کبرِ کثیفِ Error 404 (7. صهیونیست­ها بر روال زوال) – محمد قراگوزلو

درآمد ( مرور آنچه گذشت)

با پوزش از رفقا و خواننده گان، این سلسله مقالات به دلائلی نیمه تمام ماند. نیمه تمام به این سبب که در پایان بخش ششم وعده داده بودم که “این داستان خونین ادامه دارد…!” هرچند در همان شش بخش پیشین نیز آنچه در توان محدود نگارنده بود شامل صورت مسئله و تاریخچه ­ی موضوع و روند آن در کنار لحظه ی حال و چه باید کردها کم و بیش گفته شد. به طور خلاصه به آن دسته از رفقایی که در این مدت جویا و خواستار ادامه ی این مباحث و به ویژه “راه حل نهایی” مسئله ی فلسطین بودند تاکید کردم که رژیم صهیونیستی در کنار سازمان ملل (جون ۱۹۴۵) و نهادهای برتون وودز (۱۹۴۴) و بانک جهانی (۱۹۴۹) به عنون رکن سوم برتون وودز و پیمان های ناتو/ آتلانتیک شمالی (۴ آپریل ۱۹۴۹) و ورشو ( ۱۴ مه ۱۹۵۵) – در واکنش به تشکیل ناتو- و  برخی دولت – ملت های جدید مانند جمهوری دموکراتیک آلمان (۱۹۴۹) و کمیته ی موقت خلق کره شمالی (فوریه ۱۹۴۶) و سپس جمهوری دموکراتیک خلق کره (سپتامبر ۱۹۴۸) همه و همه از نتایج صف بندی های جدید جهانی پس از جنگ جهانی دوم به شمار می روند. در این هیر و ویر امپریالیسم انگلستان با همدستی امپریالیسم امریکا و غفلت و ارزیابی غلط اتحاد جماهیر شوروی موفق به اشغال سرزمین­ های تاریخی مردم فلسطین شدند و از طریق نسل کشی و ترور پیشتازان و انقلابیون فلسطینی “دولت” عمیقاً نژادپرست و مذهبی و ارتجاعی موسوم به “اسرائیل” را در منطقه علم کردند. ( مه ۱۹۴۸) این دولت آخرالزمانی علاوه بر تناقض­ های درونی همچون وصله یی ناجور به منطقه چسبید تا ایالات متحد و بریتانیا صاحب پاسگاهی مستحکم باشند. در این سلسله مقالات با اشاره به نتیجه ی فاجعه بار جنگ های شش روزه ی ۱۹۶۷ و جنگ اکتبر یا رمضان (یوم کیپور) ۱۹۷۳ و به راست چرخیدن ساف و سازش مصرِ سادات و اردن و پیمان کمپ دیوید و تضعیف سازمان های انقلابی و کمونیستی از جمله جبهه ی آزادیبخش اشاره کردم که:

اول. با وجود دولت صهیونیستی هیچگونه صلحی در منطقه ممکن نخواهد نشد.

دوم. راهکار “دو دولت دو کشور” به دلیل نفوذ بیش از ۷۰۰ هزار زامبی در کرانه ی باختری و استقرار دهکده های امنیتی در این منطقه و گفتمان حاکم بر دولت های مختلف “چپ” و راست صهیونیستی و موضع ساکنان این مناطق – که از کودکی می آموزند “فلسطینی ها انسان نیستند”- غیرممکن است. حمایت ابلهانه ­ی امریکا و اروپا و روسیه و چین از این طرح در واقع “فریز” کردن مسئله ی فلسطین در همین حالت کنونی است. طرح دو دولت از استقرار یک شبه دولت غیرنظامی فلسطینی در کرانه ی باختری حمایت می کند که تازه پلیس اش نیز حق برخورد با ۷۰۰ هزار زامبی لانه کرده در خانه ی آنان را ندارد. مضاف به این که افراد رژیم صهیونیستی می توانند هر لحظه که خواستند وارد مرزهای این “دولت” کاغذی شوند و هر که را دوست داشتند بازداشت کنند. جالب اینکه برخی از “چپ” ها نیز از این طرح مضحک دو دولت دو کشور به عنوان “راه حل نهایی” حمایت می کنند.

سوم. گفتم با وجود افرادی همچون نتانیاهو (حزب لیکود) و گالانت (حزب کولانو) وبتسالل اسموتریچ (حزب صهیونیست مذهبی) که به طور تمام قد اکثریت مطلق افکارعمومی فاشیستی حاکم بر جامعه ی سرزمین های اشغالی را نمایندگی می کنند صحبت کردن از دیپلوماسی و مذاکره – چنانکه رفیق زنده یاد کمونیست فلسطینی غسان کنفانی گفته بود – “گفتگو میان گردن و شمشیر است.”

چهارم. در این مجموعه همچنین دلیل شکست محتوم راهکارهای جمهوری اسلامی – از راهبرد “راه قدس از کربلا می گذرد” تا رفراندوم – را نیز ارزیابی کردم و به واهی بودن آنها پرداختم.

پنجم. در نهایت نوشتم که تنها راه حل مسئله ی فلسطین بازگشت به مرزهای پیش از ۱۹۴۷ و استقرار تمام ساکنان فراری بعد از “نکبه اول” و خروج بدون استثنای همه اشغالگران “دو پاسپورتی” است که از این برهه به بعد وارد این سرزمین شده اند. ضرورت تحقق این هدف آرمانی را انکشاف مبارزه ی طبقاتی، ارتقای قدرت رزمی و سازمانی گروه های انقلابی و کمونیست، تضعیف تشکل های نیابتی و دست ساز (حماس و جهاد اسلامی)، ایجاد صف بندی های جدید منطقه یی (رشد جنبش های کارگری و سوسیالیستی در خاورمیانه) و در نهایت تراشیدن دولت اشغالگر از بیخ و بن دانستم. همچنین اضافه کردم با توجه به مواضع محافظه کارانه دولت های قدرتمند عضو بریکس از چین و روسیه گرفته تا هند بعید است از این دولت ها جز وتوهای بی نتیجه ی قطع نامه های شورای امنیت آبی برای مردم فلسطین گرم شود. با توجه به رشد و عروج جنبش های ضدکولونیالیستی به ویژه در آفریقا و علیه امپریالیسم فرانسه می توان به شکل بندی یک جنبش جدید ضداشغال در فلسطین امیدوار بود.

ادامه دهیم…

روال زوال در دوران پسا ۷ اکتبر

اینک و به اعتبار مرور آنچه گذشت بهتر می­ توانیم به دلائل شکست و زمینه های زوال زامبی ها بپردازیم و ابعاد سیاسی حمله ی موشکی و پهپادی جمهوری اسلامی به سرزمین های اشغالی را ارزیابی کنیم.  تاکید من بر ارزیابی سیاسی موضوع به این سبب است که گذشته از فقدان صلاحیت نگارنده برای تحلیل ابعاد نظامی این حمله مسئله به ساده گی این است که در هر جنگی حتا از این نوعِ – فعلاً موردی و تلافی جویانه و مقطعی – دو طرف مناقشه از پیروزی های چشمگیر تهاجمی و یا دفاع شگفت انگیر و دفع “جانانه” حمله صحبت می کنند. مضاف به اینکه به دلیل محدودیت منابع خبررسانی و سلطه ی رسانه برتر کارشناسان متخصص امور نظامی هنوز در تخمین میزان موفقیت این عملیات تحلیل پدر مادر داری ارائه نداده اند که به استناد آنها بتوان “کُد”ی آورد و خواننده را ارجاع داد.

از اینها گذشته و مستقل از نتایج “گیج کننده”ی این عملیات – به تعبیر تهران- یا “خنثا شدن و نابودی ۹۹ درصد موشک ها و پهپادها” – به ادعای صهیونیست ها – به نظر نگارنده داستان جدید شکست و آغاز فروپاشی رژیم اشغالگر نه از حمله ی موشکی پهپادی ۱۳ و ۱۴ آپریل ج الف بلکه از عملیات متهورانه ی پنج سازمان فلسطینی در ۷ اکتبر شروع می شود. لازم به تاکید مجدد است که بررسی ماهیت حماس و جهاد اسلامی موضوع این مقاله نیست. هنوز از یاد نمی بریم که همین حماس بود که به دفاع از “ارتش آزاد سوریه” (یک سازمان پروامپریالیستی) و به دستور قطر و ترکیه دفتر خود در دمشق را علیه دولت اسد تخلیه کرد. پس ماجرای حماس بماند برای تحلیل متخصصان امور مرتبط با اخوان المسلمین و مشابه.

باری گفتم که شروع شکست زامبی ها را باید از تاریخ ۷ اکتبر آب بندی کرد. زمانی که ما از شکست صهیونیست ها در دوره ی عملیات پساتوفان الاقصا صحبت می کنیم عده یی انگشت به در می کنند و نسل کشی بی سابقه ی زامبی ها و تخریب تمام ساختارهای مدنیت غزه را به رخ می کشند. کشتار بیش از ۳۶ هزار فلسطینی بی دفاع که ۷۰ درصد آنان زنان و کودکان بوده اند و به راه انداختن جوی خون در یک نوار ۳۶۵ کیلومتر مربع  هر چه باشد پیروزی نیست. تخریب وحشیانه و هدفمند بیمارستان ها و مدارس و اردوگاه های محل استقرار پناهنده گان و ویرانی خانه ها و کشتن امدادگران و روزنامه نگاران و پزشکان و پرستاران و مجروحان و تجاوز به زنان و بستن راه های امداد رسانی و قطع طریق غذا و و آب و دارو به روی یک باریکه پیروزی نظامی نیست. مطلقاً نیست. کمی انسان باشید لطفاً. پیروزی نظامی زامبی ها – به کمک امریکا – در جنگ شش روزه متحقق شد. آنچه امروز در غزه می گذرد به روشنی از شکست و شروع روال زوال و اضمحلال صهیونیست ها حکایت می کند. به چند استدلال ساده خم می شوم و از تفسیر ماجرا می گذرم:

الف. پس از عملیات ۷ اکتبر رژیم صهیونیستی با ادعای یک پیروزی برق آسا از زمین و هوا و دریا وارد باریکه ی غزه شد. زیر فشار افکار عمومی ساکنان مناطق اشغالی نتانیاهو و زامبی هایش ماموریت داشتند ابتدا گروگان ها را آزاد کنند. نتوانستند. برخلاف عملیات کوماندوهای گروه “سایرت متکل” صهیونیستی در فرودگاه انتبه ی اوگاندا و آزادسازی قهری ۲۴۸ تن از گروگان های اسرائیلی – که تحت فرماندهی سرهنگ یوناتان نتانیاهو برادر بزرگتر همین “بی­ بی” مستاصل شکل بست و به کشته شدن وی انجامید (۴ جون ۱۹۷۶) – در جریان نسل کشی اخیر حتا یک گروگان از سوی کوماندوها و ارتشِ متکی به ناتوی صهیونیستی آزاد نشده است. همین امر به یک نارضایتی و طغیان در داخل شهرهای اشغالی انجامیده است و تناقض های شکننده این رژیم را آشکارتر کرده است.

ب. رژیم صهیونیستی در دو جنگ حیاتی و بزرگ توانسته است اتحاد و اقتدار جبهه ی مشترک مقتدرترین دولت های عربی و سازمان های فلسطینی را در هم بکوبد. به یاد داشته باشیم که یک سوی جنگ های شش روزه مصر با رهبری جمال عبدالناصر و سوریه ی حافظ اسد بود. به یاد داشته باشیم که در آن برهه – به تعبیر تیری دژاردن – “دو میلیون اسرائیلی در مقابل صد میلیون عرب ایستاده بودند.” اما اکنون چه؟ بیش از ۱۹۲ روز از عملیات توفان الاقصا و شروع وحشیانه ترین نسل کشی تاریخ گذشته است و رژیم صهیونیستی هنوز در تحقق یکی از اهداف از پیش تعیین شده ی خود موفق نبوده است.

پ. از جمله اهداف راهبردی زامبی ها در دوران پسا ۷ اکتبر نابودی حماس و سایر سازمان های مقاومت فلسطینی بوده است. اینکه حماس و سازمان های فوق چقدر ضربه خورده اند و تا کجا تضعیف شده اند بر من به درستی دانسته نیست. اما شلیک بی امان راکت ها از غزه و شکار تانک ها و سربازان متجاوز صهیونیست نشان می دهد که ادعای نابودی حماس و گروه های مقاومت خواب و خیالی بیش نبوده است. وقتی که اشغالگران با تمام قدرت و حمایت بی چون و چرای امریکا برای از بین بردن یک سازمان چریکی وارد باریکه یی می شوند و پس از گذشت شش ماه و دوازده روز هنوز دست شان به رفح نرسیده و نابودی حماس به کابوس آنان مبدل شده است چیزی جز شکست یورشگران به ذهن هر تحلیلگر معقولی متبادر نمی شود.

ت. فراموش نکنیم اقتصاد و زرادخانه ی رژیم صهیونیستی بدون پشتیبانی سخاوتمندانه ی امریکایی ها قادر به ده روز جنگ در غزه نبود و نیست. امیر یارون (رئیس بانک مرکزی اسرائیل) “هزینه ی جنگ در غزه را ۶۷.۷ میلیارد دلار” تخمین زده است. به گزارش بلومبرگ اقتصاد زامبی ها در این برهه ۲۰ درصد ضربه خورده است. همین امر یکی از دلائلی است که دولت اشغالگر را در ورود به میدان یک جنگ تمام عیار با ج اسلامی دست به عصا و محتاط می کند.

ث. در سطح افکار عمومی جهان به نظر می رسد دوران مظلوم نمایی ناشی از قتل عام در اردوگاه های فاشیستی نازی ها تمام شده است و مردم آزادیخواه و شرافتمند دنیا اینک به سران رژیم صهیونیستی به چشم همان نازی های هیتلری می نگرند. امروز مترادف ترین اصطلاح با صهیونیسم همان فاشیسم است. به تعبیر من فاشیسم مقدس! این یک شکست بزرگ برای “دولتی” است که به پشتوانه ی جنایات نازی ها دست به هر اقدام ضدبشری زده و از سوی دولت ها و افکار عمومی تحمل شده است. به نظر می رسد جهان پس از عملیات ۷ اکتبر وارد “دوران فلسطین” شده باشد.

ج. در سطح بین المللی با وجود پشتیبانی بی شرمانه ی دولت امریکا و بریتانیا و فرانسه و آلمان از رژیم صهیونیستی واقعیت این است که با رای ممتنع ایالات متحد به قطعنامه آتش بس (۲۵ مارس ۲۰۲۴) شکافی جدی میان امریکا و زامبی های تحت حمایتش صورت گرفته است. این نخستین بار است که رئیس پاسگاه علیه منافع سربازان خود دست به اقدامی هر چند صوری می زند.

صف بندی های جدید پس از حمله ی موشکی و پهپادی!

۱. مستقل از چند و چون خساراتی که عملیات موشکی پهپادی جمهوری اسلامی علیه اسرائیل به بار آورده است رئیس جمهوری امریکا در تماس با نتانیاهو هشدار داده که از “عملیات تلافی جویانه علیه ایران حمایت نخواهد کرد و از وی خواسته به حمله ی ایران پاسخ ندهد!” پرسش اصلی این است که چرا ایالات متحد مصمم است از ورود به جنگی جدید بپرهیزد؟ پاسخ به نظر ساده می رسد. امریکا دو جنگ افغانستان و عراق را با تحمل بیشترین خسارت های نظامی و مالی واگذار کرده است. تروریست های بنیادگرای اسلامی ساخته پرداخته امریکا و فرانسه اگرچه دولت لیبی را پائین کشیدند و رئیس جمهوری آن کشور را با قساوت تمام کشتند اما هم در لیبی و هم در سوریه به خنس خورده اند.

۲. ایالات متحد و تمام متحدان ریز و درشت و گنده لات هایش در ناتو با یک شکست قطعی و قریب الوقوع در اوکراین نیز دست و پنجه نرم می کنند. آنان گمان می زدند از طریق تحریم های گسترده و تسلیح عجیب و غریب دولت نئوفاشیست زلنسکی می توانند بالکان جدیدی در منطقه ی اوراسیا راه بیندازند و تئوری های جنایتکارانه ی پل ولفوویتز و نظر “روسیه بیش از حد بزرگ است و باید کوچک شود” مادلین آلبرایت را متحقق کنند. آنان با این گمانه زنی ساده لوحانه ی باراک اوباما که “روسیه فقط یک پمپ بنزین بزرگ است!” ناتو را تا مرزهای روسیه گسترش دادند. اما اینک داستان دیگری رقم خورده است. ناتو و گردنه بگیر اعظم آن یعنی امریکا در حال تلو تلو خوردن هستند. سیستم موشکی پاتریوت کار نمی کند. تانک های بردلی و آبرامز امریکا و لئوپارد آلمان و تانک های قزمیت AMC-10RC فرانسه مقهور موشک های مافوق صوت کینژال روسی شده است. انبارهای پنتاگون پاسخگوی نیاز ژنرال های کودن اوکراینی نیست. این ژنرال ها سلاح های گران قیمت اهدایی ناتو را به ساده گی نفله می کنند. با وجودی که ارتش و نئوفاشیست های حاکم بر کیف تا کنون سه بار خلع سلاح شده اند و هر بار مجدداً از سوی ناتو به سلاح های پیشرفته مجهز گردیده اند اما سه هفته پیش دبیر کل ناتو (ینس استولنبرگ) در گزارش سالانه ی خود اعلام کرد “تجهیزات ارتش اوکراین رو به اتمام است.” در واقع ناتو و رئیس بوروکرات آن نه فقط سرزمین اوکراین را فدای جنگ طلبی و زیاده خواهی امپریالیستی کردند بلکه دماغ خودشان نیز به زمین سخت مالیده شد.

۳. ایالات متحد ظرف شش ماه گذشته علاوه بر ادامه ی درگیری مستقیم در جنگ اوکراین لاجرم وارد حمایت جنگی و اقتصادی از رژیم صهیونیستی نیز شده است. باز شدن یک جبهه ی جدید در برابر جمهوری اسلامی مطلقاً در توان امریکا نیست. حتا به صورت ایذایی و موقت. موقعیت پایگاه های امریکایی در عراق و سوریه زیر ضرب گروه های نیابتی ج اسلامی است. حوثی ها باب المندب را به یک جهنم تمام عیار برای امریکا و اقتصاد اسرائیل تبدیل کرده اند. حزب الله با تمام محافظه کاری اش یک قدرت نظامی بالفعل است. وقتی اشغالگران در یک باریکه ی تحت محاصره از پس حماس بر نمی آیند تقابل با حزب الله می تواند برای شان بسیار خطرناک باشد. مساله به ساده گی این است:

هژمونی امریکا رو به افول است! امریکا باید منطقه را ترک کند تا کارگران و زحمتکشان خودشان وارد عمل شوند و سرنوشت سیاسی خود را رقم زنند.

برای یک لحظه تصور کنید حمله ی موشکی ج اسلامی در زمان بوش یا حتا اوباما اتفاق می افتاد. دولت خاتمی و جامعه مدنی حامی او بلافاصله پس از عملیات ۱۱ سپتامبر پرچم های سیاه عزاداری مشترک با ایالات متحد را برافراشتند و در ونک و تجریش شمع روشن کردند که بگویند “ما نبودیم.” “ما حمایت نمی کنیم…” اما این امریکا و ناتو به هیچوجه امریکا و ناتوی ریگان و بوش نیست که از آن سر دنیا لشکر بکشد و خاک افغانستان و عراق را شخم بزند و روسای جمهور قانونی این دو کشور را حلق آویز کند. دوران “پایان تاریخ” و “پیروزی لیبرال دمکراسی” بر کمونیسم تمام شده است.

۴. امکان حمله ی تلافی جویانه اسرائیل به شیوه ی ج اسلامی تا حدود زیادی غیر محتمل است. این احتمال ضعیف نه به خاطر درایت نتانیاهو و گالانت که به دلیل ضعف اسرائیل و عدم حمایت امریکا قابل ارزیابی است. اشغالگران نمی توانند همزمان در چند جبهه بجنگند. آنان در نوار غزه مانده و درمانده اند چه رسد به وارد شدن در یک جنگ تمام عیار با حزب الله و سوریه و گروه های نیابتی و دولت جمهوری اسلامی. واکنش تلافی جویانه اسرائیل به احتمال فراوان مانند گذشته ترور فرماندهان ارشد نظامی و کارشناسان اتمی ایران – هر کجا که برایش مقدور باشد- خواهد بود. با توجه به نفوذ موساد در برخی مراکز امنیتی و نظامی ج اسلامی امکان یک عملیات تخریبی در داخل ایران دور نیست.

۵. احتمال حمله ی هوایی و موشکی اسرائیل به تاسیسات اتمی ج اسلامی بسیار دور است. نخست اینکه این تاسیسات بر خلاف مرکز هسته ای “اوسیراک یا تموز” عراقِ صدام حسین که در سال ۱۹۸۱ طی عملیات نیروی هوایی اسرائیل (عملیات اپرا) کلاً منهدم شد، در یک جا متمرکز نیستند. دوم اینکه در آن برهه عراق درگیر جنگ با ج اسلامی بود و امکان پاسخ به اسرائیل را نداشت. سوم اینکه جغرافیای محدود اسرائیل و وجود “مرکز تحقیقات هسته ای نگو” مشهور به “نیروگاه اتمی دیمونا” – در حاشیه ی همین شهر- کل شهرهای سرزمین های اشغالی را در صورت بروز یک درگیری هسته یی نابود خواهد کرد.

۶. وقوع جنگ میان ج اسلامی و اسرائیل بهای نفت را به طرز جنون آمیزی تا سقف ۱۵۰ و حتا ۲۰۰ دلار در هر بشکه افزایش خواهد داد. اقتصاد اروپا و چین تحمل چنین شوک عظیمی را ندارد…

این مطلب قرار نبود تا این حد طولانی شود. متاسفانه شد. هر چند نکات بسیار دیگری جا ماند. در پایان تاکید بر این نکته ضروری است که کمونیست ها همراه با مبارزان جبهه ی خلق از هر نبرد رهایی بخشی که به انهدام رژیم اشغالگر فاشیستی صهیونیستی تمام شود حمایت می کنند اما جنگ میان ج اسلامی و اسرائیل نه فقط به سود جنبش های آزادیبخش فلسطینی نیست بلکه به زیان جنبش کارگری سوسیالیستی ایران نیز است. از دولت و حکومتی که تمام قد از برنامه های نئولیبرالی بازار آزاد و تقدس مطلق مالکیت خصوصی و خصوصی سازی دفاع می کند و دستمزد کارگران را تا سه مرتبه زیر خط فقر منجمد می سازد نباید انتظار داشت که سیاست خارجی اش به نفع کارگران و مردم زحمتکش باشد. تفکیک سیاست خارجی با برنامه ها و سیاست داخلی فقط از عهده ی مجنونان ساخته است.

این سلسله مقالات را با اذعان به تمام کاستی های شان همین جا می گذاریم و می گذریم. تمام.

۲۷ فروردین/ ۱۵ آپریل

چاپ کن