ساعت هشت و بیست و دو دقیقه شامگاه دوشنبه ۲۹ دی‌ماه، قلب بزرگ سعید سهرابی رزمنده‌ی کمونیست که همواره برای کارگران و زحمتکشان، آزادی و رهایی می‌تپید از حرکت باز ایستاد و جنبش کمونیستی یکی از رهروان پرشور خود را از دست داد.
سعید نمادی از یک کمونیست انقلابی بود که آن گونه که فکر می‌کرد می‌زیست و نظر و عملش در سراسر زندگی پربارش همسان بود و به این میراث گرانقدر فدائیان انقلابی همواره وفادار ماند. سعید خود در این باره می‌نویسد:
“… عشق بعدی‌ام بعد از سال ۱۳۵۰ غولی زیبا و دست نیافتنی و پنهان یعنی فدایی بود. به هر دری زده بودم، تا دلم آرام شود، نمی‌شد. نشد. هنوز که هنوز است این غول زیبای دست نیافتنی ناموجود که خود ساخته‌ام، مرا آن‌طور که میخواهد رهبری می‌کند. به من می‌گوید: “حرف نزن، عمل کن!”. با هم کنار آمده‌ایم. او قبول کرده است که عمل‌های کوچک مرا هم به شرطی که در جهت تغییراجتماعی باشد، عمل حساب کند. رابطه ما با هم یک رابطۀ عاشقانه‌ی دل‌پذیر است”
سعید همچنین دلبسته ادبیات بود. او در این باره می‌نویسد: “… پیش از آشنایی با مارکسیسم ادبیات عشق اول و خیانت شده من است”. به همین خاطر رشته‌ی ریاضی را رها کرد و به دانشکده ادبیات و سپس به دانشکده هنرهای دراماتیک رفت. سعید در محافل دانشجویی چپ علیه رژیم شاه فعال بود. پیش از قیام بهمن ۱۳۵۷ به سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران پیوست. او از اعضای تأثیرگذار شورای دانشکده بود و در حمله اوباش انقلاب فرهنگی تا به آخر در سنگر دانشگاه مقاومت کرد. پس از انشعاب بزرگ به صفوف “اقلیت” پیوست و در دوران سیاه سرکوب و کشتار در بخش‌های مختلف سازمان فعالیت کرد و پس از ضربات سال ۱۳۶۴، عضو شورای “بامی استار” و تحریریه نشریه آن در بلوچستان بود.
پس از گسست‌های درونی سچفخا در سال ۱۳۶۶ به جمع “هسته اقلیت” پیوست و عضو تحریریه نشریه‌ی “سوسیالیسم” شد و همواره از گردانندگان تشکیلات بود. او در تحولات فکری و سیاسی دوران بازسازی و بازنگری و همچنین طرح همگرایی و پروژهای همکاری ما نقش مهمی داشت.
سعید معترض دائمی سامانه‌های سلطه و دلبسته شورا و کار شورایی خودگردان و خودسامان بود. او تلاش می‌کرد در هر جمعی این سنت رزمنده قوام بیابد. او همچنین عضو “شورای استکهلم” و “شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست” بود.
از سعید نوشته‌ها و سخنرانی‌های زیادی به یادگار مانده که نشانه‌ی دیدگاه او نسبت به پرسش‌واره‌ها و رویکردهای جنبش کمونیستی است. فقدان این رفیق عزیز را به خانواده، لیلا، حمید ودخترانش مارال و طلایه و نیز مهرنوش گرامی که تا آخرین روز همراه و یاور او در دوره‌ی سخت بیماری بودند و به فعالین جنبش کمونیستی تسلیت می‌گوییم.
فقدان سعید برای ما جبران‌ناپذیر است. جنبش کمونیستی، طبقه کارگر و “جنبش برای نان و کار و آزادی و اداره‌ی شورایی” یاری پیگیر و متعهد را از دست داد.
سرنگون باد رژیم سرمایه‌داری جمهوری اسلامی- برقرار باد جمهوری شورایی
زنده باد آزادی زنده باد سوسیالیسم
دی‌ماه ۱۴۰۰ – ژانویه ۲۰۲۲
هسته اقلیت
درباره برگذاری مراسم گرامی داشت رفیق سعید سهرابی بعدا اطلاع رسانی خواهد شد
یادش شاد و گرامی باد