بیانیه گروه اتحاد بازنشستگان:
که تا آخرین نفس کوشیم و بشکنیم دیوار این قفس!
شانزدهم آذر نماد مبارزات مستمر و بی وقفه جنبش دانشجویان در سنگر آزادی خواهی و علیه ستم و بی عدالتی است. فریادی که از گلوی دانشجویان تا پیوند با تاثیرگذارترین تحولات اجتماعی تداوم یافته و به ویژه در ده های اخیر تا تعیین تکلیف قاطع و فعال علیه تمامیت نهادهای قدرت و سرکوب با شعار”اصلاح طلب،اصول گرا دیگه تمامه ماجرا” به پیش گام برداشت. بی دلیل نیست که دانشگاه ها یکی از اولین مکان هایی بود که در راستای تبدیل به دانشگاه “پادگانی”، آماج سرکوب های خونین و به تعطیلی کشاندن، اخراج ها و به بند کشیدن وسیع دانشجویان و اساتید مترقی تحت لوای “انقلاب فرهنگی” قرار گرفت. نیروی بالقوه و پر تعداد جنبش دانشجویی بر آمده از دل اکثریت زحمتکش کارد به استخوان رسیده از فقر و نابرابری، جایگاه خود را در مقاومت و همراهی با مبارزات جاری کارگران،زنان، جوانان و مردم محروم در اعتراضات خیابانی به ویژه خیزش دی ماه و آبان های خونین، با فریاد”فرزند کارگرانیم، کنارشان می مانیم”، با حضوری فعال و خونین تعیین نمود. علاوه بر این دانشجویان در سایر عرصه های مطالبه گری درمقابله با خصوصی سازی ،کالایی کردن آموزش، درهم شکستن فضای امنیتی حاکم بردانشگاهها، مبارزه با تبعیض و تفکیک جنسیتی، شرکت در تجمعات روز جهانی کارگر(اول ماه مه)، روز جهانی زن(۸ مارس) و … در مبارزه و اعتراض از پا ننشستند. با شیوع بحران مرگبار کرونا، و به این بهانه، بار دیگر فضای دانشگاه از دانشجویان غصب و باز ستانده شد، دانشگاه ها تعطیل است اما کمیته های انضباطی همچنان فعال بوده و بازداشت و یورش به منازل و ضبط اموال شخصی دانشجویان کماکان در دستور قرار دارد. در همین راستا ۱۹ آبان ۹۹ جمعی از دانشجویان در محیط تعطیل دانشگاه تهران تجمع نموده و با نصب پوسترهایی به دیوار دانشگاه و در اعتراض به “انقلاب فرهنگی” دوم خواهان بازپس گیری فضای دانشگاه گردیدند.
۱۶آذر،روز دانشجو آغاز راهی بی توقف علیه مظاهر نکبت بار هرگونه ستم،تبعیض و سرکوب سیستم ضد علمی و سرمایه سالار ِ حاکمی است که تمامی ابعاد زیست و معیشت شایسته انسانی را سلب و به کالا تبدیل نموده است. پیام این روز تاریخی در فریاد اعتراضی “دانشجو می میرد، ذلت نمی پذیرد”، ماندگار و جاری خواهد ماند! آری”دانشگاه زنده است”!
آذر ماه ۱۳۹۹
گروه اتحاد بازنشستگان
بیانیه اتحاد بازنشستگان :
شانزده آذر روز دانشجو گرامی باد!
شانزده آذر روز دانشجو با جنبش دانشجویی ایران پیوند خورده است. در شانزده آذر ۱۳۳۲ سه دانشجوی مبارز و معترض به سفر نیکسون معاون رئیس جمهور آمریکا به ایران به خون تپیدند. از همان زمان که قندچی، بزرگ‌نیا و شریعت رضوی در دانشگاه به خاک افتادند تا امروز مبارزه‌ی توامان علیه استبداد داخلی و سلطه‌طلبان خارجی، سنت پیکار جنبش دانشجویی ایران بوده و همچنان “روشنگر مسیر راه‌پیمایی عمومی به سوی آزادی و عدالت اجتماعی است”.
خروش جنبش دانشجویی در ۱۸ تیر ۱۳۷۸و جان‌باختن و مفقودالاثر شدن تعدادی از دانشجویان، حضور گسترده‌ی دانشگاه و دانشجویان در اعتراضات سال ۱۳۸۸، نقش پیشتاز دانشجویان آزادیخواه در خیزش سال ۱۳۹۶ و حمایتگری پرشور آنان از خیزش آبان ۱۳۹۸ در کارنامه‌ی جنبش دانشجویی ثبت شده است.
دانشجو که به اقتضای وضعیتش جویای دانش، آگاهی، خرد و روشنایی در محیط علمی دانشگاه است، نه قشریت، تاریک‌اندیشی، استبداد و سلطه‌گری را برمی‌تابد، نه کالایی شدن فزاینده‌ی آموزش عالی و محرومیت‌های ناشی از آن و نه سرکوب آزادی اندیشه و بیان از سوی نهادهای تحمیلی مدیریتی و امنیتی در درون و بیرون دانشگاه را. مقاومت در برابر این رویکردها با هویت جنبش دانشجویی گره خورده است.
شاهد بودیم که مطالبات صنفی دانشجویان که اکثراً فرزندان زحمتکشان‌اند، نفی کالایی شدن دانشگاه‌ها، اعتراض به وضعیت خوابگاه‌ها و سلف سرویس‌ها و به پولی کردن واحدهای پاس نشده بود، اما به این مطالبات صنفی محدود نماند و به دلیل خاستگاه اجتماعی و پیوندهای سرشتی با زحمتکشان و اشتراک بخشی از خواسته‌ها، همچنین اهمیت حیاتی آزادی‌های آکادمیک در محیط‌های دانشگاهی به‌مثابه شرط آموزش علمی، ابعادی گسترده‌تر و فرا صنفی یافته و خصلتی سیاسی به خود گرفت؛ تا آنجا که در دی ماه سال ۹۶ شعار “اصلاح طلب اصولگرا/دیگه تمومه ماجرا” از درون دانشجویان به گوش آحاد جامعه رسید و بسط و گسترش یافت.
در فعالیت‌های دانشجویی، دختران دانشجو نقش برجسته‌ای داشتند و با بازداشت‌های گسترده مواجه شدند. در روز جهانی کارگر سال ۹۷ تعدادی از دختران دانشجو نیز ماه‌ها در زندان به‌سربردند.
اینک حدود یک سال از شیوع ویروس کووید ۱۹ می‌گذرد و ۹ ماه است که دانشگاه‌ها را به بهانه‌ی حفظ سلامت دانشجویان تعطیل کرده‌اند. اما اگر هدف سلامت دانشجویان بود، دلیل بازداشت‌های فله‌ای دانشجویان و سپس محاکمه و زندانی کردن آنان چیست؟ حبس دانشجو در محیط آلوده‌ی زندان، بدون کمترین امکانات بهداشتی و در شرایط مقدور نبودن حفاظت فردی، تهدید جان و سلامت دانشجویان است.
حاکمیت کرونا را به بهانه‌ای برای تعطیلی دانشگاه، از هم پاشاندن تشکل‌های مستقل دانشجویی و بازداشت و زندان فعالان دانشجویی تبدیل کرد، اما همچنان نتوانسته پیوندهای عمیقی را که میان جنبش دانشجویی با جنبش کارگران، معلمان، زنان و بازنشستگان ایجاد شده، از میان بردارد. دانشجوی امروز بیکار فرداست که باید با مشاغل پاره‌وقت، دستمزدهای ناچیز و شرایط برده‌دارانه‌ی کار در بطن رقابتی دشوار و درآمیخته با سرکوب و بی‌حقی و در حالی که حتی امکان تهیه‌ی سرپناه مستقل را هم ندارد زندگی کند. چنین دانشجویی معلوم است که نمی‌تواند انبوه فرودستان و مزدبگیران را فراموش کند و به شرایط زندگی فاجعه‌بار پدران، مادران، خواهران و برادرانش بی‌توجه باشد.
شرایط کرونایی اگر چه اکنون امکان برگزاری تجمعات گسترده‌ی اعتراضی را از دانشجویان گرفته است، اما برگزاری سخنرانی‌ها و جلسات بحث و گفت و شنود آنلاین در زمینه‌ی مسائل دانشجویان، نقد و ریشه‌یابی معضلات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و زیست محیطی کشور در فضای مجازی، ایجاد هسته‌های مطالعاتی، در کنار ادامه‌ی پیگیری سیاست‌های آموزشی و مطالبات صنفی، چراغ روشنگری و آگاه سازی را روشن نگاه می‌دارد.
ویروس کووید ۱۹ اگر چه در جامعه‌ی ما از رهگذر سیاست‌های ویرانگرانه‌ی حاکمیت، قتل عام کرده است، اما رفتنی است. اتحاد کرونا و حاکمیت دوام ندارد. تجربه و زندگی حکم می‌کند که امیدوارانه بگوییم دانشگاه که باز شود بیش از هر زمان سنگر آزادی و پیشتاز تغییرات ساختاری در جامعه خواهد بود و در این مسیر همچنان سنت درخشان شانزده آذر الهام بخش جنبش دانشجویی خواهد بود.
آذر ۹۹
اتحاد بازنشستگان
