بگذار کمی بخوابم! – خسرو باقرپور

 خوابی تو!
از خوابِ تو می پرم!
می روم؛
می نشینم کنارِ این پرنده ی خواب آلود؛
بر شاخه یِ این “راشِ” * هوشیار.
خوابم می آید!
صدای این شهرِ چراغان چه غمگین است،
پایانِ پاییز است؛
عابران، مست و خراب می گذرند.
از وقتِ خوابِ پرنده گذشته ست!
چشمانِ مبهوتِ پرندگان باز است.
ما بر شاخه ها پرپر می زنیم؛
و خوابمان نمی آید؛
باران می آید.

آخرهای پاییز ۱٣۹۴ – اِسن

* راش درختی ست که در شهرهای اروپا بسیار می نشانند. پنجره ی اتاقِ خوابِ من به رویِ درخت راشِ گشنی باز می شود… یا بسته است.

چاپ کن