در حالی است که جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا از حزب «دمکرات» در تبلیغاتش برای انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۰، درباره‌ی تصمیمش در مورد برجام هیچ شک و شبهه‌ای باقی نگذاشت، ولی سیاست فعلی دولتش عملاً تداوم و تشدید سیاست‌های دولت سابق مریکا، از جمله دولت دونالد ترامپ از حزب «جمهوریخواه» است. به گزارش «مشرق نیوز»، مانند ترامپ، بایدن هم تحریم‌ها را ابزار و اهرمی برای وادار کردن ایران به اعطای امتیازات بیشتر می‌داند و حاضر نیست با پذیرش اشتباه واشینگتن در خروج یک‌جانبه از توافق هسته‌ای و لغو تحریم‌هایی که ترامپ علیه ایران وضع کرد، گام اول را برای احیای برجام بردارد.
باز هم به نقل از این روزنامه، جفری لوئیس، کارمند سابق وزارت دفاع آمریکا، در پاسخ به این سؤال که چرا بایدن که می‌تواند با یک امضا، تحریم‌های ضدایرانی را لغو و برجام را احیا کند، این کار را نمی‌کند، می‌گوید: «بایدن بزدل است».
نیکی هیلی نماینده آمریکا در سازمان ملل متحد در دولت «جمهوریخواه» دونالد ترامپ، اخیراً در توئیتر نوشت که پذیرش برجام از سوی دولت بایدن به معنای قربانی کردن اسرائیل است. او در انتهای پیام توئیتری خود خطاب به بایدن نوشت «به جای ایران، اسرائیل را انتخاب کن”!»
اما آیا مشکل بایدن ناشی از هراس او از حزب رقیب اش، جمهوری خواهان، است؟ ما ایرانیان جشن و پایکوبی غربگراها در ایران را به یاد داریم، وقتی نوید پیروزی بایدن علیه ترامپ در انتخابات ۲۰۲۰ در آمریکا به مشام شان رسید. آنها با عناوین درخشان و هیجان انگیز در روزنامه های خود، چنان از این پیروزی سخن می گفتند که گویی در آمریکا انقلابی رخ داده بود. حال آنکه کسی که سیاست های آمریکا را تعیین می کند، «دولت پنهان» است، نه این یا آن رئیس جمهور «ظاهری» که با پول‌های میلیاردیِ پمپاژ شده به غولهای رسانه ای متصل به مجتمع های صنعتی-نظامی روی کار می آیند. رییس جمهور دولت «ظاهری» امریکا – اصطلاحی که آیزنهاور به کار برده بود – به گفته باراک اوباما «آلت دست دولت پنهان است». [۱] لذا، اگر قرار باشد جو بایدن برای عملی کردن تعهدات آمریکا به برجام گامی «عملی» بردارد، تنها دولت پنهان است که فرمان نهایی را صادر می کند. سیاست آمریکا علیه ایران از جمله در خصوص برجام نیز تغییر نخواهد کرد مگر آنکه به هر دلیلی «ناگزیر» بشود، زیرا مشکل اصلی این دولت با میهن ما نه برنامه هسته ای یا موشکی یا یا منطقه ای آن، بلکه به گفته ی زیوگانف، رهبر حزب کمونیست روسیه، «استقلال سیاسی» آن است.
(۱) این را کریس هجز در کتابش، «مدیریت توحش» (به انگلیسی)، به نقل از اوباما می گوید.
دقیقا همینگونه است که زیوگانف نتیجه گیری می‌کند
این ایران است که دیگر نیازی به هیچگونه مذاکره با هیچیک از طرفین برجام ندارد و موضوع هم از نظر حقوقی و هم سیاسی و هر جنبه دیگر به نفع ایران خاتمه یافته است و ایران به یاری ترامپ برای همیشه از شر برجام رها گردید و اکنون با استفاده از فرصتهای خود آفریده انرژی هسته ای ایران را به سرانجام قطعی و قانونی خود خواهد رسانید
هم روسیه و هم چین میدانند که
دیگر هیچگونه کنترلی بر رفتار هسته ای ایران را ندارند و آنان ازین بابت ترامپ و امریکا مقصر اصلی شکست برجام میدانند
بدون در نظر گرفتن اینکه چه کسی چه فکری می‌کند حقیقت است که ایران راه خودش را می‌رود و منافع روسیه و چین در بودن با ایران است
امثال آقای زیوگانف و آنها که هنوزبه جای دیدن واقعیات به دهان امثال او نگاه میکنند بهتر است عوض این تحلیل های آبکی بگویند حزب لنین در چه وضعیتیست!
باید دید که زیوگانف در چه کانتکستی از این عبارت استفاده کرده است، آیا این عبارت را به دفاع از دیکتاتوری دینی حاکم بر جان و مال ایرانیان به کار برده است، با که آن را در باره موضوعی دیگری که ربطی به برجام و رابطه ایران و آمریکا ندارد به کار برده است. بازی با این یا آن عبارت از این یا آن رهبر حزب کمونیست نمی تواند دلیلی باشد که ما مخاطبان نوشته نگارنده را دربست بپذیریم که نیمی از حقیقت را بگوید (بله ما همه می دانیم که سیاست خارجی امپریالیسم آمریکا را تنها رئیس جمهور آن تعیین نمی کند) و نیمه دیگر حقیقت را پنهان کند (که آن همان حاکمیت ظاهرا پنهان جمهوری اسلامی است که امروز بر تمامی ارکان ریز و درشت آن را قاتلان قضایی و نظامی دیروز در سلطه بلامنازع خود دارند). سوال از نگارنده مقاله این است که : سیاست خارجی حکومت اسلامی ایران را چه رکنی از “نظام” تعیین می کند: دولت منتخب شورای نگهبان یا نهاد ولی فقیه و دیگر نهادهای زیر مجموعه آن؟
مشکل آمریکا با حکومت دینی ایران نه استقلال سیاسی لرزان آن که مبتنی نوشیدن این یا آن جام زهر برای حفظ “نظام” استوار است، بلکه تضاد منافع امپریالیسم آمریکا، کشورهای ارتجاعی منطقه و اسرائیل با تضاد منافع سیاسی و اقتصادی حاکمیت دینی ایران است و این نمی تواند دال بر این باشد که این دو دشمن حقیقی همند بلکه به روشنی اثبات می کند هر دو دشمن تمامی زحمتکشان مزد و حقوق بگیر ایران هستند و باید با هر دوی آنها به طور همزمان مبارزه کرد.
نیز باید اضافه کرد که استقلال سیاسی بدون استقلال اقتصادی هیچ یک از منافع مردم کشوری را تامین نکرده و نخواهد کرد. حاکمیت دینی ایران که بیش از سه دهه مجری سیاست های نهادهای امپریالیستی مانند صندوق بین المللی پول بوده است، با حفظ استقلال سیاسی اش نتوانسته و نخواهد توانست منافع مردم را تامین کند، و باید با مبارزه مسالمت آمیز تنها و تنها به دست مردم خود ایران کنار زده شود.
حالا حکایت آقای گلستانی ست که برای «اثبات » نظرات خود به رهبر حزب کمونیست روسیه متوسل می شود . می گوید: «…زیرا مشکل اصلی این دولت ( بخوان دولت آمریکا !) با میهن ما نه برنامه هسته ای یا موشکی یا یا منطقه ای آن، بلکه به گفته ی زیوگانف، رهبر حزب کمونیست روسیه، «استقلال سیاسی» آن است.
شباهت استدال ولی فقیه متاسفانه با استدال رهبر حزب کمونیست روسیه موجب سردرگمی کمونیست های ما نباید شود چون ما ماهیت این رژیم را با رک و پوست و تمام وجود تجربه کرده ایم و مسلح به تحلیل مارکسیستی هستیم.
این روز ها سر در گمی در تحلیل ها به جناح چپ هم رسوخ کرده است و بیشتر بر پایه تناقضات اطلاعاتی ونه بر تحلیل ماتریالیسم دیالکتیکی استوار است!