اخبار روز: سیلی غفار از چهره های سرشناس نیروهای چپ افغانستان، فعال سیاسی فمینیست و سخنگوی حزب همبستگی افغانستان در متنی که در گاردین منتشر شده است، از مصادره ی هفت میلیارد دلار دارایی های این کشور توسط دولت بایدن و بی توجهی جهانی نسبت به مردم این کشور که با فقر و گرسنگی مواجه هستند انتقاد می کند. سرتیتر اصلی این متن «مردم در جستجوی غذا، آزادی و امنیت ناشی از فاجعه اقتصادی و انسانی ناشی از ۲۰ سال اشغال ایالات متحده فرار می کنند» نام دارد.
* * *
در کشور من افغانستان ، زمستان سخت است و کودکان گرسنه هستند. تقریباً هر پدر و مادری با شکنجه کمبود غذای کافی برای تغذیه خانواده خود روبرویند. در سراسر کشور، ۵ میلیون کودک در آستانه قحطی قرار گرفته اند. بسیاری از جوانان در ناامیدی هستند. خودکشی در حال افزایش است.
تشدید سریع جنگ در اوکراین این بحران را حتی بدتر خواهد کرد. اکنون می ترسیم که افزایش قیمت گندم – که در نتیجه تهاجم به بالاترین سطح خود از سال ۲۰۰۸ رسیده است – تأثیر قحطی در افغانستان را چند برابر کند.
سازمان ملل میزان بدبختی ما را دیده است و بزرگترین درخواست خود را برای دریافت کمک مالی برای یک کشور [دیگر] به راه انداخته است: ۴.۴ میلیارد دلار. اما به جای توجه به درخواست های ما، جو بایدن تصمیم گرفته است که پول ما را در لحظه ای که بیشترین نیاز را داریم مصادره کند.
سال گذشته به دلیل فعالیت سیاسی و دفاع از حقوق زنان، در حالی که طالبان کنترل کشور را به دست گرفتند، مجبور به تبعید شدم . از دور نگاه می‌کردم، نمی‌توانستم باور کنم که کشور ما چقدر سریع از خبرها محو شد، چقدر زود رنج ما حتی منتقدان “جنگ بی پایان” در افغانستان را نگران نکرد.
پس از ۲۰ سال اشغال آمریکا، کشور من ویران شده است. آمریکا و متحدانش هیچ کاری برای توسعه افغانستان انجام ندادند. ما به جای ایجاد ظرفیت های اقتصادی خود، با تکیه بر جریان کمک های بشردوستانه به یک کشور وابسته تبدیل شدیم. شواهد؟ فروپاشی اقتصادی کنونی ما و فاجعه انسانی ناشی از آن.
شاید بایدن ارتش آمریکا را خارج کرده باشد ، اما مسئولیت مداخله آمریکا در کشور ما را رد کرده است. در عوض، او با دزدیدن منابع مالی کمیاب ما، توهین بزرگی را به آسیب های عمیق اضافه کرده است. اقدامات او صف های نان را طولانی تر می کند و تعداد کودکانی را که از گرسنگی دردناک می میرند بیشتر می کند. این جنایت علیه بشریت هرگز نباید فراموش شود.
سیاست بایدن به طالبانی که اکنون بر کشور من حکومت می کند و مردم ما را سرکوب می کند، آسیبی نمی رساند. این خود مردم هستند که رنج خواهند برد – آنهایی که گرسنگی می کشند و کسانی که در جستجوی غذا، آزادی و امنیت از کشور فرار می کنند. فقر در گذشته به عنوان یک منبع گروه های تروریستی عمل کرده است. من می ترسم دوباره شاهد همین اتفاق باشیم و خشونت علیه زنان و اقلیت ها را در افغانستان تقویت کنیم. چرخه تراژیک ادامه دارد.
شاید دولت آمریکا اهمیتی نمی دهد. کاخ سفید ممکن است تروریسمی را که روسیه و چین همسایه اش را بی‌ثبات می‌کند، به‌عنوان یک موهبت برای استراتژی تجاوز ژئوپلیتیک خود ببیند. طالبان به علاوه تروریسم ممکن است به معنای بدبختی مردم افغانستان باشد، اما ممکن است منافع ژئوپلیتیک ایالات متحده را با هزینه کمتری نسبت به اشغال دو دهه ای و رژیم های دست نشانده فاسد آن حفظ کند. تا زمانی که گاز طبیعی آسیای مرکزی بتواند از کشور آسیب دیده من عبور کند و به بازار جهانی برسد، “استراتژیست های بزرگ” ایالات متحده راحت خواهند بود.
ذینفعان مستقیم دزدی بایدن، قربانیان ۱۱ سپتامبر، سزاوار حمایت برای آنچه که متحمل شدند، هستند. اما چرا باید خانواده من، همسایگانم، مردم من، که بیش از ۴۰۰۰۰۰ نفر از آنها در جنگ تحت رهبری ایالات متحده کشته شدند، بهای آن را بپردازند؟ پس از دو دهه ویرانی، چه زمانی افغانستان غرامت جنگی ای را که ما شایسته آن هستیم دریافت خواهد کرد؟ حداقل، پول خودمان باید برای زنده ماندن ما صرف شود.
من به عنوان یک مخالف سرسخت طالبان – که حکومت آن را کاملاً نامشروع، شکل دیگری از اشغال در کشورم می‌دانم – نمی‌خواهم پول ما در اختیار آن ها هم قرار بگیرد. 7 میلیارد دلار، متعلق به مردم افغانستان است و باید از طریق سازمان های مردمی و بشردوستانه به دست آن ها برسد. اگر بایدن پول ما را پس بدهد، ما از گرسنگی نمی‌میریم. اگر او این کار را نکند، ما خودمان این کار را انجام می دهیم.
در هر جامعه ای افراد شجاعی وجود دارند که برای پایان دادن به این بحران بی پایان بسیج شوند. ما خواهان مداخله بیشتر غرب برای نجات مان از وحشیگری طالبان نیستیم. ما از تجربه تلخ ۲۰ سال گذشته می دانیم که هیچ کشوری نمی تواند به ما حقوق و رفاه بدهد. ما خودمان باید همه ی این ها را به دست بیاوریم.
در آن مبارزه، شما می توانید به ما در تامین نان، حقوق و عدالت کمک کنید. به دولت های خود فشار بیاورید تا پول ما را پس دهند تا گرسنگی نکشیم. از تلاش های ما برای حمایت کنید. در برابر جنایات جنگی مرتکب شده علیه مردم من بر عدالت پافشاری کنید، تا بالاخره طعم عدالت را بچشیم.
خشونت در اوکراین بار دیگر توجه ایالات متحده و متحدانش در ناتو را به ویرانی جنگ و ضرورت اخلاقی برای محافظت از قربانیان آن جلب کرده است. در حالی که ما برای اساسی ترین حق خود، برای زنده ماندن مبارزه می کنیم، ما چیزی جز همبستگی مشابه به مردم خود نمی خواهیم.
- سیلی غفار فعال فمینیست، از چهره های نیروهای چپ افغانستان و سخنگوی حزب همبستگی افغانستان است
