ها را در نوردند و آنچه که یکی از کشتی هایشان در یک روز صید می کند معادل نتیجه کاریک سال یک قایق محلی در سنگال می باشد. ویا تصاحب زمین های کشاورزی توسط سرمایه گذاران خارجی که برای بالابردن سود دهقانان را اخراج می کنند و به جای محصولات معیشتی، محصولاتی را کشت و زرع می کنند که سود آور باشد، بادام زمینی به جای غلات. به اینها باید شرایط آب و هوایی را هم اضافه کرد که بر برداشت محصولات در فصول محتلف تاثیر می گذارد، دوره مرطوب کوتاه تر و سیل و خشکسالی طولانی ترمی شود. بیابان از طرفی و دریا از سوی دیگر که پیشروی می کند، فرسایش سواحل، شور شدن زمینهای کشاورزی، همه اینها بلایای ناشی از گرم شدن کره زمین است. ونهایتا سرکوب سیاسی، توسط رئیس جمهور، آقای مکی سال، دوست دولت فرانسه.
از دیدگاه آفریقا، سیاستهای اروپا دورویی فاحشی را به نمایش می گذارد. به موازات سخنرانی های پر آب و تاب در باره محدود کردن مهاجرت، توافقات و کنوانسیون هایی برای جذب نیرو برای کاهش کمبود نیروی کارو پیری جمعیت در اروپا تدوین می شود و دفاتر اطلاعات به سازماندهی پذیرش مهاجران مشغولند. فرانسه پزشکان سنگالی را جذب می کند، ایتالیا کارگران ساختمانی را از الجزایر و ساحل عاج فرا می خواند، اسپانیا متوسل به کارگران فصلی مراکشی در کشاورزی و گردشگری می شود. و آلمان، اخیراً اعلام کرده است که پنج مرکز برای استخدام کارگران ماهر، در غنا، مراکش، تونس، مصر و نیجریه افتتاح کرده است. چنین است که، جامعه شناس علی تندیان معتقد است « کشورهای مبدأ نیروهای مجرب را پرورش می دهند، در آن کشورها کارشناسان متولد شده، آموزش دیده و متخصص می شوند و سپس جلای وطن می کنند (۱)».
اروپایی ها از میان فارغ التحصیلان بهترین ها را برای خود بر می گزینند وبا دامن زدن به بلایای مختلف در کشور مبدأ موجب می شوند که خیل جوانان پس از آزمودن همه راه ها مسیر قاره کهن را در پیش گیرند . هنگامی که به لامپدوزا می رسند، درها را بسته می یابند. در همان زمان، از ایتالیا برای تلویزیون ها و رادیوهای سنگال، به زبان محلی ولوف ترانه ای پخش می شود : «اگر زندگی خوب می خواهید خود را قربانی نکنید. زندگی ارزشمند است و دریا خطرناک (۲)». و بی شرمی اروپائیان کشنده.
۱- Cité dans The Conversation, 28 février 2023.
۲- Il Fatto quotidiano, Rome, 22 septembre 2023.
نویسنده: Benoît Bréville عضو هیئت تحریریه لوموند دیپلماتیک
منبع: لوموند دیپلماتیک
بعله این اروپایی های بی شرم باید کمی از کشور هایی چون روسیه و کره شمالی و چین و کوبا یاد بگیرند که چگونه از پناهجویان مهمان نوازی می کنند.