در آستــانه روز جهانی کارگر، روز همبستـگی کارگران جهان
۱۱ اردیبهشت روز جهانی کارگر را گرامی می دارند و خواهان رفع کمبودها ومشکلات عدیده ی ناشی از تحریم ها بویژه تورم و گرانی و بیکاری ناشی از شرایط پیش آمده از تهاجم ویروس کرونا هستند.
مادران صلح ایران همواره از بدو تاسیس خود، آزادی وعدالت و حمایت از اقشار محروم وضعیف را سر لوحه اندیشه وعمل خود قرار داده و بر این باورند که فقر ومحرومیت، مانع بزرگی در راه دستیابی به توسعه پایدار وصلح برای کشور است. بویژه هم اکنون، به دلیل شرایط ناشی از قرنطینه کرونایی که منجر به بیکاری میلیونها نفر از کارگران سطوح مختلف شده، شرایط زندگی کارگران نیز با محدودیت و تنگدستی بسیار روبرو شده است.
مادران صلح ایران حمایت خود را از خواست های به حق کارگران اعلام می دارند و :
* بر حمایت ویژه از خانواده های طبقه کارگر ایران در شرایط کنونی کرونایی، شامل تحت پوشش قراردادن آنان از نظر موارد آموزشی، بهداشتی وبسته های حمایتی کالا توسط دولت تاکید می کنند و با توجه به اوضاع کنونی کشـور ازنظر اقتصادی پرسشی ساده را طرح می کنند :
* آیا حداقل حقوق پایه در این اوضاع و احوال اقتصادی و با وجود تورم و گرانی کالا ها می تواند جوابگوی نیاز های حداقلی کارگران باشد؟ و آیا برای کارگرانی که با نیروی کار خود ارزشی بر مواد خام می افزایند که به نظر محافظه کار ترین اقتصاد دانان؛ باید سهمی به اندازه توان بازسازی نیروی جسمی و روحی آنان برای ادامه کار را تامین کند، حمایت های مورد نیاز در نظر گرفته شده است؟
* آیا مزد ناچیز در نظر گرفته شده، این نیاز حداقلی را حتی برای یک کارگر مجرد تامین می کند؟ امسال نمایندگان کار فرما و دولت در شورایعالی کار وبدون رای نمایندگان کارگران با تصمیم شان دردی بر رنج همیشگی این طبقه افزودند.
از طرفی با بیکاری وسیعی که بویژه در این دوران ایجاد شده، امنیت شغلی کارگران نیز عمیقا به خطر افتاده است.
* واگذاری کارخانجاتی که به عموم مردم تعلق دارد بدون ملاحظه، به کسانی که نه تخصص لازم را در زمینه آن صنایع دارند و نه تعهد به میهن و مردم؛ زنگ خطری برای هرچه ناتوان تر شدن کارگران زحمتکش ایران است و از این رو نمی تواند در خدمت منافع مردم وبویژه کارگران باشد. فروش اموالی چون هپکو، صنعت نیشکر هفت تپه، فولاد سازی خوزستان به ثمن بخس و و و بیانگر سیاست هایی هستند که به هیچ وجه در خدمت توسعه ی کشور نیستند.از سویی به حراج گذاشتن منابع تامین اجتماعی که عمدتا از حق بیمه کارگران ایجاد شده است، نمودی از سلب مالکیت از مالکین واقعی برای انباشت سرمایه است.
* با اینکه بیش از یک قرن است که حق داشتن تشکل کارگری در اکثر نقاط دنیا به رسمیت شناخته شده است تا کارگران بتوانند از حقوق صنفی شان دفاع کنند؛ متاسفانه در ایران زندان پاسخ کارگرانی است که در پی گرفتن این حق اولیه شان می باشند. به گونه ای که حتی شرکت در مراسم روز کارگر نیز جرم حساب می شود و در نتیجه تعداد زیادی از کارگران ستم دیده در زندان ها به سر می برند و با اتهام های واهی نگران وضع خانواده ونیز آینده خود هستند.
* کارگران مهاجری که عمدتا افغانستانی هستند و به راستی انجام شاق ترین کارها را بعهده دارند از هرگونه بیمه محروم می باشند، نیز کمترین مزد را دریافت می کنند واقامت برخی از آنان گاها پس از ده سال سکونت وکار در ایران هنوز به رسمیت شناخته نشده است.
مادران صلح ایران خواستار رسیدگی به وضع این اقشار محروم هستند.
کارگران زحمتکش، منابع تولید ثروت در ایران وجهان اند وشایسته برخورداری از امکانات ضروری زندگی ودرشان انسانی برای خود وخانواده هایشان هستند.
مادران صلح ایران با تبریک به مناسبت فرارسیدن ۱۱ اردیبهشت روز جهانی کارگر ، بر تامین حقوق اولیه و خواسته های صنفی کارگران وپاسخگویی به نیازهای اولیه زندگی برای تداوم حیات این طبقه زحمتکش در
* قالب افزایش متعارف حداقل دستمزد با کف حمایت اجتماعی ومهار تورم و اجرای برنامه هایی چون مسکن اجتماعی، تاکید دارند و دیگر بار توجه حاکمان را به این موضوع مهم جلب می کنند که مسیر توسعه پایدار وصلح در کشور با تامین رفاه کارگران چون دیگر اقشار وایجاد بستر فعالیت فارغ از دغدغه ی تامین مایحتاج اولیه زندگی آنان پیوند تنگاتنگ دارد وبدون آن میسر نیست!
مادران صلح ایران – ۱۱اردیبهشت ۹۹
1378 -1401 (2000 – 2023) * کپی رايت